"...Η μάχη σε πλήρη εξέλιξη"

Το μήνυμα προς το λαό, του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, που ψηφίστηκε πριν από λίγο στη Βουλή, από τους βουλευτές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με τη ρυθμική συνοδεία από τις κρότου - λάμψης και τα χημικά είναι:

Ή θα πεθάνετε αργά και βασανιστικά από την πείνα ή θα σας εξοντώσουμε έξω από τα super market και τις τράπεζες.

Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Δεν έχουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν καταπέσει στη συνείδηση του λαού. Είναι η ώρα που το ταξικό κίνημα, θα τους δώσει με τον δικό του τρόπο, να το καταλάβουν.

"Οι λαοί έχουν τη δύναμη. Δεν παραδίνονται ποτέ"

"......Η μάχη σε πλήρη εξέλιξη. Οι καπιταλιστές τα δίνουν όλα για να βγουν από τη βουλή πιο ενισχυμένοι, με ακόμα περισσότερο τσακισμένη την εργατική τάξη.

Νέο έγκλημα συντελείται αυτές τις δύο μέρες με το μεσοπρόθεσμο, με τον εφαρμοστικό νόμο και με το νέο δάνειο μαμούθ.

Η επιδρομή της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της δεν έχει τελειωμό. Δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα από τη ζωή των λαϊκών οικογενειών.

Κυβέρνηση παράγοντες της Ε.Ε., και της πλουτοκρατίας με μοιρασμένους ρόλους εκβιάζουν για συναίνεση, τρομοκρατούν το λαό. Με τα διλήμματα «σκληρά μέτρα ή χρεοκοπία» θέλουν να στήσουν το λαό στη γωνία να θυσιάσει τα μισθό του, την ασφάλιση του την ίδια του τη ζωή για να ανασάνει το κεφάλαιο.

Κράζουν όλοι οι υπηρέτες του κεφαλαίου από μονόστηλα και κανάλια «την 5^η δόση αλλιώς χανόμαστε».

Με το προκλητικό «μεσοπρόθεσμο ή τανκς» προσπαθούν να σπείρουν το φόβο για να σκύψουν και να υποταχθούν οι εργαζόμενοι.

Με πλαστά διλήμματα για παράνομο και νόμιμο χρέος για καλά και κακά μνημόνια προσπαθούν να κάνουν το λαό συμμέτοχο στη χρεοκοπία του.

Στον εφιαλτικό μονόδρομο τους ζητάνε συναίνεση. Να δώσουν τα χέρια δηλαδή ο απολυμένος, ο απλήρωτος συμβασιούχος ο άνεργος με αυτούς που ζουν με αμύθητα πλούτη χωρίς να δουλεύουν.

Δίνουμε περήφανη ταξική απάντηση. Επιστρέφουμε τους εκβιασμούς ως απαράδεκτους. Την κρίση δεν την προκάλεσε ο λαός αρνούμαστε να την πληρώσουμε. Δεν χρωστάμε μας χρωστάτε. Εμείς παράγουμε και εσείς μας κλέβετε.

Ο λαός έχει μια φωνή

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ - ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ.

Από την σημερινή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια ΕΔΩ

“Οι λαοί έχουν τη δύναμη. Δεν παραδίνονται ποτέ"

“Οι λαοί έχουν τη δύναμη. Δεν παραδίνονται ποτέ

Οργάνωση-Αντεπίθεση”

Καλούμε τον εργαζόμενο λαό, τη νεολαία, τους ανέργους, τις γυναίκες σε λαϊκό ξεσηκωμό. Δυναμώνουμε την πάλη μας με τους λαούς όλου του κόσμου ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα που πτωχεύουν το λαό
Απαντάμε δυναμικά, αποφασιστικά με τη μαζική μας συμμετοχή στη 48ωρη απεργία.

Όλοι στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ,

την Τρίτη 28/6 και την Τετάρτη 29/6 στις 10πμ στην Ομόνοια.

Την Τρίτη 28/6 στο μεγάλο συλλαλητήριο στους Στύλους του Ολυμπίου Διός στις 7 μμ.

Τρίτη και Τετάρτη 28 και 29 Ιούνη 2011 "Αγώνας παλλαϊκός"

"Δεν γονατίζουμε. Δεν σκύβουμε το κεφάλι!»

Το σύνθημα αυτό του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου είναι το σύνθημα της στιγμής. Συμπυκνώνει τη μεγάλη ανάγκη. Την Τρίτη και την Τετάρτη οι εργαζόμενοι της χώρας μας πρέπει να απαντήσουν σαν ένας άνθρωπος. Η 48ωρη απεργία πρέπει και μπορεί να είναι καθολική. Για να μην περάσουν τα μέτρα - κρεματόριο των λαϊκών δικαιωμάτων. Για να πάρουν το μήνυμα της Αντίστασης κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ και μονοπώλια.

Η εβδομάδα που έρχεται είναι κρίσιμη. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα έχουν μπροστά τους μια μεγάλη ταξική αναμέτρηση. Δεν υπάρχει χρόνος για αμφιβολίες και αναμονή. Τώρα είναι η ώρα της μάχης. Τώρα, απαιτείται γενική επιστράτευση δυνάμεων. Πάμε για σύγκρουση και η σύγκρουση θα είναι σκληρή. Κυρίως μέσα στους χώρους δουλειάς. Η έκβαση αυτής της μάχης θα κρίνει όχι μόνο το άλφα ή βήτα μέτρο, αλλά συνολικά τη ζωή της εργατικής τάξης για πολλά χρόνια μπροστά....

Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο δείχνει το δρόμο. Δείχνει το δρόμο του αγώνα, της κοινής δράσης με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Σε συστράτευση με την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ, την ΟΓΕ, να βάλουμε τις βάσεις μιας μεγάλης λαϊκής συμμαχίας ενάντια στα μονοπώλια και στα κόμματά τους. Μπορούμε να τους σταματήσουμε. Μπορούμε να τους νικήσουμε. Δεν είναι της μοίρας γραφτό ο λαός να πληρώνει το μάρμαρο. Να χύνει τον ιδρώτα και το αίμα του για τις αγυρτείες του κεφαλαίου.

Την Τρίτη και την Τετάρτη 28 - 29 Ιούνη 2011

κατεβαίνουμε στην πανελλαδική απεργία και στις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Υψώνουμε ψηλά το λάβαρο του αγώνα.  

Τραβάμε μπροστά, στη σύγκρουση και στην ταξική πάλη, παλεύουμε για την ανατροπή".

"Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ" ΕΔΩ

«ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ» ΕΔΩ

To Χρήμα ως Κέρδος ( Μέρος 19ο)

« Η εργασία όπως και η γη αποτελούν τη μοναδική πηγή πλούτου. Το ίδιο το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από συσσωρευμένο προϊόν της εργασίας» 1

"Η μοναδική όμως αξία χρήσης, που όταν καταναλώνεται παράγει κέρδος, είναι η εργατική δύναμη".

Ο Μαρξ ξεκινάει το βιβλίο του, με το πιο θεωρητικό μέρος του «Κεφαλαίου», το “Εμπόρευμα και Χρήμα”, όπου αναλύεται η α ξ ί α, παρ’ ότι, όπως φαίνεται πιο κάτω, στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης του “Κεφαλαίου”, ο Μαρξ, “κατανοεί” το πρόβλημα, και προετοιμάζει τον αναγνώστη επισημαίνοντας, την βασική δυσκολία που θα συναντήσει μελετώντας το βιβλίο του, λέγοντας:

«…Κάθε αρχή είναι δύσκολη αυτό ισχύει για όλες τις επιστήμες. Γιαυτό, τη μεγαλύτερη δυσκολία θα την παρουσιάσει η κατανόηση του πρώτου κεφαλαίου, ιδιαίτερα του μέρους που περιέχει την ανάλυση του εμπορεύματος. Όσο για την ανάλυση της ουσίας της αξίας και του μεγέθους της αξίας ιδιαίτερα, την έχω κάνει πιο εκλαϊκευτική, όσο ήταν αυτό δυνατό…»

Λίγο πιο κάτω εξηγεί, με μεταφορικό τρόπο, το «γιατί» αυτής της δυσκολίας λέγοντας ότι: «…είναι πιο εύκολο να μελετήσεις το διαμορφωμένο σώμα παρά το κύτταρο του σώματος. Εκτός απ’ αυτό, στην ανάλυση των οικονομικών μορφών δεν μπορούν να μας εξυπηρετήσουν ούτε το μικροσκόπιο, ούτε τα χημικά αντιδραστήρια. Και τα δυο πρέπει να τ’ αντικαταστήσει η δύναμη της αφαίρεσης.»

Και αυτό γιατί «Για την αστική κοινωνία η εμπορευματική μορφή του προϊόντος της εργασίας ή η αξιακή μορφή του εμπορεύματος είναι η οικονομική κυτταρική μορφή… Γιαυτό αν εξαιρέσουμε το μέρος που αφορά τη μορφή της αξίας, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει το βιβλίο αυτό ότι είναι δυσκολονόητο. Προϋποθέτω φυσικά αναγνώστες που θέλουν να μάθουν κάτι το καινούργιο και επομένως να σκεφτούν και οι ίδιοι…

…Αυτό που έχω να ερευνήσω σε τούτο το έργο, είναι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής κι οι σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής που αντιστοιχούν σ’ αυτόν... Εδώ δεν πρόκειται καθαυτό για τον υψηλότερο ή χαμηλότερο βαθμό ανάπτυξης των κοινωνικών ανταγωνισμών, που ξεπηδάνε απ’ τους φυσικούς νόμους της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, Πρόκειται γι’ αυτούς τους ίδιους τους νόμους, γι’ αυτές τις ίδιες τις τάσεις που δρουν κι επιβάλλονται με σιδερένια αναγκαιότητα. Η βιομηχανικά αναπτυγμένη χώρα δείχνει στη λιγότερο αναπτυγμένη απλώς την εικόνα του μέλλοντός της....» 2

Τι είναι λοιπόν η αξία; Ένας τρόπος για να διευκολυνθεί η κατανόηση "της ουσίας της αξίας και του μεγέθους της αξίας", είναι από την αρχή με παραστατικό τρόπο να εξηγηθεί, το φαινόμενο που ο Μαρξ ονομάζει «φετιχισμό του εμπορεύματος» - του κεφαλαίου και του χρήματος - γιατί έτσι, αρχίζει να μας αποκαλύπτεται και να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, ο καθοριστικός ρόλος που παίζει η εργασία, στη ζωή και στην ανέλιξη του ανθρώπου, στην εξέλιξη της κοινωνίας. Η ουσία δηλαδή, της αξιακής μορφής του εμπορεύματος (αφηρημένη εργασία), και συνακόλουθα και η βασική, αλλά καλά κρυμμένη, από τα φαινόμενα, την συνήθεια και την παράδοση, ουσία, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δηλαδή, η απλήρωτη εργασία, η υ π ε ρ α ξ ί α.

