«Με το που θα σκάσει μύτη το 2012, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα μεταφερθεί στους βρώμικους δρόμους του βικτοριανού Λονδίνου, σε φτωχοκομεία και φυλακές. Θα κάνει παρέα με εγκαταλειμμένα παιδιά, πόρνες και καθάρματα. Αλλά και θα γελάσει με την καρδιά της με πονηρούς δικηγόρους, καλόκαρδους υπαλληλάκους και χαζοχαρούμενες καλλονές. Αρχίζει επίσημα ο εορτασμός των 200 χρόνων από τη γέννηση του Τσαρλς Ντίκενς (7 Φεβρουαρίου 1812 - 9 Ιουνίου 1870)....» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).
"...Δεν έχουμε, όμως, παράπονο. Μ' αφορμή τις εκδηλώσεις για τον Κάρολο Ντίκενς, ο αστικός Τύπος ασχολείται έστω και διά της πλαγίας με τη φτώχεια. Διαχρονικά πιασάρικο το θέμα. Στην προκειμένη περίπτωση έχουν κι ένα ατού. Ιστορικά οι Αγγλοι κρατάνε το σκήπτρο στην περιγραφή της φτώχειας. Η στατιστική υπηρεσία τους καταγράφει τα πάντα. Ως εκεί όμως. Γιατί όπως πάντα το ερώτημα που παραμένει είναι το τι και πώς για να μην υπάρχει φτώχεια. Οι απαντήσεις ποικίλλουν. Αξιοποιώντας στον καιρό του αυτά τα στοιχεία ο Μαρξ όχι μόνο έδειξε τι είναι η φτώχεια (αποτέλεσμα της στυγνής εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης) αλλά και το πώς θα πάψει να υπάρχει: Με την οργάνωση των εργατών στο Κόμμα τους, με την ανάληψη της εξουσίας από τους ίδιους, με την κατάργηση των εκμεταλλευτών τους.
Αντίθετα, ο αστικός κόσμος θυμάται τη φτώχεια κάτι τέτοιες μέρες για να κρύψει την αιτία (οι φτωχοί για την αστική φιλολογία είναι κάτι σαν λεπροί, άτυχοι που δεν τα κατάφεραν στη ζωή και πεινούν...) και προβάλλει λύσεις τύπου «συσσίτια της εκκλησίας». Οπου η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή εξορίζεται στη μετά θάνατον ζωή.
Οι ανάγκες των ανθρώπων, όμως, είναι πραγματικές εδώ και τώρα. Εδώ και τώρα, λοιπόν, υπάρχει η δράση των λαϊκών επιτροπών. Εδώ και τώρα η δράση των ταξικών σωματείων. Εδώ και τώρα γίνεται πράξη το αξιακό ζήτημα που προβάλλει το ΚΚΕ: Το «όλοι για έναν και ένας για όλους», έτσι που να αποκτά τέτοιες μέρες ξεχωριστή διάσταση».
* "Εμείς κι αυτοί" ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου