...οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να αρνηθούν να κάνουν τα αδιέξοδα του συστήματος δικά τους αδιέξοδα.

Βαρυχειμωνιά ενόψει*

 

Δύο στοιχεία συγκροτούν την επικαιρότητα της βδομάδας που πέρασε:  

Η πανεργατική πανελλαδική απεργία και οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα.
  

Το πρώτο σηματοδοτεί ελπίδα, το δεύτερο μια βαρυχειμωνιά διαρκείας. 

Τη βαρυχειμωνιά τη βεβαιώνουν εκείνοι που «απειλούν» αξιώνοντας να ολοκληρωθεί το αντεργατικό πακέτο, αυτοί που πριν ακόμα διατυπωθούν οι απειλές έχουν ήδη προωθήσει τα αντεργατικά μέτρα, αλλά κι οι άλλοι που βεβαιώνουν τους καπιταλιστές ότι δεν κινδυνεύουν οι επενδύσεις τους.

Η απεργία

Σ' αυτό το πλαίσιο, η πανεργατική πανελλαδική απεργία έβαλε τη σφραγίδα της, παρότι ορισμένοι με ξένα κόλλυβα πήγαν να τη φέρουν στα μέτρα τους (αφού έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να την υπονομεύσουν, εκ των υστέρων ήρθαν να διαπιστώσουν ότι η απεργία ήταν ένα ακόμα βήμα για ...να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, κούνια που τους κούναγε...). 

Η απεργία πραγματοποιήθηκε την ίδια στιγμή που εξελίσσονταν τα παζάρια για τους ρυθμούς στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και ενώ γινόταν καθαρό πως είτε με κρίση είτε με ανάκαμψη, η στρατηγική της κερδοφορίας του κεφαλαίου προϋποθέτει τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα...

...Ο αντίπαλος

Για την επόμενη περίοδο ο λαός είναι ήδη αντιμέτωπος με ένα νέο κύμα αποπροσανατολισμού: «Αδιέξοδο στο Παρίσι», διατυμπάνιζαν τις προάλλες τα αστικά ΜΜΕ. 

Η φιλοκυβερνητική πλευρά πρόβαλλε κινδύνους πολιτικής αποσταθεροποίησης, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για ανικανότητα διαπραγμάτευσης, ενώ αστικά επιτελεία πιέζουν για συνεννόηση ανάμεσα στις βασικές δυνάμεις της αστικής διαχείρισης, ώστε να δοθεί μήνυμα πολιτικής σταθερότητας στους δανειστές...

... Για την επίτευξη αυτού του στόχου «μαλώνουν» κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, δίνοντας εξετάσεις στους καπιταλιστές. Ολοι μαζί κρύβουν ότι τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα διαρκείας ταυτίζονται με την ΕΕ, την αναγνώριση του χρέους, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στα οποία ορκίζονται και οι μεν και οι δε.

Η προοπτική

Για το λαό η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, μέσα στους τόπους δουλειάς, να οργανωθεί, να παλέψει σε αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, με τους στόχους της ανταγωνιστικότητας και της ανάκαμψης των κερδών του, να μην αναθέτει την ελπίδα του σε κάποιους... σωτήρες, νεοφώτιστους, παλιούς, άλλους που έχει γνωρίσει κι άλλους που θέλει δήθεν να δοκιμάσει.

Η κατάσταση που βιώνει η εργατική τάξη απαιτεί, εδώ και τώρα, άμεσα μέτρα ανακούφισης, αυτά, δηλαδή, που πρόβαλαν τα ταξικά συνδικάτα με την απεργία, που αφορούν καθημερινά προβλήματα, όπως η προστασία των ανέργων, οι μισθοί, η απώλεια εισοδήματος και βεβαίως διεκδικήσεις όπως επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, της 13ης και 14ης σύνταξης, ελάφρυνση από φορολογικές επιβαρύνσεις και μια σειρά άλλα αιτήματα που αφορούν την ίδια την ανάγκη να μπορεί να ζήσει στοιχειωδώς η λαϊκή οικογένεια (θέματα υγείας, περίθαλψης, παιδείας των παιδιών μας).

Σ' αυτή την κατεύθυνση, κόντρα στα σχέδια της αστικής τάξης για μια ζωή με τσακισμένα δικαιώματα και υποβαθμισμένες λαϊκές ανάγκες, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να αρνηθούν να κάνουν τα αδιέξοδα του συστήματος δικά τους αδιέξοδα. 

Έχουν κάθε λόγο και δυνατότητα να βγουν από τους φαύλους κύκλους του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, να απεγκλωβιστούν από τα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια της υποταγής και της αναμονής. 

Να κάνουν δρόμο τους τον μόνο δρόμο που υπάρχει: Να γίνουν οι ίδιοι πραγματική αντιπολίτευση στα μονοπώλια, στα κόμματά τους, στην εξουσία τους, στην ΕΕ, και να ανοίξουν το δρόμο για τη δική τους, την εργατική - λαϊκή εξουσία.

*Ολόκληρο το άρθρο στη στήλη  "ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ" του Ριζοσπάστη.