"Θέλουν να κυβερνήσουν τις νομοτέλειες!! Είναι τέτοια η απελπισία τους, αλλά συγχρόνως και η ματαιοδοξία που γεννά το έχει τους, που απογειώνει την φαντασιοπληξία τους"
Τι είναι, λοιπόν, η ίδια η αξία;
Πριν από την απάντηση στο βασικό ερώτημα του Άρη, ας πάρουμε μια "γεύση" με χαρακτηριστικά αποσπάσματα, από το περιεχόμενο της ταινίας με τίτλο «Το Χρήμα ως Χρέος».
Ο μη κριτικός τρόπος με τον οποίο πραγματεύεται το θέμα, γίνεται φανερός από την αρχή. Είναι αρκετό, για να αντιληφθεί κανείς ότι, κίνητρο των παραγωγών αυτής και παρόμοιων άλλων ταινιών (στην ίδια λογική είναι όλες), δεν είναι η επιστημονική παρουσίαση, αλλά αντίθετα, η μυστικοποίηση των νόμων κίνησης της σύγχρονης κοινωνίας, δηλαδή της καπιταλιστικής, της αστικής κοινωνίας.Ο αποπροσανατολισμός και η αποθάρρυνση, κατά συνέπεια, των εργαζομένων, από κάθε σκέψη αναζήτησης της δυνατότητας και του τρόπου αντιμετώπισης των σφετεριστών του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, πολύ δε περισσότερο της ανάδειξης του ιστορικού τέλους, αυτού καθαυτού, του συστήματος της εκμετάλλευσης.
“ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΩΣ ΧΡΕΟΣ”
« Μερικοί από τους σπουδαιότερου ανθρώπους στις ΗΠΑ, στους τομείς του εμπορίου και των κατασκευών έχουν ένα φόβο. Γνωρίζουν ότι υπάρχει μια δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεχτική, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, έτσι ώστε να είναι πολύ προσεχτικοί όταν μιλούν εναντίον της» *
Με τις πρώτες λέξεις; Ο φόβος! Στη συνέχεια … το μυστήριο!!
«Δύο μεγάλα μυστήρια κυριαρχούν στην ζωή μας: Η αγάπη και τα χρήματα. Το τι είναι η αγάπη είναι ένα ερώτημα το οποίο έχει διερευνηθεί ατελείωτα σε ιστορίες, τραγούδια, βιβλία, ταινίες και στην τηλεόραση».
Καθαρίσαμε με το πρώτο μυστήριο! Και το λύσαμε και το χαρήκαμε πολιτιστικά!!
Αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το ερώτημα “Τι είναι το χρήμα;” Δεν προκαλεί έκπληξη που η θεωρία του χρήματος δεν έχει εμπνεύσει καμία εμπορικά επιτυχημένη ταινία».
Τι κρίμα!! Ούτε μια εμπορικά επιτυχημένη ταινία!! Για σκέψου.
Και ενώ δυο γραμμές πιο πάνω το ερώτημα είναι: “Τι είναι το χρήμα;”, δυο γραμμές πιο κάτω, γίνεται ”Από που έρχονται τα χρήματα;” Δηλαδή; “Από την πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα”.
Ζήτημα, το οποίο πραγματεύεται τους τελευταίους αιώνες η πολιτική οικονομία, υποβιβάζεται σε ένα εντελώς τεχνικό ζήτημα. (Που τυπώνονται τα χαρτονομίσματα και χαράσσονται τα νομίσματα). Πληροφορούν τον λαό - δήθεν πως έτσι συμβάλλουν στην αφύπνιση του - ότι οι ιδιώτες δανείζουν και κράτη. Ότι με βάση το αποθεματικό τους και την κλασματική αποθεματική αρχή, οι τράπεζες μπορούν να δημιουργούν χρήμα, δίνοντας δάνεια. Ότι το χρήμα που δημιουργούν είναι λογιστικό. Ότι επενδύουν χρήματα των πελατών τους ή τους συμβουλεύουν με στόχο το μέγιστο κέρδος, και τέλος πως όλες σχεδόν οι τράπεζες σήμερα είναι ταυτόχρονα και εμπορικές και επενδυτικές.