Έτσι, με την αποφετιχοποίηση του εμπορεύματος, γίνεται φανερό ότι το κεφάλαιο δεν είναι πράγμα, αλλά η ενσάρκωση της εκμεταλλευτικής σχέσης, της μισθωτής εργασίας. Ότι το κεφάλαιο δεν εκφράζει απλά την έννοια της συσσώρευσης του πλούτου, αλλά πριν απ' όλα την ταξική εκμετάλλευση. Η ουσία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής δεν είναι απλώς η παραγωγή εμπορευμάτων, αλλά η παραγωγή και ιδιοποίηση της υπεραξίας, του Κ Ε Ρ Δ Ο Υ Σ.

« Η εργασία όπως και η γη αποτελούν τη μοναδική πηγή πλούτου. Το ίδιο το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από συσσωρευμένο προϊόν της εργασίας»

"Η μοναδική όμως, αξία χρήσης που όταν καταναλώνεται, παράγει κέρδος είναι η εργατική δύναμη".

1 Φρ. Ένγκελς, «Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη ημέρα»

2 Καρλ Μαρξ, Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, τόμος πρώτος, σελ.11-12 και 15.

To Χρήμα ως Κέρδος (Μέρος 18ο)

"Είναι περιττό να μιλήσουμε για την αστική επιστήμη και φιλοσοφία... Η επιστήμη αυτή.... βλέπει το μαρξισμό σαν μια "βλαβερή αίρεση"..."

Ειλικρινά, κάνει εντύπωση η παντελής έλλειψη αναφοράς στο “KΕΦΑΛΑΙΟ” - στο μεγάλο αυτό έργο του Καρλ Μαρξ - που διακρίνει κανείς παρακολουθώντας τις προαναφερόμενες «video ταινίες». Και όχι μόνο αυτό. Κάνουν σαν να μην έχουν ακούσει τίποτα σχετικά με το «ΚΕΦΑΛΑΙΟ», σαν να μην έχει ακόμα γραφτεί. Έτσι επαναφέροντας από παλιά, ολόπλευρα επεξεργασμένα οικονομικά ζητήματα, αλλά και ψευδοπροβλήματα (λχ. που θα βρεθούν τα χρήματα για τους τόκους;) γίνεται φανερό ότι αντιμετωπίζουν τους θεατές και ακροατές τους, ως νήπια, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι:

«Δεν είναι εκπληκτικό ότι η διδασκαλία του Μαρξ, που εξυπηρετεί άμεσα τη διαφώτιση και την οργάνωση της πρωτοπόρας τάξης της σύγχρονης κοινωνίας, δείχνει τα καθήκοντα της τάξης και αποδείχνει ότι - λόγω της οικονομικής ανάπτυξης - είναι αναπόφευκτη η αντικατάσταση του σύγχρονου καθεστώτος με μια καινούργια τάξη πραγμάτων, δεν είναι εκπληκτικό, ότι η διδασκαλία αυτή ήταν υποχρεωμένη να κατακτά με μάχη το κάθε της βήμα στο δρόμο της ζωής. Είναι περιττό να μιλήσουμε για την αστική επιστήμη και φιλοσοφία...

Η επιστήμη αυτή, δεν θέλει ούτε ν' ακούσει για μαρξισμό και διακηρύχνει ότι ο μαρξισμός έχει αναιρεθεί και εκμηδενιστεί… Η διδασκαλία του Μαρξ προκαλεί σ' όλο τον πολιτισμένο κόσμο τη μεγαλύτερη εχθρότητα και το μίσος όλης της αστικής επιστήμης (και της επίσημης και της φιλελεύθερης), που βλέπει το μαρξισμό σαν μια "βλαβερή αίρεση"... Η ανάπτυξη του μαρξισμού, η διάδοση και η εδραίωση των ιδεών του μέσα στην εργατική τάξη προκαλούν αναπόφευκτα την επανάληψη και την όξυνση αυτών των αστικών επιθέσεων ενάντια στο μαρξισμό, που ύστερα από κάθε "εκμηδένισή" του από την επίσημη επιστήμη γίνεται όλο και πιο γερός, πιο ατσαλωμένος και πιο ζωτικός."*

Ξεκινώντας με “το εμπόρευμα”, όπου μέσα από την ανάλυσή του, γίνεται φανερή η ουσία της α ξ ί α ς, ο Καρλ Μαρξ, αναπτύσσει την ακαταμάχητη θεωρία του, στο μνημειώδες έργο του «Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ», όπου από την μια, ξεσκεπάζει και αποδεικνύει τους μηχανισμούς της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που υφίστανται καθημερινά οι εργαζόμενοι, με όλες τις μορφές που σκαρφίζεται η αστική τάξη: αύξηση του χρόνου εργασίας, εντατικοποίηση της παραγωγικότητας και της συχνότητας της εργασίας, μείωση του μισθού, υπερωρίες, ανεργία κλπ., και από την άλλη, ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι παροδικό και όχι αιώνιο, και ότι ακριβώς, η συνένωση της θεωρίας του με το εργατικό κίνημα, γίνεται όπλο για την επαναστατική «μεταβολή» του.

«…δεν είναι για όλο τον κόσμο εύκολο να διαβάσει και να καταλάβει «Το Κεφάλαιο», εκτιμά ο Λουί Αλτουσέρ και συμβουλεύει τον αναγνώστη, πως πρέπει να διαβαστεί το Κεφάλαιο.

