Η προκλητική υποκρισία των προπαγανδιστών της αστικής τάξης.

«Η συμμετοχή στην απεργία ήταν περιορισμένη (...) προφανώς οι λόγοι πολλοί (...) η αξιοπιστία των συνδικαλιστών (...) τα κόμματα επίσης με τις παλινωδίες (...) ο κόσμος αποθαρρύνεται από ακραία γεγονότα σαν κι αυτά που προηγήθηκαν στις Σκουριές της Χαλκιδικής και αλλού (...) οι πολίτες το έχουν πάρει απόφαση (...) πως χωρίς προσωπική προσπάθεια δεν υπάρχει ελπίδα ατομικής προκοπής και οικογενειακής προόδου (...) οι περισσότεροι "καίγονται" πώς θα βρουν δουλειά (...) Η μάχη για την εξουσία μπορεί να περιμένει...» (στο ΒΗΜΑ)

Μετράμε αντίστροφα, τραβάμε μπροστά*

Πριν να γίνει η απεργία, είχαν λυσσάξει γιατί με κάτι τέτοια «αποθαρρύνονται οι επενδυτές».
Τώρα, θλίβονται, δήθεν, στο «Βήμα», γιατί, όπως γράφουν, η απεργία δεν πήγε καλά.

Προσπερνάμε τις εκτιμήσεις τους για τα ποσοτικά στοιχεία και μένουμε στα στοιχεία της θλίψης τους: 
Μιλάνε για έλλειμμα αξιοπιστίας των συνδικαλιστών. 
Αναφέρονται στους δικούς τους κραγμένους εργατοπατέρες, να συμφωνήσουμε μαζί τους και ιδού πεδίο ανατροπής για την εργατική τάξη: Να αλλάξει τους συσχετισμούς, να αναδείξει γνήσιους δικούς της εκπροσώπους ...για να μη θλίβεται η αστική τάξη. 
Μιλάνε για παλινωδίες κομμάτων. Στα κόμματα του αστικού τόξου αναφέρονται, αφού ως γνωστόν σύμφωνα με τις δικές τους αναφορές το ΚΚΕ παραμένει σταθερό και αμετακίνητο στις θέσεις του. Ιδού μια ακόμα πρόκληση για την εργατική τάξη. Να πάψει να εμπιστεύεται τα αστικά κόμματα. 

Εδώ πιάνονται στα πράσα

Το ζουμί, όμως, είναι παρακάτω: Επικαλούνται «ακραία γεγονότα» όπως στις Σκουριές, όπως μέχρι πρόσφατα επικαλούνταν τη «Μαρφίν». Κι εδώ πιάνονται στα πράσα: Δικό τους δημιούργημα είναι κάθε προβοκάτσια ακριβώς για να τρομοκρατεί το λαό. 

Από το λαϊκό κίνημα η απάντηση έχει ήδη δοθεί με αυστηρότερη οργάνωση της κάθε κινητοποίησης έτσι που να μπορεί να αντιμετωπίζει εν τη γενέσει της και την κάθε προβοκάτσια. 

Τον μπαμπούλα οι αστοί τον προβάλλουν για το διά ταύτα του συγκεκριμένου άρθρου: Να κάτσει ο κόσμος στο σπίτι του, τρομοκρατημένος, να ψάχνει προκοπή στα αποκαΐδια και να κλείσει τ' αυτιά στο μόνο κάλεσμα που δίνει προοπτική στη ζωή του: να παλέψει για την ίδια την εξουσία, την οποία πρέπει να αφαιρέσει από τους δυνάστες του.

Αυτό που θέλει να αποτρέψει η αστική τάξη, αυτό είναι και η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική.

* Ριζοσπάστης,"Δια του Τύπου"