"Οι άνεργοι πεινούσαν. Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται”

«Οι συζητήσεις με την τρόικα αφορούν ένα μεγάλο φάσμα θεμάτων (...) προκειμένου να μειωθεί ταχύτερα το δημοσιονομικό έλλειμμα μέσα από περικοπή των δαπανών, καθώς και οι προσαρμογές που απαιτούνται ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα μέσα από τη μείωση του κόστους εργασίας και της παραγωγής, αποτελούν θέματα που είναι αντικείμενο συζήτησης και διαπραγμάτευσης σε αυτή τη φάση», σημείωσε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός και πρόσθεσε: «Τα μέτρα που συζητάμε παραμένουν στο τραπέζι, βεβαίως. Δεν αναμένεται ότι θ' αλλάξουν αυτά τα μέτρα που υπάρχουν στο τραπέζι». *

“…Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται!!..”

"Περικοπή δαπανών" και - με τη γνωστή αστική ψευδολογία - "μείωση του «κόστους εργασίας»", η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου, ούτε λίγο - ούτε πολύ, οδηγεί τους εργαζόμενους, το λαό, με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση και τον αφανισμό.

«Αν δεν λυθεί το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας, θα αυξηθεί η ανεργία και πάλι θα συζητάμε για μείωση μισθών στο Δημόσιο για να πληρωθούν επιδόματα ανεργίας», ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου.

Που θα φτάσουν τελικά τα ψέματα και το θράσος, αλλά κυρίως η ανοησία, αυτών των ανθρώπων; Τελικά πρέπει να καλύπτει πολλά στρέμματα η πινακοθήκη των ηλιθίων της αστικής τάξης!!

Προσπαθούν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα, μ’ αυτή τη γελοία και χοντροκομμένη προπαγάνδα, εμφανίζοντας, σαν άλλοι κομπογιαννίτες, την ανταγωνιστικότητα ως πανάκεια. Πότε; Τη στιγμή ακριβώς που ο λαός βιώνει τις συνέπειες της ανταγωνιστικότητας, που διαπιστώνει δηλαδή, ότι η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων είναι η αιτία που γεννά, ανεργία, απολύσεις, μισθούς πείνας, την καταστροφή του κοινωνικού κράτους, αυτού τελικά που είχε διαμορφωθεί με τους αγώνες και τις θυσίες των εργαζομένων σε προηγούμενες εποχές.

Είναι παλιά ιστορία, και γέννημα του καπιταλισμού, η ανταγωνιστικότητα.

“..Στη θέση τους μπήκε ο ελεύθερος ανταγωνισμός, (η ανταγωνιστικότητα!!) με μια ανάλογη κοινωνική και πολιτική συγκρότηση, με την οικονομική και πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης.

Μπρος στα μάτια μας συντελείται μια παρόμοια κίνηση. Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος κάλεσε.

Εδώ και δεκάδες χρόνια, η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία της εξέγερσης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων1 ενάντια στις σύγχρονες σχέσεις παραγωγής 2, ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που αποτελούν τους όρους ύπαρξης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της. Αρκεί να αναφέρουμε τις εμπορικές κρίσεις που με την περιοδική τους επανάληψη όλο και πιο απειλητικά αμφισβητούν την υπόσταση ολόκληρης της αστικής κοινωνίας.

Στις εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται τακτικά ένα μεγάλο μέρος όχι μονάχα έτοιμων προϊόντων, αλλά ακόμα και παραγωγικών δυνάμεων που ήδη είχαν δημιουργηθεί.

Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη εποχή θα φαινόταν σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται πάλι πίσω σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Θα' λεγε κανείς ότι ένας λοιμός, ένας γενικός καταστροφικός πόλεμος της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. Η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολύ βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο.

Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δεν χρησιμεύουν πια για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Αντίθετα, έγιναν πάρα πολύ μεγάλες γι' αυτές τις σχέσεις, εμποδίζονται από αυτές. Και κάθε φορά που οι παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την αστική κοινωνία, απειλούν την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν απ' αυτές.

Πως ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από τη μια καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. (εδώ είμαστε) Πως λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα να προλαβαίνει τις κρίσεις....”**

Από το 1847 που γράφτηκε το ‘’Μανιφέστο’’ μέχρι σήμερα, οι θέσεις του επαληθεύτηκαν με τον πιο σαφή αλλά και τον πιο δραματικό τρόπο, μέσα από τις οικονομικές κρίσεις που έζησε και συνεχίζει να ζει η ανθρωπότητα.

Θα ρωτήσει κανείς και δικαιολογημένα, γιατί αυτή η επιμονή στην ερμηνεία και την ανάλυση του όρου «ανταγωνιστικότητα». Γιατί ακριβώς αυτό είναι το ζήτημα.

Γιατί, η καπιταλιστική κρίση, εκτός από τα δεινά που συσσωρεύει σε βάρος του λαού, τού προσφέρει συγχρόνως τη δυνατότητα να κατανοήσει απ' όλες τις πλευρές - καθώς όλη η πολιτική οικονομία στον καπιταλισμό, περιστρέφεται γύρω από την παραγωγή και την ιδιοποίηση της υπεραξίας, του λεγόμενου κέρδους - όχι μόνο το γεγονός ότι, οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, όσο διατηρoύνται οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δηλαδή η εξουσία των μονοπωλίων επί της εργασίας, αλλά κυρίως, να δει, ολοκληρωμένα την εικόνα της σημερινής πραγματικότητας, σαν καθορισμένου συστήματος σχέσεων παραγωγής, έτσι ώστε, διακρίνοντας τον αναγκαίο χαρακτήρα της εκμετάλλευσης και της απαλλοτρίωσής του, μέσα σ' αυτό το σύστημα, να κατευθυνθεί προς τη διέξοδο εκείνη, απ' αυτό το καθεστώς, την οποία υποδείχνει με ακρίβεια η οικονομική εξέλιξη.

"Αναμφίβολα, το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να αντικαταστήσει την κριτική των όπλων, η υλική δύναμη δεν μπορεί να νικηθεί παρά μόνο από την υλική δύναμη, αλλά και η θεωρία γίνεται κι αυτή δύναμη αφότου κατακτήσει τις μάζες"***

Συνεχίζεται…

* "Χιμάει για ισοπέδωση μισθών και δικαιωμάτων" ΕΔΩ

** Μαρξ - Ενγκελς, "Μανιφέστο του ΚΚ", σελ. 32 - 33.

*** Καρλ Μαρξ, "Κριτική της Εγελιανής φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου".