Το ζήτημα είναι να κατανοηθεί το πραγματικό δίλημμα...

ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ  Ο καβγάς που κρύβει τη στρατηγική σύμπλευση...

 

 

Η  αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ για δευτερεύοντα ζητήματα, αλλά και με κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, είναι κάτι που βολεύει και τους δύο...

 

...Πάντα, τα αστικά κόμματα προσπαθούν να κρύψουν το κύριο: ότι οι επιλογές άσκησης πολιτικής δεν καθορίζονται από τις διαθέσεις, τη θέλησή τους ή από την ιδεολογία τους. Αλλά καθορίζονται από τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας άμεσες και απώτερες. 

 

Με βάση αυτές ασκούν «οικονομική διαχείριση», συμμετέχουν 

στις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και διακρατικές ενώσεις. 

 

Βεβαίως, για το πώς θα εξυπηρετηθούν αυτές οι ανάγκες υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, ειδικά σε περιόδους που η κρίση αλλάζει ισορροπίες και οξύνει αντιφάσεις και αντιθέσεις τόσο μέσα στους κόλπους της ελληνικής αστικής τάξης όσο και ανάμεσα σε αυτήν και αυτές των «διεθνών συμμάχων»...

 

...Αντιπαράθεση για γέλια και για κλάματα

 

Ο καβγάς επικεντρώνεται σε ζητήματα που αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας και ευτελίζουν την έννοια της πολιτικής αντιπαράθεσης όπως π.χ. η τρομοκρατία, αν και σε ποιον Θεό πιστεύει ο Τσίπρας, ποιος σέβεται περισσότερο την Προεδρία της Δημοκρατίας και πάει λέγοντας. Δικομματικός καβγάς, προεκλογικού χαρακτήρα, με ισχυρή δόση αποπροσανατολισμού.
Η ένταση αυτού του καβγά είναι τέτοια που αν κάποιος «προσγειωνόταν» στη σχετική αρθρογραφία του αστικού Τύπου θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι πρόκειται για πόλεμο μέχρις εσχάτων...

 

...Τι προβληματίζει τους αστούς;

 

Το γεγονός ότι οι διαφορές σήμερα της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι αβυσσαλέες, ότι κινούνται σε κοινό στρατηγικά πλαίσιο, εντοπίζεται ήδη από σειρά αστών αναλυτών που κρίνουν το μέγιστο για να ζητήσουν συμφωνία στο έλασσον.

Η «Καθημερινή» μιλά για «επικίνδυνη αντιπαράθεση», το «Εθνος» για «ανούσια οξύτητα». Μέχρι και ο Σβόμποντα της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας έφτασε να υπερασπίζεται εμμέσως τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας «άλλο να είναι κάποιος εναντίον της τρόικας και άλλο οι βόμβες και η τρομοκρατία».

Έγραφε η «Καθημερινή» στις 16/1/2014. «Μια περίεργη τακτική, που εγκυμονεί κινδύνους για την κοινωνική συνοχή αλλά και τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας, επιλέγει η ΝΔ για να συγκρουστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ευαίσθητο ζήτημα της τρομοκρατίας (...) τι θα πρέπει να πράξει, για παράδειγμα, ο δικός της ευρωβουλευτής, Γιώργος Κουμουτσάκος, την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε μια επιτροπή ή και σε ένα πάνελ με τον συνάδελφό του τού ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Χουντή. Να συζητήσει και ενδεχομένως να διαφωνήσει επί συγκεκριμένων πολιτικών, όπως είναι λογικό και συμβαίνει μέχρι σήμερα, ή να αποχωρήσει, από τη στιγμή που η ΝΔ περιγράφει το κόμμα του συναδέλφου του ως τρομοκρατικό; Για να μην αναφέρω το σενάριο - που δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει - τα αποτελέσματα των επόμενων βουλευτικών εκλογών να επιβάλουν τη συνύπαρξη της Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ σε έναν πρωτόγνωρο για την Ελλάδα, αλλά ενδεχομένως αναγκαίο, μεγάλο συνασπισμό».

Το παραπάνω δημοσίευμα είναι χαρακτηριστικό, αφού κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, ότι μια αντιπαράθεση που παρεκτρέπεται σε υπερβολές μπορεί να δημιουργήσει εμπόδια στο όχι απίθανο ενδεχόμενο να υπάρξει ανάγκη συνεννόησης, συγκρότησης ενός μεγάλου συνασπισμού με δεδομένη τη ρευστότητα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αξιοποιούν, άλλωστε, την όξυνση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 που έβαλε εμπόδια στο να γίνει νωρίτερα αυτό που έγινε μόλις το 2011 με την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Να μη θολώσει το κριτήριο

 

Το ζήτημα είναι να κατανοηθεί το βασικό κριτήριο, το πραγματικό δίλημμα που είναι ποιος δρόμος ανάπτυξης: Συνέχιση του σημερινού αντιλαϊκού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης ή ανάπτυξη που θα υπηρετεί τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες που προϋποθέτει ο λαός να γίνει κυρίαρχος, να κατακτήσει την εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, θα διαγράψει όλο το χρέος.

Για να ανοίξει ο δρόμος σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να δυναμώσει το ΚΚΕ που δίνει όλες του τις δυνάμεις στο εργατικό κίνημα και τη Λαϊκή Συμμαχία, για να αντιμετωπιστεί η αντιλαϊκή επίθεση, να συγκροτήσει ο λαός μαχητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση ενάντια στο κεφάλαιο, στην εξουσία του, στις κυβερνήσεις του, στην ΕΕ, να αποκτήσει πίστη στη δύναμή του. 

Ολόκληρο το άρθρο στη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΚΗ"  του Ριζοσπάστη.