«Δίνω λοιπόν αμέσως την εξής πρακτική συμβουλή: Αρχίστε την ανάγνωση του πρώτου τόμου από την Ενότητα ΙΙ: “Η μετατροπή του χρήματος σε κεφάλαιο”.. Αν αρχίσουμε την ανάγνωση του βιβλίου Ι από την αρχή του, δηλαδή από την Ενότητα Ι, είτε πελαγώνουμε και εγκαταλείπουμε ολόκληρο το βιβλίο, είτε νομίζουμε πως καταλάβαμε, πράγμα πολύ πιο επικίνδυνο, γιατί υπάρχουν πολλές πιθανότητες να έχουμε καταλάβει άλλα πράγματα απ’ αυτά που εκτίθενται εκεί…» **

Με το δίκιο του λοιπόν, ο φίλος Άρης, αναρωτιέται και ρωτά στο σχόλιό του “ τι είναι η ίδια η αξία;”.

Η δυσκολία κατανόησης της α ξ ί α ς προκύπτει, επειδή ακριβώς, πρόκειται για μια εκ των πραγμάτων, καθαρά θεωρητική ανάλυσή της, εξ αιτίας του ότι, δεν περιέχεται σ’ αυτήν, ούτε ένα άτομο ύλης, απ' όπου θα μπορούσε να την πιάσει κανείς, και όπως είναι γνωστό, “κάθε θεωρία χαρακτηρίζεται από το βαθμό αφαίρεσης των εννοιών που χρησιμοποιεί, και από την επιστημονική αυστηρότητα του συστήματος που τις διέπει...οι εργάτες, οι οποίοι δεν είναι συνηθισμένοι στην καθαρή θεωρία, πρέπει γι αυτό να καταβάλουν μια πρόσθετη, προσεκτική και επίμονη προσπάθεια, για να καταφέρουν να προχωρήσουν στη θεωρία. Χρέος μας είναι να τους βοηθήσουμε." ***

Η δυσκολία λοιπόν από την αρχή γίνεται φανερή, αλλά όχι αξεπέραστη.

Συνεχίζεται...

*Β. Ι. ΛΕΝΙΝ "Μαρξισμός και αναθεωρητισμός", τομ. 17ος, σελ. 17.

** Λουί Αλτουσέρ, ΘΕΣΕΙΣ, Ζ΄ Εκδ.“Θεμέλιο” σελ. 54.
*** Λουί Αλτουσέρ, ΘΕΣΕΙΣ, σελ. 53, Ζ΄ Εκδ.“Θεμέλιο”.

To Χρήμα ως Κέρδος (Μέρος 17ο)

"Δεν κάνει το χρήμα σύμμετρα τα εμπορεύματα. Αντίστροφα..."

Οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα. Απλά τα δημιουργούν μέσω του χρέους.

"Αυτή είναι η ουσία του χρηματικού μας συστήματος. Αν δεν υπήρχαν χρέη στο χρηματικό μας σύστημα, δεν θα υπήρχαν καθόλου χρήματα" *

Ακαταμάχητες αποδείξεις. Εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια !!

Δεν περνάει (;) ούτε για μια στιγμή από το μυαλό του, ότι το χρήμα είναι ένα ειδικό μέσο ανταλλαγής εμπορευμάτων, και σαν τέτοιο είναι σχέση κοινωνική και πως η σχέση τούτη είναι δεμένη με όλες τις άλλες σχέσεις, που αντιστοιχούν σ' ένα ορισμένο τρόπο παραγωγής. Τον καπιταλιστικό. Τα κέρδη και τα χρέη απασχολούν τους ανθρώπους. Για το χρήμα είναι παντελώς αδιάφορα. Στο να είναι σύμμετρο των εμπορευμάτων, εκεί μόνο βρίσκει το "ενδιαφέρον" του το χρήμα.

«Δεν κάνει το χρήμα σύμμετρα τα εμπορεύματα. Αντίστροφα... Το χρήμα σαν μέτρο αξίας είναι η αναγκαία μορφή εμφάνισης του μέτρου αξίας, του χρόνου εργασίας, που ενυπάρχει στα εμπορεύματα» (Καρλ Μαρξ, “Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ” τόμος 1^ος,, σελ. 107)

«…Και αυτό δεν είναι όλο. Οι τράπεζες δημιουργούν μόνο το ποσό του Κεφαλαίου. Δεν δημιουργούν τα χρήματα που θα πληρώσουν τους τόκους. Που υποτίθεται ότι θα βρεθούν αυτά; …»

Εδώ φτάνουμε σε νεκρό σημείο!! Έχουμε τα χρήματα για τα δάνεια, τα χρήματα για τους μισθούς, για τις αγορές. Μας λείπουν τα χρήματα για τους τόκους. Άραγε που θα βρεθούν, ίσως πιο σωστά, που θα κοπούν τα χρήματα, με τα οποία θα πληρωθούν οι τόκοι; Τέτοιες γελοιότητες.

Κι όμως βρέθηκαν φίλοι blogers, οι οποίοι έχουν δείξει πραγματικό ενδιαφέρον και συμμετέχουν με τον τρόπο τους, στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, άκριτα, να συστήνουν για θέαση αυτές τις ταινίες, με τη βεβαιότητα ότι προσφέρουν στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Δυστυχώς!!

Το "καλύτερο" βέβαια βρίσκεται στο τέλος της ταινίας. Πως λέμε "τέλος καλό όλα καλά". Στο τέλος της ταινίας, αν και θέλει ο δημιουργός της να δείξει την ανησυχία του, από την “συνωμοσία” που έχει αντιληφθεί ότι εξυφαίνεται μπροστά του, αποδείχνεται η κύρια επιδίωξη του εγχειρήματος. Λίγο “μακρύτερα” από τον Κεϋνσιανισμό, στον οποίο συγκλίνουν, με διαφορετικό τρόπο η κάθε μια, από τις σχετικές ταινίες. Τη ζύμωση ότι:

«…Ο κόσμος είναι πιο προχωρημένος πλέον και έτοιμος να βαδίσει προς μια παγκόσμια (δια)κυβέρνηση. Η υπερεθνική ύπατη εξουσία από μια τάξη εκλεκτών διανοουμένων και από τις διεθνείς τράπεζες, είναι σίγουρα προτιμότερη από τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό που εφαρμόζονταν τους προηγούμενους αιώνες» 1

Και η ακολουθία. Ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς είναι και ο πιο βιαστικός.

«Χρειαζόμαστε μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση, και τη χρειαζόμαστε γρήγορα» 2

Κύριο ζήτημα είναι η αντιμετώπιση της κατάστασης στην πλανητική οικονομία η οποία "σύντομα θα βρίσκεται στα χέρια μιας κοσμοπολίτικης άρχουσας τάξης που δεν θα διατηρεί πλέον κανέναν απολύτως συνεκτικό δεσμό με τους εργάτες οπουδήποτε στον κόσμο"» 3

Τι άλλο θέλει να μας πει λοιπόν ο “ποιητής”, (“το χρήμα ως χρέος”) πέρα από αυτό, που επιβάλλουν οι νόμοι της κοινωνικής εξέλιξης; Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, έχει σαν αναπόδραστο αποτέλεσμα την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου. Οι ασύλληπτες διαστάσεις που έχει πάρει στην εποχή μας (1000 τρισεκατομμύρια δολάρια μόνο, το δανείσιμο κεφάλαιο σε παγκόσμια κλίμακα, στα χέρια 1600 θεσμικών επενδυτών και τραπεζών, την στιγμή που το ΑΕΠ είναι 57 τρισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.4) φέρνει σε πρώτο πλάνο το ιστορικό αδιέξοδο του εκμεταλλευτικού συστήματος, και τους απελπίζει.

Αυτή την ακαταμάχητη αλήθεια, οι ολιγάρχες χρηματιστές, θέλουν να την υποτάξουν στους “ευσεβείς” τους πόθους. Θέλουν να κυβερνήσουν τις νομοτέλειες!! Είναι τέτοια η απελπισία τους, αλλά συγχρόνως και η ματαιοδοξία που γεννά το έχει τους, που απογειώνει την φαντασιοπληξία τους. Όσο κι αν ψάξει κανείς, πιο καταστροφικό μέσο, από την ανθρώπινη ματαιοδοξία δεν πρόκειται να βρει.

Ας κρατήσουμε όμως, και κάτι θετικό απ’ όλη αυτή την ιστορία. Την ευκαιρία και την αφορμή, που μας έδοσε η καπιταλιστική προπαγάνδα, για μια μαρξιστική προσέγγιση, του οικονομικού νόμου κίνησης της σύγχρονης κοινωνίας, δηλαδή της καπιταλιστικής, της αστικής κοινωνίας.

Συνεχίζεται…

*Μarriner S. Eccles, Πρόεδρος και κυβερνήτης του Federal Reserve Board

1. David Rokefeller, απευθυνόμενος στη συνάντηση της Τριμερούς Αρμοστείας, (1991)

2. Γιώργος Παπανδρέου (29 Απριλίου 2010, Economist Conference)

3. Ρίτσαρντ Ρόρτυ (Η αριστερή σκέψη στην Αμερική του 20ου αιώνα)

4. Δημήτρης Καζάκης, από την ομιλία του στην Άρτα.

To Χρήμα ως Κέρδος (Μέρος 16ο)

"Θέλουν να κυβερνήσουν τις νομοτέλειες!! Είναι τέτοια η απελπισία τους, αλλά συγχρόνως και η ματαιοδοξία που γεννά το έχει τους, που απογειώνει την φαντασιοπληξία τους"

Τι είναι, λοιπόν, η ίδια η αξία;

Πριν από την απάντηση στο βασικό ερώτημα του Άρη, ας πάρουμε μια "γεύση" με χαρακτηριστικά αποσπάσματα, από το περιεχόμενο της ταινίας με τίτλο «Το Χρήμα ως Χρέος».

Ο μη κριτικός τρόπος με τον οποίο πραγματεύεται το θέμα, γίνεται φανερός από την αρχή. Είναι αρκετό, για να αντιληφθεί κανείς ότι, κίνητρο των παραγωγών αυτής και παρόμοιων άλλων ταινιών (στην ίδια λογική είναι όλες), δεν είναι η επιστημονική παρουσίαση, αλλά αντίθετα, η μυστικοποίηση των νόμων κίνησης της σύγχρονης κοινωνίας, δηλαδή της καπιταλιστικής, της αστικής κοινωνίας.

Ο αποπροσανατολισμός και η αποθάρρυνση, κατά συνέπεια, των εργαζομένων, από κάθε σκέψη αναζήτησης της δυνατότητας και του τρόπου αντιμετώπισης των σφετεριστών του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, πολύ δε περισσότερο της ανάδειξης του ιστορικού τέλους, αυτού καθαυτού, του συστήματος της εκμετάλλευσης.

“ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΩΣ ΧΡΕΟΣ”

« Μερικοί από τους σπουδαιότερου ανθρώπους στις ΗΠΑ, στους τομείς του εμπορίου και των κατασκευών έχουν ένα φόβο. Γνωρίζουν ότι υπάρχει μια δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεχτική, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, έτσι ώστε να είναι πολύ προσεχτικοί όταν μιλούν εναντίον της» *

Με τις πρώτες λέξεις; Ο φόβος! Στη συνέχεια … το μυστήριο!!

«Δύο μεγάλα μυστήρια κυριαρχούν στην ζωή μας: Η αγάπη και τα χρήματα. Το τι είναι η αγάπη είναι ένα ερώτημα το οποίο έχει διερευνηθεί ατελείωτα σε ιστορίες, τραγούδια, βιβλία, ταινίες και στην τηλεόραση».

