“Το Χρήμα ως Κέρδος” (Μέρος 30ο)

"...Τα συμφέροντα της κοινωνίας προηγούνται
απόλυτα των ατομικών συμφερόντων...
...Το απλό κυνήγι του πλούτου δεν είναι
ο τελικός προορισμός της ανθρωπότητας..."*

Δύο είναι λοιπόν, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.

«Πρώτο: Παράγει τα προϊόντα του σαν εμπορεύματα. Δεν είναι ή παραγωγή εμπορευμάτων που τον κάνουν να διαφέρει από άλλους τρόπους παραγωγής, αλλά το γεγονός, ότι το γνώρισμα που κυριαρχεί και καθορίζει το προϊόν του, είναι ότι είναι εμπόρευμα (αξία χρήσης και αξία). Αυτό σημαίνει πριν απ’ όλα, ότι ο ίδιος ο εργάτης εμφανίζεται μόνο σαν πουλητής εμπορεύματος και επομένως σαν ελεύθερος μισθωτός εργάτης, δηλαδή η εργασία γενικά εμφανίζεται σαν μισθωτή εργασία (εργατική δύναμη = εμπόρευμα = αξία χρήσης, και με το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, ότι είναι η μοναδική αξία χρήσης που όταν καταναλώνεται παράγει αξία)…

Το δεύτερο, που ξεχωρίζει ειδικά τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, (από τους προγενέστερους) είναι η παραγωγή της υπεραξίας σαν άμεσος σκοπός και καθορίζον κίνητρο της παραγωγής. Το κεφάλαιο παράγει στην ουσία κεφάλαιο, και το κάνει αυτό μόνο, εφόσον παράγει υπεραξία...»**

Τι είναι λοιπόν κεφάλαιο;

«…Κεφάλαιο είναι η εναποθηκευμένη εργασία… Το κεφάλαιο είναι η δύναμη να εξουσιάζει την εργασία και τα προϊόντα της. Ο κεφαλαιοκράτης κατέχει αυτή τη δύναμη, όχι στ’ όνομα των προσωπικών και ανθρώπινων ιδιοτήτων του, αλλά επειδή είναι ιδιοκτήτης κεφαλαίου. Η δύναμή του είναι η αγοραστική δύναμη του κεφαλαίου του, στην οποία τίποτα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί…

Που σημαίνει ότι ο εργαζόμενος όταν έρχεται

«… Πρόσωπο με πρόσωπο με τον εργοδότη του, δε βρίσκεται καθόλου στη θέση ενός ελεύθερου πωλητή… Ο κεφαλαιοκράτης είναι πράγματι ελεύθερος να εκμισθώνει εργασία και ο εργάτης πάντοτε εξαναγκάζεται να την πουλά. Η αξία της εργασίας καταστρέφεται απόλυτα, αν δεν πουλιέται κάθε στιγμή. Αντίθετα, από τα πραγματικά εμπορεύματα, η εργασία ούτε να συσσωρευτεί μπορεί, ούτε ν’ αποταμιευτεί. Η εργασία είναι ζωή, κι αν η ζωή δεν ανταλλάσσεται κάθε μέρα με τροφή, μαστίζεται και γρήγορα εξαφανίζεται…

Η πολιτική οικονομία θεωρεί την εργασία αφηρημένα σαν ένα πράγμα. Η εργασία είναι εμπόρευμα… Αν λοιπόν η εργασία είναι εμπόρευμα, είναι εμπόρευμα με τα πιο ατυχή χαρακτηριστικά… Το παρόν οικονομικό καθεστώς μειώνει ταυτόχρονα τόσο την τιμή όσο και την αμοιβή της εργασίας. Τελειοποιεί τον εργάτη και υποβιβάζει τον άνθρωπο… Η βιομηχανία έγινε πόλεμος…

…Ο βιομηχανικός πόλεμος, αν θέλει να σημειώσει οποιαδήποτε επιτυχία, χρειάζεται μεγάλες στρατιές - από εργάτες- που να μπορεί να τις συγκεντρώνει σ’ ένα σημείο και να τις αποδεκατίζει κατά βούληση. Δεν είναι ούτε το καθήκον ούτε η αφοσίωση, που παρακινεί τους στρατιώτες αυτού του στρατού να βαστάξουν το βάρος που τους φόρτωσαν, εκείνο που τους παρακινεί είναι η ανάγκη να δραπετεύσουν από την τυραννία της πείνας. Δεν νοιώθουν ούτε στοργή ούτε ευγνωμοσύνη για τ’ αφεντικά τους, που δεν τρέφουν κανένα αίσθημα καλής θέλησης προς τους υποτελείς τους και που στην πραγματικότητα τους θεωρούν όχι σαν ανθρώπινες υπάρξεις, αλλά σαν εργαλεία παραγωγής που αποδίδουν όσο γίνεται περισσότερο και κοστίζουν όσο γίνεται λιγότερο … Η βιομηχανία που τους συνάθροισε όλους αυτούς, τους επιτρέπει να ζουν μόνο επειδή τους χρειάζεται. Όταν έρθει η ώρα ν’ απελευθερωθεί απ’ αυτούς, τους εγκαταλείπει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό…»

«…Μέχρι τώρα η βιομηχανία βρισκόταν σε κατάσταση ενός κατακτητικού πολέμου:

…σπατάλησε τις ζωές των ανθρώπων που αποτέλεσαν το στρατό της με τόση αδιαφορία, όση και οι μεγάλοι κατακτητές. Σκοπός ήταν η κατοχή πλούτου και όχι η ανθρώπινη ευτυχία… Αυτά τα συμφέροντα, (δηλαδή τα αντιτιθέμενα οικονομικά συμφέροντα, μεταξύ κεφαλαίου και εργαζομένων) αφημένα στη δική τους ελεύθερη (νομοτελειακή) ανάπτυξη... δεν μπορεί παρά να συγκρουστούν
» (Ε. Μπουρέ «Η αθλιότητα των εργατικών τάξεων στην Αγγλία και Γαλλία, τόμος 1^ος).* **

Αδιάψευστοι μάρτυρες, τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα, και ότι άλλο συσκεφτούν σε βάρος των λαών της Ευρώπης, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των εκμεταλλευτών. Με δυο λόγια, η πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, που βιώνουν σήμερα, οι εργαζόμενοι, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, και σ' όλο τον κόσμο

Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα, που λέει, ότι ο καπιταλισμός αντικρίζει πλέον το ιστορικό του αδιέξοδο. Ζει τη φάση της ιστορικής του παρακμής. Είναι ο καπιταλισμός που ψυχορραγεί. Το μέλλον της ανθρωπότητας είναι το αντίθετο του καπιταλισμού. Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός. Δηλαδή η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

*Φρ. Ένγκελς : «Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας & του Κράτους» Σελ. 220 - 221, Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2005.

** Καρλ Μαρξ, “Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ”, τομ. 3^ος, σελ. 1081, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» 1978.

***Καρλ Μαρξ, “Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα” σελ. 57 - 60, εκδ. ΓΛΑΡΟΣ.**

"Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση..." ΕΔΩ

"Ανυπακοή και πάλη ταξική" ΕΔΩ

"Σε όξυνση η καπιταλιστική κρίση" ΕΔΩ