Το πρώτο που μαθαίνουν οι σπουδαστές της λογιστικής είναι ότι, όταν χρεώνεται ένας λογαριασμός, πιστώνεται αντίστοιχα ένας άλλος, και αντίστροφα. Όταν λοιπόν κάποιος έχει χρέος, εννοείται ότι συγχρόνως κάποιος άλλος έχει κέρδος από το χρέος. Απλά πράγματα.
Αν θέλεις τώρα, να κατανοήσει κανείς τις αιτίες που γεννούν τις περιοδικές καπιταλιστικές κρίσης, αλλά κυρίως το πώς μπορεί να σπάσει, αυτός ο κύκλος των περιοδικών καπιταλιστικών κρίσεων, αυτό μπορείς να το κάνεις αναλύοντας όχι «το χρήμα ως χρέος» αλλά «το χρήμα ως κέρδος». Με λίγα λόγια, αναλύοντας, την ουσία και όχι περιγράφοντας το φαινόμενο. Οτιδήποτε άλλο, ακόμα και στην καλύτερη των προθέσεων, είναι καθαρός κομπογιαννιτισμός.
Με το να παρουσιάζεις το φαινόμενο, ως αιτία του προβλήματος, δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να συντηρείς και να επιτείνεις την σύγχυση, που υπάρχει μέσα στο λαό, γύρω από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τους νόμους κίνησης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δηλαδή δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να εξωραΐζεις το εκμεταλλευτικό σύστημα, τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας, και να συμβάλεις στη συντήρηση του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Το δημόσιο χρέος, έχει αποδειχτεί, και στην εποχή της κρίσης που βιώνουμε, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, παρά τις τερατώδεις διαστάσεις που έχει πάρει σε παγκόσμια κλίμακα - σχεδόν 40 τρισεκατομμύρια δολάρια, σε σχέση βέβαια και με το ΑΕΠ των 57 τρισεκατομμυρίων δολ., τα δανείσιμα κεφάλαια των 1000 τρισεκατομμυρίων, τα οποία βρίσκονται στην κατοχή 1600 θεσμικών επενδυτών, κλπ. - ότι δεν είναι απεριόριστο ”δυνητικά”, όπως ισχυρίζονται οι παραγωγοί σχετικών βιντεοταινιών που προβάλλονται στο διαδίχτυο, πολύ δε περισσότερο η “παροχή χρημάτων”. Αλλά κι έτσι να ήταν, τι αξία θα είχε; Ποιο πρόβλημα θα έλυνε; Θα ήταν σαν οι πωλητές εμπορευμάτων, απελπισμένοι από την αναδουλειά, προκειμένου να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους, να έδιναν οι ίδιοι στους αγοραστές, τα χρήματα που χρειάζονταν για να τα αγοράσουν.
Αστεία πράγματα. Αντίθετα εκείνο που απαιτείται είναι να εξηγήσεις τους νόμους της κοινωνικής κίνησης στο καπιταλιστικό σύστημα, που του επιβάλλουν να είναι “περιορισμένο”.
Αστεία πράγματα. Αντίθετα εκείνο που απαιτείται είναι να εξηγήσεις τους νόμους της κοινωνικής κίνησης στο καπιταλιστικό σύστημα, που του επιβάλλουν να είναι “περιορισμένο”.
Χωρίς, αυτό που ονομάζουμε σήμερα χ ρ ή μ α, κάποτε οι παραγωγοί αντάλλασσαν μεταξύ τους τα προϊόντα τους. Και θα έρθει και πάλι η εποχή, κάτω από άλλες συνθήκες φυσικά, που θα ξαναγίνει. Αντίθετα, χωρίς το κέρδος, στο καπιταλιστικό σύστημα, δεν νοείται η ανταλλαγή εμπορευμάτων, κατά συνέπεια και η δημιουργία χρέους!! Γίνεται φανερό ακόμα, ότι χωρίς το κέρδος, τα χρήματα, σε τελευταία ανάλυση, θα ήταν αχρείαστα. Αυτό συνάγεται ιστορικά αλλά κυρίως, από την λεπτομερή μαρξιστική ανάλυση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, συνακόλουθα και του χρήματος.
Και γιαυτό, οι δημιουργοί αυτών των ταινιών, καθώς και οι “ευαίσθητοι” αστοί, δημοκράτες οικονομολόγοι, αν ήθελαν να διαφωτίσουν τους θεατές τους, την κοινωνία, θα είχαν προσεγγίσει και θα είχαν προβάλλει από μαρξιστική σκοπιά το που και πως δημιουργείται το καπιταλιστικό κέρδος, τη σχέση εκείνη, από την οποία σε πρώτη φάση παράγεται το “παραπανίσιο”. Δηλαδή η υπεραξία.
Είναι καθαρή υποκρισία να προσπαθείς να κρύψεις την καταλήστευση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, απομονώνοντας μια λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, “του συστήματος κλασματικού αποθέματος”. Να προσπαθείς να κρύψεις την σύμφυση των τραπεζών με τη μεγάλη βιομηχανία. Δηλαδή τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, τον Ιμπεριαλισμό.
Να εμφανίζεις, τη νομοτελειακή κρίση του καπιταλισμού, δηλαδή την κρίση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων , διαστρεβλώνοντας και εκχυδαΐζοντας την επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, ως κρίση του τοκοφόρου κεφαλαίου που δημιουργήθηκε από την απληστία του υψηλόβαθμου στελεχικού δυναμικού των τραπεζικών ιδρυμάτων, και γενικά την κακή διαχείριση και το σπάταλο κράτος, ακόμα κι αν αυτά είναι υπαρκτά ζητήματα, και το καθένα τονίζει ιδιαίτερα το φαινόμενο κ ρ ί σ η.
Να εμφανίζεις, τη νομοτελειακή κρίση του καπιταλισμού, δηλαδή την κρίση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων , διαστρεβλώνοντας και εκχυδαΐζοντας την επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, ως κρίση του τοκοφόρου κεφαλαίου που δημιουργήθηκε από την απληστία του υψηλόβαθμου στελεχικού δυναμικού των τραπεζικών ιδρυμάτων, και γενικά την κακή διαχείριση και το σπάταλο κράτος, ακόμα κι αν αυτά είναι υπαρκτά ζητήματα, και το καθένα τονίζει ιδιαίτερα το φαινόμενο κ ρ ί σ η.
«…Δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι μάλιστα ολοφάνερο, πως η ανάπτυξη της πίστης, που, στην αρχή του 18ου αιώνα και πιο πρόσφατα, στον αιώνα μας, (19ος) χρησίμεψε στην Αγγλία για να μεταβιβαστούν τα πλούτη από μια τάξη σε μιαν άλλη, μπορούσε το ίδιο να χρησιμέψει , κάτω από ορισμένες πολιτικές κι οικονομικές συνθήκες, στο να επιταχύνει τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης. Μα να θεωρούμε το τοκοφόρο κεφάλαιο σαν την κυριότερη μορφή του κεφαλαίου, μα να θέλουμε να δημιουργήσουμε από μιαν ξεχωριστή εφαρμογή της πίστης, από τη δήθεν κατάργηση του ποσοστού του τόκου, τη βάση του κοινωνικού μετασχηματισμού - να μια φαντασιοπληξία από τις πιο μπακάλικες που υπάρχουν…»*
Συνεχίζεται...
*Καρλ Μαρξ, “η αθλιότητα της φιλοσοφίας”, δ’ εκδ., σελ. 181, Εκδ. Γερ. Αναγνωστίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου