Ακατάσχετη ...υποκρισία

«Σε συμπαιγνία εργοδότες και ΓΣΕΕ δίνουν τη σκυτάλη σε κυβέρνηση και τρόικα να προχωρήσουν στην κατάργηση των συμβάσεων σε παραπέρα σύνθλιψη των μισθών και σε απαλλαγή των επιχειρήσεων από τις ασφαλιστικές εισφορές. Η συμπαιγνία αυτή αποκαλύφθηκε και στη χτεσινή τους συνάντηση, ( 2/2/2012) στην οποία ενώ στα λόγια εμφανίζονται να «σώζουν» τον κατώτερο μισθό και τα «δώρα», την ίδια στιγμή όλο το αντεργατικό πακέτο και οι αξιώσεις της εργοδοσίας παραμένουν στο τραπέζι, προς επικύρωση από την κυβέρνηση…

…Στην πραγματικότητα, βέβαια, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η ΓΣΕΕ πρωτοστατεί στον αφοπλισμό των εργαζομένων, όταν, όπως και ο ΣΕΒ, μιλά για την αποκατάσταση της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας, δηλαδή της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όταν αποδέχεται ότι ο εργάτης είναι κόστος και συμφωνεί στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών. Μια μείωση που θα εξασφαλίσει πρόσθετα κέρδη περίπου 2 δισ. ευρώ στα ταμεία των επιχειρήσεων, όταν τα Ταμεία εξαιτίας της εισφοροδιαφυγής των «κοινωνικών εταίρων» με τους οποίους παζαρεύει η ΓΣΕΕ στραγγαλίζονται και μόλις προχτές τα στοιχεία δείχνουν ότι οι εργοδότες, οι οποίοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους εργαζόμενους, παρακρατούν και δεν αποδίδουν το 30% από τις εισφορές των εργαζομένων(!!), ποσό που σήμερα εκτιμάται στα 6 δισ. Ευρώ….

“Η πρόσκληση αφορούσε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για την ανταγωνιστικότητα. η πραγματική πρόκληση, όμως, ήταν εξαρχής σαφής: Οι κοινωνικοί εταίροι κλήθηκαν να συγκλίνουν σε μια συμφωνία που θα αντιμετώπιζε το θέμα του μέσου κόστους εργασίας...”, σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, διατυπώνοντας έτσι με μεγάλη ευστοχία το ζητούμενο του διαλόγου»*.

Γίνεται φανερό ότι ήδη έχει αποφασιστεί η πάρα πέρα σφαγή των μισθών κατά 25%, με συνέπεια η νέα κατακρεούργηση, να φτάσει τη συνολική μείωση των μισθών των εργαζομένων κατά 40% για τη διετία 2011 – 2012.

Αυτή την “νέα ρύθμιση” φαίνεται ότι η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου - ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. - θα επιδιώξει να την επιβάλει μέσα από :

«Την κατάργηση ή τη δραστική μείωση του 13ου και 14ου μισθού για όλους τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα. Η πλήρης κατάργηση των δώρων (13ος - 14ος μισθός) μειώνει οριζόντια όλους τους μισθούς κατά περίπου 15%.

Την παρέμβαση στον κατώτερο μισθό της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, στις τριετίες και τα επιδόματα που προβλέπονται σ' αυτή. Ανάλογη πίεση θα ασκηθεί και στις κλαδικές συμβάσεις. Τα παραπάνω μέτρα, που δεν έχουν διευκρινιστεί ακόμα, προβλέπεται να οδηγήσουν σε συνολική μείωση των μισθών κατά 10%.

Στο τραπέζι έχει τεθεί επίσης και το ζήτημα των παρεμβάσεων στις κλαδικές συμβάσεις. Σε κάθε περίπτωση, η υπονόμευσή τους θα περάσει μέσα από τη γενικευμένη επιβολή των επιχειρησιακών και των ατομικών συμβάσεων, όπως ήδη γίνεται από τους εργοδότες στις επιχειρήσεις».**

Όσο το τσουνάμι της κρίσης επεκτείνεται στο εσωτερικό της κοινωνίας εξαθλιώνοντας στο πέρασμα του μάζες εργαζομένων, τόσο αυξάνουν τα ψέματα και η υποκρισία του πολιτικού προσωπικού και των κάθε λογής υποστηρικτών και απολογητών της παρασιτικής τάξης των αστών. Κι αυτή η διαπίστωση απλά επιβεβαιώνει, την διαχρονικότητα τής υποκρισίας τους.

Από τότε που η αστική τάξη κατάχτησε την πολιτική εξουσία, η ταξική πάλη αποχτούσε «...πραχτικά και θεωρητικά όλο και πιο έκδηλες και απειλητικές μορφές. Σήμανε η νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής αστικής πολιτικής οικονομίας. Δεν πρόκειται τώρα πια για το αν είναι αληθινό αυτό ή εκείνο το θεώρημα, μα για το αν είναι ωφέλιμο ή επιζήμιο για το κεφάλαιο, αν ταιριάζει ή όχι στο κεφάλαιο, αν έρχεται σε σύγκρουση ή όχι με τις αστυνομικές διατάξεις. Τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήραν οι πληρωμένοι διαπληκτισμοί των καλαμαράδων, τη θέση της αμερόληπτης επιστημονικής έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της απολογητικής…» ***

"Ανταγωνιστικότητα"..."μέσο κόστος εργασίας"..."κόστος εργασίας"... "κατώτατος μισθός"..."μη μισθολογικό κόστος".. όλοι αυτοί οι εννοιολογικοί καθορισμοί που χρησιμοποιούνται από τους καπιταλιστές, σαν άλλο καταφύγιο, καταλήγουν στο ένα και μοναδικό δόγμα τους, ότι "οι τιμές των εμπορευμάτων καθορίζονται ή ρυθμίζονται από τους μισθούς της εργασίας", χωρίς να τους απασχολεί διόλου, ότι το δόγμα τους σαν τέτοιο, είναι αποδεδειγμένα μια απηρχαιωμένη σοφιστεία. Τους αρκεί το ότι είναι "ωφέλιμο", ότι διευκολύνει την διατήρηση της εξουσίας τους, επί της εργασίας.

Συνεχίζεται...

* "Συμπαιγνία για να κουρελιάσουν μισθούς και συμβάσεις" ΕΔΩ

** "Μπουρλότο σε δώρα, κατώτερο μισθό και Συλλογικές Συμβάσεις" ΕΔΩ

*** Καρλ Μαρξ, “Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ”, σελ.21.