Καθαρίσαμε με το πρώτο μυστήριο! Και το λύσαμε και το χαρήκαμε πολιτιστικά!!

Αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το ερώτημα “Τι είναι το χρήμα;” Δεν προκαλεί έκπληξη που η θεωρία του χρήματος δεν έχει εμπνεύσει καμία εμπορικά επιτυχημένη ταινία».

Τι κρίμα!! Ούτε μια εμπορικά επιτυχημένη ταινία!! Για σκέψου.

Και ενώ δυο γραμμές πιο πάνω το ερώτημα είναι: “Τι είναι το χρήμα;”, δυο γραμμές πιο κάτω, γίνεται ”Από που έρχονται τα χρήματα;” Δηλαδή; “Από την πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα”.

Ζήτημα, το οποίο πραγματεύεται τους τελευταίους αιώνες η πολιτική οικονομία, υποβιβάζεται σε ένα εντελώς τεχνικό ζήτημα. (Που τυπώνονται τα χαρτονομίσματα και χαράσσονται τα νομίσματα). Πληροφορούν τον λαό - δήθεν πως έτσι συμβάλλουν στην αφύπνιση του - ότι οι ιδιώτες δανείζουν και κράτη. Ότι με βάση το αποθεματικό τους και την κλασματική αποθεματική αρχή, οι τράπεζες μπορούν να δημιουργούν χρήμα, δίνοντας δάνεια. Ότι το χρήμα που δημιουργούν είναι λογιστικό. Ότι επενδύουν χρήματα των πελατών τους ή τους συμβουλεύουν με στόχο το μέγιστο κέρδος, και τέλος πως όλες σχεδόν οι τράπεζες σήμερα είναι ταυτόχρονα και εμπορικές και επενδυτικές.

Από τη μια, ξαναανακαλύπτουν την Αμερική, αλλά από την άλλη, και αυτός είναι πρωτίστως ο σκοπός τους, μ’ αυτό τον τρόπο, προσπαθούν να αποσυνδέσουν, να στείλουν στα παρασκήνια, τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του συστήματος. Πάρα κάτω.

«Για τους περισσότερους από εμάς, η ερώτηση ”Από που έρχονται τα χρήματα;” φέρνει στο μυαλό μας την εικόνα του νομισματοκοπείου που τυπώνει χαρτονομίσματα και χαράσσει νομίσματα. Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι τα χρήματα δημιουργούνται από την κυβέρνηση. Είναι αλήθεια ……αλλά μόνο μέχρι ένα σημείο... παράγονται από ένα κυβερνητικό φορέα που ονομάζεται Νομισματοκοπείο. Αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό του χρήματος δεν δημιουργείται στο Νομισματοκοπείο. Δημιουργείται σε τεράστιες ποσότητες κάθε μέρα από ιδιωτικές επιχειρήσεις γνωστές ως τράπεζες».

Επί τέλους το μυστήριο λύθηκε! Να τι σημαίνει αποκάλυψη!! Και τόσο καινούργια!!!

«…Οι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννησή τους απλώς εταιρίες ιδιωτών κερδοσκόπων, που στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που χάρη στα προνόμια που πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ’ αυτές χρήματα....η ολόπλευρη ανάπτυξή τους χρονολογείται από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694). Η Τράπεζα της Αγγλίας άρχισε τη δράση της δανείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματά της με τόκο 8% . Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη βουλή από το ίδιο κεφάλαιο να κόβει νόμισμα, δανείζοντάς το ακόμα μια φορά στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων…». (“Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ” τόμος 1^ος,, σελ. 779 – 780)

Τα πάρα πάνω γραμμένα, από το 1867.

«Η συγκέντρωση της παραγωγής, τα μονοπώλια που ξεπηδούν απ’ αυτήν, η συγχώνευση ή η σύμφυση των τραπεζών με τη βιομηχανία - αυτή είναι η ιστορία της γέννησης του χρηματιστικού κεφαλαίου και το περιεχόμενο αυτής της έννοιας… Όμως το “σύστημα συμμετοχής” δε χρησιμεύει μόνο για να μεγαλώσει σε γιγάντιο βαθμό η εξουσία των μονοπωλητών, εκτός από αυτό επιτρέπει να σκαρώνεται ατιμώρητα οποιαδήποτε σκοτεινή και βρωμερή υπόθεση και να καταληστεύεται το κοινό…» (Β. Ι. Λένιν “O Ιμπεριαλισμός”, εκδ. ΣΕ, σελ. 44 – 45)

Τα πάρα πάνω γραμμένα, από το 1916.

Να γιατί σκοπός αυτών των ταινιών είναι να αποκρύψουν, μέσα από την “αποκάλυψη” των μηχανισμών του τραπεζικού συστήματος και την «επικαιρότητα», τη “λεπτομέρεια”. Ότι δηλαδή η καταλήστευση των λαών, από μια χούφτα μονοπωλητές δεν είναι μοιραία. Ότι οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις δεν είναι φυσικές, και κατά συνέπεια ο καπιταλισμός, είναι ένα παροδικό, ένα ιστορικά ξεπερασμένο οικονομικό σύστημα, που μόνο δεινά και εξαθλίωση θα συσσωρεύει για τους εργαζόμενους όσο θα εξακολουθεί να υπάρχει.

Συνεχίζεται…

* Woodrow Wilson, πρώην πρόεδρος των HΠA.

To Χρήμα ως Κέρδος (Μέρος 15ο)

Η αναφορά στις συγκεκριμένες videoταινίες γίνεται με αφορμή, τα σχόλια που έγιναν σε κυπριακό blog.* Συγκεκριμένα τα σχόλια που κάνει ο Άρης μετά την παρακολούθηση της ταινίας κινουμένων σχεδίων με τίτλο "Το Χρήμα ως Χρέος".

Από το πρώτο σχόλιο «...Εντάξει, αλλά από αυτό δεν μπορώ να βγάλω κανένα συμπέρασμα για την συνολική αξία όλου του χρήματος που βρίσκεται σε κυκλοφορία και τι σημαίνει αυτή η αξία. Επίσης δεν κατανοώ πως καθορίζεται η αξία ενός μεμονωμένου προϊόντος...Γιατί δε βλέπω πως ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει αξία αν η μηχανή δεν μπορεί, αφού για τον εργοδότη δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά μεταξύ τους (αν δεν υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τον εργάτη). Τέλος πάντων, εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα τι είναι η αξία».

Καταλήγει ο Άρης, θέτοντας την ουσία του ζητήματος. Ουσία, την οποία με κάθε τρόπο προσπαθεί, από παλιά, να καταχωνιάσει η κυρίαρχη αστική προπαγάνδα, όπως συμβαίνει και σήμερα, με την βοήθεια και των ηλεκτρονικών μέσων.

Σε ένα δεύτερο σχόλιό του ο Άρης, ανάμεσα στ’ άλλα, επαναλαμβάνει την ίδια ερώτηση στον συνομιλητή του, επιζητώντας μια απάντηση που να του λύνει το πρόβλημα.

Λέει, «…Το πρόβλημα που θέτω είναι το εξής: τι είναι η αξία και με πιο τρόπο την προσαρτούμε σε ένα αντικείμενο, είτε είναι χρυσός, είτε είναι χαρτονόμισμα, είτε είναι κουτσιά, είτε είναι επιταγή, είτε ακόμα δεν είναι φυσικό αντικείμενο αλλά ένα σύμβολο καταχωρημένο στην μνήμη ενός υπολογιστή… Προσπαθώντας να ξεκινήσω από κάπου, βρίσκω ως κεντρικό σημείο την έννοια της αξίας. Μου φαίνεται δηλαδή ότι το πρωτεύων ζήτημα δεν είναι το ποιος υλικός φορέας χρησιμοποιείται για να μεταβιβαστεί η αξία των εμπορευμάτων, αλλά τι είναι η ίδια η αξία».

Και με το τρίτο σχόλιο του ο Άρης, μετά την ανταλλαγή απόψεων που έχει προηγηθεί μεταξύ των σχολιαστών στο post, κάνει φανερό ότι το ερώτημά του «τι είναι η ίδια η αξία;» έχει μείνει αναπάντητο.

«Κοίτα, osr, νόμιζα ότι ήταν ξεκάθαρο ότι αναφερόμουν μόνο στην οικονομική έννοια της λέξης “αξία”…. Το θέμα είναι πως προκύπτει αυτή η ανταλλακτική αξία και τι σημαίνει το σύνολο της αξίας όλων των νομισμάτων ενός κράτους; Πως καθορίζεται; Γιατί δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο; Δεν περιμένω κατ’ ανάγκην απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, γιατί είναι δύσκολο και δεν ξέρω κανέναν που το έχει απαντήσει - χωρίς να λέω ότι δεν υπάρχει».

Είναι φανερή η σύγχυση που υπάρχει, και δεν θα κάνει λάθος, αν υποστηρίξει κανείς, ότι αυτή η σύγχυση είναι, έτσι κι αλλιώς, επιτυχία της αστικής διανόησης και προπαγάνδας, αλλά κυρίως της αστικής παιδείας. Κυρίαρχη η αστική τάξη, κυρίαρχη και η ιδεολογία της. Δηλαδή, το ψέμα.

Τι είναι, λοιπόν, η ίδια η αξία;

Το ερώτημα βεβαίως έχει απαντηθεί διεξοδικά, από τον 19^ο αιώνα, στο μεγαλοφυές έργο του Καρλ Μαρξ, το “Κεφάλαιο”. Είναι όμως λογικό, μαζί με τ’ άλλα, να επανέρχεται ξανά και ξανά το απαντημένο ερώτημα, από εκείνους τους νέους ανθρώπους που ανησυχούν και προβληματίζονται, από τις δυσμενείς σε βάρος του λαού, οικονομικές εξελίξεις.

Συνεχίζεται…

* Κυπριακό Blog ΕΔΩ

To Χρήμα ως Κέρδος (Μέρος 14ο)

Είναι γεγονός ότι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού “ξύπνησε” το ενδιαφέρον των εργαζομένων και όχι μόνο, για τις αιτίες που γεννούν τις κρίσεις, τον χαρακτήρα της κρίσης, τις συνέπειες, τον τρόπο αντιμετώπισης, αν υπάρχει, που, και κυρίως πως, θα βρεθεί η διέξοδος από την κρίση. Η κινητοποίηση του λαού, σχεδόν σε καθημερινή βάση, από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι τις μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις σ΄ όλη την Ελλάδα των τελευταίων ημερών, είναι η καλύτερη απόδειξη.

