"Η ταξική αλληλεγγύη, όπλο στην αντιμετώπιση του κυβερνητικού αυταρχισμού".

Δυναμώνουμε την αλληλεγγύη*

 

 

Με τα τρακτέρ στα μπλόκα και τα πλοία δεμένα στα λιμάνια, αγρότες και ναυτεργάτες αναπτύσσουν τους αγώνες που δεν είναι ξεκομμένοι από τις μάχες που έδωσαν πριν λίγες μέρες οι εργαζόμενοι και στις συγκοινωνίες και σε άλλους κλάδους. Πίσω από τα διαφορετικά ως ένα βαθμό πλαίσια αιτημάτων υπάρχει μια κοινή βάση.  Μικρομεσαίοι αγρότες, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι άλλων κλάδων έρχονται αντιμέτωποι με προβλήματα που μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα, οδηγούν στην εξαθλίωση - κάτι που έχει ήδη συμβεί για μεγάλα τμήματα εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων.

 

 Η αιτία που γεννά και οξύνει τα προβλήματά τους είναι η ίδια σε όλους τους κλάδους, για την εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι η απαίτηση για ένταση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και η πολιτική και η εξουσία που την υπηρετούν. Από αυτήν εκπορεύεται η πολιτική ξεκληρίσματος των μικρομεσαίων αγροτών με το ταυτόχρονο άρπαγμα και συγκέντρωση της γης στις μεγάλες επιχειρήσεις. Από αυτήν εκπορεύεται η πολιτική που καταδικάζει τους ναυτεργάτες στη «μαύρη» εργασία, σμπαραλιάζει την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα, παραδίδει τα λιμάνια στα μονοπώλια «καθαρά από εργασιακά δικαιώματα». Από αυτήν εκπορεύεται η πολιτική που χτυπά το σύνολο του λαού για να διασφαλίσει την κερδοφορία των μονοπωλίων.

 

Η αιτία αυτή αναδεικνύει ότι κάθε επίθεση των μονοπωλίων σε έναν ή περισσότερους κλάδους, στους εργάτες ή στους αγρότες, ενδιαφέρει το σύνολο των εργαζομένων. Αναδεικνύει, δηλαδή, ότι οι αγώνες των αγροτών και των ναυτεργατών είναι και πρέπει να γίνουν αγώνες όλου του λαού.

 

Στο πλαίσιο αυτό είναι απαραίτητη η έκφραση έμπρακτης αλληλεγγύης, η οποία μπορεί και πρέπει να κορυφωθεί μέσα από την ανάπτυξη κοινής δράσης, ενιαίας αγωνιστικής απάντησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην ενιαία επίθεση που δέχονται. Η πορεία αυτή είναι δύσκολη και επίπονη αλλά μόνο μέσα από αυτήν μπορούν να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να αποσπαστούν κατακτήσεις και να δημιουργηθούν οι όροι για το οριστικό ξερίζωμα των πολιτικών αυτών.

 

Δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά «κάποιους άλλους», αλλά κάτι στο οποίο θα «αναμετρηθούμε» όλοι, γιατί μας αφορά όλους. Αν οι ναυτεργάτες δουλεύουν με Συλλογικές Συμβάσεις, τότε, ανοίγει ο δρόμος και για άλλους κλάδους να πετύχουν το αντίστοιχο. Αφορά όλο το λαό τι παράγεται από τους αγρότες, αφού αυτός θα είναι ο τελικός αποδέκτης ως καταναλωτής - άρα είναι προς το συμφέρον όλων να έχουν φθηνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα και ικανοποιητικό εισόδημα οι αγρότες. Το ίδιο ισχύει και για τον αγώνα των ναυτεργατών και των εργαζομένων στις συγκοινωνίες, αφού ο αγώνας τους δεν αφορά μόνο κάποια «στενά συνδικαλιστικά» αιτήματα, αλλά άπτεται άμεσα των ασφαλών και φθηνών συγκοινωνιών, που έχει ανάγκη ο λαός. 

 

Συνεπώς, η έκφραση ταξικής αλληλεγγύης, όταν παίρνει σάρκα και οστά, δεν αποτελεί μια απλή «χειρονομία καλής θέλησης» προς τους αγωνιζόμενους εργάτες. Είναι ένα ταξικό όπλο, που μπορεί να συμβάλλει στον αφοπλισμό του κυβερνητικού αυταρχισμού και να ανοίγει το δρόμο στους αυριανούς αγώνες. Να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να «φουντώσει» το λαϊκό κίνημα κατά της βάρβαρης πολιτικής. Η ταξική αλληλεγγύη είναι το αγκωνάρι στο οποίο θα στηριχθεί η αντεπίθεση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

 

 * "Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ"  Ριζοσπάστης, Τρίτη 5 Φλεβάρη 2013