"...να κάνουμε την πατρίδα μας, χώρα λαϊκή, που θα αγαπάει, που δεν θα διώχνει τα παιδιά της"

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Είχε να φανεί δυο μέρες. Την τρίτη μέρα το απόγευμα, μας ειδοποίησαν ότι ο θείος Στέφανος, είχε μεταφερθεί στο τάδε νοσοκομείο, με εγκεφαλικό επεισόδιο. Είχε ξεκινήσει να πάει σε μια παλιά του φίλη, καθώς τον είχαν πληροφορήσει, ότι ζούσε σε κάποιο από τα περίχωρα της Αθήνας. Καθώς βάδιζε κάπου κοντά στην Ομόνοια, ψάχνοντας το τρόλεϊ που θα τον πήγαινε στον προορισμό του, τον βρήκε το δεύτερο εγκεφαλικό. Στο νοσοκομείο, ο θείος Στέφανος με κλειστά τα μάτια, να μη μπορεί να μιλήσει, αλλά να ακούει και να καταλαβαίνει πολύ καλά. Οι συγγενείς και φίλοι που πηγαινοέρχονταν για να τον δουν, του θύμιζαν κοινές τους εμπειρίες - αν και οι γιατροί δεν επέτρεπαν τις συγκινήσεις στον ασθενή - και εκείνος χαμογελούσε με τα ευτράπελα και ήταν φανερό ότι λυπόταν με τα δυσάρεστα. Έδειχνε όμως, ότι ήθελε να του μιλούν, να του θυμίζουν τα περασμένα.

Ο ξάδελφός μου, ο Σταμάτης, ειδοποιημένος ξαναγύρισε άρον-άρον, λίγες μέρες μετά την αναχώρησή του για την Βραζιλία. Υπέγραψε στο νοσοκομείο ότι αναλαμβάνει την ευθύνη της μεταφοράς, έβαλε τον θείο Στέφανο στο αεροπλάνο με το φορείο και μαζί ταξίδεψαν για την Βραζιλία. Τον πήρε επειδή εκεί θα τον φρόντιζε η γιατρός εγγονή του, αλλά κυρίως γιατί τα παιδιά του, τα ξαδέλφια μου και τα εγγόνια του, ήθελαν να τον νοιώθουν κοντά τους. Το δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο όμως, ήταν πιο βαρύ από το πρώτο. Έτσι ο θείος Στέφανος κατέληξε τρεις βδομάδες μετά την αναχώρησή του από την Ελλάδα.

Αφορμή για να θυμηθώ και να γράψω μια ιστορία από τις πολλές που έχουν να γράψουν και να πουν, οι ξενητεμένοι μας, μου έδωσε άρθρο που είδε το φως της δημοσιότητας, σχετικά με το «διαφημιστικό» αφισάκι που κολλήθηκε στις εργατικές συνοικίες της Αθήνας

Αυτό το αφισάκι και άλλα παρόμοια
έχουν κατακλύσει την Αθήνα.

Τα συναντά κανείς στο κέντρο της πόλης,
στη Νέα Ιωνία, στο Περιστέρι...*

Η απάντηση σ’ αυτή την καινούργια πρόκληση πρέπει να είναι μία. Τρίτο μεταναστευτικό κύμα ελλήνων εργαζομένων δεν πρέπει να υπάρξει. Κι αν ακόμα είναι να χαθούμε, όπως είπε κι ο θείος Στέφανος, αυτό ας γίνει στην κοινή μας προσπάθειά να κάνουμε τη πατρίδα μας, χώρα λαϊκή, που θα αγαπάει, που δεν θα διώχνει τα παιδιά της. Αυτή τη φορά, μπορούμε καi πρέπει, «μετανάστη» να κάνουμε την πλουτοκρατία.

* Όλο το άρθρο εδώ Ριζοσπάστης, Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010