Tι κάνουν λοιπόν, οι κάθε λογής απολογητές του εκμεταλλευτικού συστήματος, προκειμένου να ελέγξουν την λαϊκή αφύπνιση, ώστε οι συνέπειες για το κεφάλαιο να είναι όσο γίνεται πιο ανώδυνες; Καλούν τους εργαζόμενους, με τον ένα* ή τον άλλο τρόπο**, καιρό τώρα, από κοινού με τους καπιταλιστές να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Δηλαδή, το βάρος της κρίσης - με δυο λόγια - να το σηκώσει ο λαός. Γιαυτό, προσπαθούν με όλα τα μέσα να συγκαλύψουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, που είναι σύμφυτες του καπιταλιστικού συστήματος. Διαχωρίζουν τον πολυεθνικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, στα μέρη που τον συνθέτουν. Στο τραπεζικό σύστημα, στους μεγάλους εισοδηματίες (θεσμικούς επενδυτές), στους βιομήχανους, στο πολιτικό σύστημα και κατα συνέπεια στους πολιτικούς γενικά. Έτσι ώστε επιμερίζοντας, στην ουσία, διαχέοντας τις «ευθύνες» στα μέρη, κυρίως, στη μορφή της διαχείρισης του συστήματος (golden boys, διεφθαρμένοι πολιτικοί, αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα, κακή διαχείριση κλπ.), αφήνουν στο απυρόβλητο τη μήτρα που γεννά τις οικονομικές κρίσεις, με συνέπεια την εξαθλίωση των εργαζομένων, των λαϊκών οικογενειών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Με τα ψέματα που ρίχνουν με τον φορτωτή (ΜΜΕ) προσπαθούν κυρίως να σκεπάσουν, να συσκοτίσουν στη συνείδηση των εργαζομένων, όχι μόνο τον δρόμο για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, αλλά κυρίως την οριστική διέξοδο - και στη σημερινή συγκυρία - που δεν είναι άλλη από την κατάργηση της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής. Δηλαδή, την κατάργηση του καπιταλισμού και το επαναστατικό πέρασμα στον σοσιαλισμό.

Τέτοιες προσπάθειες - δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς - εμφανίστηκαν και εμφανίζονται και στο διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια, δηλαδή, από την εκδήλωση της κρίσης μέχρι και σήμερα, με την μορφή διαλέξεων, οπτικοποιημένων κειμένων (video) κλπ., με κοινό τόπο, τον αποπροσανατολισμό και την δημιουργία σύγχυσης, στους εργαζόμενους, στο δοκιμαζόμενο λαό, από την καπιταλιστική κρίση και την πολιτική των ιμπεριαλιστών. Γνωστή η πρακτική τους.

Με ένα θεαματικό τρόπο, εμφανίζοντας ως αποκαλύψεις, (Σοκ και Δέος, κλπ) δραματικά ιστορικά γεγονότα και γνωστές "πραχτικές" καταναγκασμού. Διατυπωμένες και εφαρμοσμένες από καιρό, “επιστημονικές λύσεις” του ιερατείου των αστών οικονομολόγων, με τα γνωστά αποτελέσματα, και το ότι, η λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία συμφωνία, σε βάρος των δανειζομένων, μεταξύ συνομωτούντων και ακατανίκητων χρηματιστών, από την θέληση των οποίων, εξαρτάται το ξέσπασμα ή όχι της μιας η της άλλης οικονομικής κρίσης, σ’ αυτή ή σ’ εκείνη τη χώρα, με φανερό στόχο, μέσα από την κατατρομοκράτηση των λαών, την φραγή της ανάπτυξης του οργανωμένου ταξικού εργατικού κινήματος.

Θεατρινίστικες διαλέξεις οικονομολόγων καθηγητών με κύρος, οι οποίοι υποστηρίζουν υποκριτικά, (π.χ., ο Richard Wolff) ότι η κρίση έχει να κάνει με τη μη φορολόγηση του λαού και των βιομηχάνων, εξαιτίας του δέους, από το οποίο διακατέχονται γενικά, οι κατά καιρούς κυβερνήσεις, μπροστά στο πολιτικό κόστος, (τι ιστορία κι αυτή;), ή ότι " δεν θα υπήρχε καθόλου έλλειμμα, κανένας τόκος για να πληρώσουμε, καμιά μεγάλη κρίση..." αν οι πλούσιοι ήταν πατριώτες (πλούσιοι και φτωχοί, έτσι τάφερε η μοίρα), και κάλυπταν τα κρατικά ελλείμματα οικιοθελώς, και τελικά ότι, η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη, παρά ο συνεταιρισμός των εργατών, επιστημόνων, αγροτών, σε καθεστώς «ελεύθερης» αγοράς, υπό την σκέπη δηλαδή των χρηματιστικού κεφαλαίου!!

Και τελευταία η άποψη, ότι η «κρίση χρέους», όπως έχει χαρακτηριστεί από την αστική προπαγάνδα, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί, όσο έχει να κάνει με τα του οίκου μας, αρκεί να διακρίνουμε σαν χώρα, το δημόσιο χρέος σε απεχθές (μισητό) και μη απεχθές χρέος, το οποίο βεβαίως μετά την διάκριση, ότι μείνει οφείλει να το πληρώσει ο λαός. 'Εχοντας, όλη αυτή η προπαγανδιστική προσπάθεια, ως κοινό τόπο, την επαναφορά του "κοινωνικού κράτους", δηλαδή τον Κεϋνσιανισμό, είτε το λένε καθαρά είτε όχι, στον τρόπο διαχείρισης των σύγχρονων προβλημάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Και όλος αυτός ο προπαγανδιστικός καταιγισμός γίνεται ακριβώς τη στιγμή, που αποκαλύπτεται το πλήρες αδιέξοδο του καπιταλισμού. Σε μια ιστορική περίοδο, όπου οι οικονομικές εξελίξεις, δείχνουν ότι ήρθε η ώρα να αναλάβει το εργατικό και λαϊκό κίνημα δράση. Να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Συνεχίζεται…

* Με τον ένα τρόπο ΕΔΩ ** με τον άλλο τρόπο ΕΔΩ