"Ο λαός, έχει μια χρέωση. Να τους στείλει, το λογαριασμό της κρίσης, να τους στείλει στα ράφια των βιβλιοπωλείων και στις πινακοθήκες"

Φτάνοντας “αισίως” στο τέλος του αλησμόνητου έτους 2011, κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με την άποψη ότι, το βασικό χαρακτηριστικό του, ήταν η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας, απευθείας στο χρηματιστικό κεφάλαιο, με τη σύμπηξη του μαύρου μετώπου, από το πολιτικό προσωπικό, και με εντολή, της αστικής τάξης.

«Εθνικό στοίχημα η κυβέρνηση Παπαδήμου» («Νέα»)... «Η αλλαγή σελίδας γεννά ελπίδες» («Καθημερινή») - «Ανακούφιση από την ιστορική συμφωνία σε Ελλάδα και Ευρώπη - Νέα εποχή» («Έθνος») - «Η ελπίδα επιστρέφει - Μήνυμα εθνικής αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας από τον Λ. Παπαδήμο» («Ημερησία»), έγραφαν τα αστικά ΜΜΕ, μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης του διορισμένου πρωθυπουργού, τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου.

Με μια επικοινωνιακή πλημμυρίδα, τα αστικά ΜΜΕ επιδόθηκαν σε μια νέα προσπάθεια εξαπάτησης, πουλώντας ψεύτικες ελπίδες και φύκια για μεταξωτές κορδέλες στο λαό, ότι δηλαδή, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ., με επικεφαλής ένα γνωστό τεχνοκράτη, είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ο τόπος για να βγει από τα αδιέξοδα που δημιούργησε το πολιτικό προσωπικό της χώρας και η “κρίση χρέους”, όπως προπαγάνδιζαν από καιρό τα ΜΜΕ. Αυτό δηλαδή που ζητούσε επίμονα τα τελευταία χρόνια η εγχώρια πλουτοκρατία. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να προσέξει κανείς τους παραπάνω τίτλους, όπου θα δει τις λέξεις «ελπίδα» και «αισιοδοξία, να κορωνίζουν».

Η παραπλάνηση και ο αποπροσανατολισμός των εργαζομένων, ο κεντρικός τους στόχος. Το μόνο που τους ενδιαφέρει, διαχρονικά, είναι πώς θα εξαπατήσουν τα λαϊκά στρώματα, πως θα βάλουν τον λαό στην αναμονή, ώστε να κερδηθεί ο χρόνος που απαιτείται, για να καταφέρει και η νέα ”συμμαχική” κυβέρνηση του κεφαλαίου, να περάσει τα υπόλοιπα προσχεδιασμένα βάρβαρα μέτρα, που χτυπούν καίρια - και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, μέσα στον καπιταλισμό - το λαό και τα δικαιώματά του. Αυτά τα μέτρα, που έβλεπαν πλέον, ότι όχι μόνο δεν μπορούσε να τα περάσει η μονοκομματική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά συγχρόνως έβλεπαν τη λαϊκή οργή να οργανώνεται σε ένα ορμητικά ανερχόμενο λαϊκό - ταξικό κίνημα.

Γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό, ότι η κυρίαρχη τάξη με τους συμμάχους της - εντός και εκτός - επιχείρησαν, στο έβγα του χρόνου, με την συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, να εκτωνόσουν τη λαϊκή οργή, να ανασχέσουν την ορμή του ανερχόμενου λαϊκού - ταξικού κινήματος, ώστε να γίνει πράξη η οριστική, η τελική εφαρμογή του σχεδίου, που θέλει το λαό να πληρώνει τα αδιέξοδά τους, με δυο λόγια, την εξαθλίωση του Ελληνικού λαού.

Τι έχει κάνει δυο μήνες τώρα η “ η πολλών προσδοκιών τρικομματική κυβέρνηση ”, σύμφωνα με τα “αδέσμευτα” ΜΜΕ της πλουτοκρατίας; Αυτά ακριβώς, για τα οποία συγκροτήθηκε. Συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και υλοποίηση των μέτρων της προηγούμενης κυβέρνησης, έχοντας στην ημερήσια διάταξη:

Νέα, κάθε είδους χαράτσια και την “βελτίωση” των προηγούμενων.

Συρρίκνωση ή και κατάργηση του αφορολόγητου ορίου μαζί και των “ελαφρύνσεων”, αυτών δηλαδή που έχουν ξεμείνει μετά και το μεσοπρόθεσμο σχέδιο και τον εφαρμοστικό νόμο.

Φοροληστεία απέναντι στους φτωχούς αγρότες.

Μέτρα για την εξόντωση μικροεπαγγελματιών.

Διάλυση όλων των δαπανών που έχουν να κάνουν με τις λαϊκές ανάγκες.

Μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, έως και κατάργησή τους. Καθώς και σε άλλους οργανισμούς (ΟΑΕΔ).

Γίνεται φανερό, ότι όλα αυτά καταργούν κατακτήσεις της εργατικής τάξης, τη φέρνουν σε ολοένα και πιο δυσχερή θέση, στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Και, βεβαίως, την ώρα που η ανεργία καλπάζει, στέλνουν τους ανέργους στον καπιταλιστικό Καιάδα.

Η πλουτοκρατία προχωρά - και δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση η κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» - κλιμακώνοντας τον αντιλαϊκό πόλεμο, σύμφωνα με τον ενιαίο στρατηγικό σχεδιασμό της. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, όλοι μαζί από κοινού (τραπεζίτες, βιομήχανοι, ιμπεριαλιστικά κέντρα κ.ά.), δε θα μπορούσαν να κάνουν ούτε μισό βήμα, δε θα είχαν καμία πιθανότητα να διασωθούν, χωρίς τα αλλεπάλληλα μέτρα και μνημόνια.

Αλλά αυτά και άλλα τόσα μέτρα να πάρουν, και όσες ταχυδακτυλουργίες και να κάνουν, οι νόμοι της κοινωνικής κίνησης είναι αμείλικτα ενάντιά τους. Τίποτα δεν τους σώνει. Το περικάλυμμα, σε παγκόσμια κλίμακα, σπάει.

Ο λαός, αλλά προ πάντων η εργατική τάξη, έχει μια χρέωση. Ιστορική. Να τους στείλει το λογαριασμό της κρίσης. Να τους στείλει εκεί που είναι η θέση τους. Στα βιβλία της ιστορίας, στα ράφια των βιβλιοπωλείων και στις πινακοθήκες.