Από τη μια, ξαναανακαλύπτουν την Αμερική, αλλά από την άλλη, και αυτός είναι πρωτίστως ο σκοπός τους, μ’ αυτό τον τρόπο, προσπαθούν να αποσυνδέσουν, να στείλουν στα παρασκήνια, τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του συστήματος. Πάρα κάτω.
«Για τους περισσότερους από εμάς, η ερώτηση ”Από που έρχονται τα χρήματα;” φέρνει στο μυαλό μας την εικόνα του νομισματοκοπείου που τυπώνει χαρτονομίσματα και χαράσσει νομίσματα. Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι τα χρήματα δημιουργούνται από την κυβέρνηση. Είναι αλήθεια ……αλλά μόνο μέχρι ένα σημείο... παράγονται από ένα κυβερνητικό φορέα που ονομάζεται Νομισματοκοπείο. Αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό του χρήματος δεν δημιουργείται στο Νομισματοκοπείο. Δημιουργείται σε τεράστιες ποσότητες κάθε μέρα από ιδιωτικές επιχειρήσεις γνωστές ως τράπεζες».
Επί τέλους το μυστήριο λύθηκε! Να τι σημαίνει αποκάλυψη!! Και τόσο καινούργια!!!
«…Οι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννησή τους απλώς εταιρίες ιδιωτών κερδοσκόπων, που στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που χάρη στα προνόμια που πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ’ αυτές χρήματα....η ολόπλευρη ανάπτυξή τους χρονολογείται από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694). Η Τράπεζα της Αγγλίας άρχισε τη δράση της δανείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματά της με τόκο 8% . Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη βουλή από το ίδιο κεφάλαιο να κόβει νόμισμα, δανείζοντάς το ακόμα μια φορά στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων…». (“Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ” τόμος 1ος,, σελ. 779 – 780)
Τα πάρα πάνω γραμμένα, από το 1867.
«Η συγκέντρωση της παραγωγής, τα μονοπώλια που ξεπηδούν απ’ αυτήν, η συγχώνευση ή η σύμφυση των τραπεζών με τη βιομηχανία - αυτή είναι η ιστορία της γέννησης του χρηματιστικού κεφαλαίου και το περιεχόμενο αυτής της έννοιας… Όμως το “σύστημα συμμετοχής” δε χρησιμεύει μόνο για να μεγαλώσει σε γιγάντιο βαθμό η εξουσία των μονοπωλητών, εκτός από αυτό επιτρέπει να σκαρώνεται ατιμώρητα οποιαδήποτε σκοτεινή και βρωμερή υπόθεση και να καταληστεύεται το κοινό…» (Β. Ι. Λένιν “O Ιμπεριαλισμός”, εκδ. ΣΕ, σελ. 44 – 45)
Τα πάρα πάνω γραμμένα, από το 1916.
Να γιατί σκοπός αυτών των ταινιών είναι να αποκρύψουν, μέσα από την “αποκάλυψη” των μηχανισμών του τραπεζικού συστήματος και την «επικαιρότητα», τη “λεπτομέρεια”. Ότι δηλαδή η καταλήστευση των λαών, από μια χούφτα μονοπωλητές δεν είναι μοιραία. Ότι οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις δεν είναι φυσικές, και κατά συνέπεια ο καπιταλισμός, είναι ένα παροδικό, ένα ιστορικά ξεπερασμένο οικονομικό σύστημα, που μόνο δεινά και εξαθλίωση θα συσσωρεύει για τους εργαζόμενους όσο θα εξακολουθεί να υπάρχει.
Συνεχίζεται…
* Woodrow Wilson, πρώην πρόεδρος των HΠA.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου