«τη νίκη ενάντια στον αντίπαλο θα την κερδίσει ο στρατός που στις γραμμές του γίνεται το μικρότερο αλληλοφάγωμα»

«Η γνώση των κοινωνικών νομοτελειών παρέχει τη δυνατότητα
πρακτικής εφαρμογής τους, στη δράση των ανθρώπων».

"...η εργατική τάξη, διατηρείται σαν τάξη

μονάχα ύστερα από δυστυχίες, εξαθλίωση..."

Το κερασάκι στην τούρτα βάζει το Σύμφωνο για το ευρώ… «"Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα".*

Όταν υποκριτικά, οι απολογητές της αστικής τάξης, μιλούν για ανταγωνιστικότητα και ζητούν από τους εργαζόμενους της χώρας τους να συμβάλουν, για την ακρίβεια, όπως λένε, να κάνουν “θυσίες” για την “βελτίωσή” της, σε τελευταία ανάλυση, καλούν, στην κυριολεξία, τους εργαζόμενους της χώρας τους, να επιτεθούν στους εργαζόμενους των άλλων χωρών, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα και μόνο, των καπιταλιστών που υπηρετούν.

Ο βασικός και κυρίαρχος ανταγωνισμός είναι, αυτός που γίνεται, μεταξύ των εργαζομένων και των σφετεριστών του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, από τον οποίο όμως, μέχρι σήμερα, μέσα στον περιοδικό κύκλο που κάνει η βιομηχανία, περνώντας από τις εναλλαγές ανόδου, υπερπαραγωγής, στασιμότητας, κρίσης, ο συλλογικός καπιταλιστής ισχυροποιείται, ενώ αντίθετα η εργατική τάξη, διατηρείται σαν τάξη, μονάχα ύστερα από δυστυχίες, εξαθλίωση και πτώματα, που αφήνει εξ αιτίας της ανταγωνιστικότητας, στο πεδίο της βιομηχανικής μάχης.

Κι ακόμα «από καιρό σε καιρό οι εργάτες νικούν, αλλά η νίκη τους είναι παροδική. Το πραγματικό αποτέλεσμα των αγώνων τους δεν είναι η άμεση επιτυχία, αλλά η συνένωση των εργατών που ολοένα επεκτείνεται … Αυτή η οργάνωση των προλετάριων σε τάξη και επομένως σε πολιτικό κόμμα, διασπάται πάλι, κάθε στιγμή, απ’ τον ανταγωνισμό που υπάρχει ανάμεσα στους ίδιους τους εργάτες. Επωφελείται από τις διασπάσεις ( που προκαλεί ο ανταγωνισμός) μέσα στην ίδια την αστική τάξη, και ξαναγεννιέται, πάντα, όλο και πιο δυνατή, πιο στέρεη, πιο ισχυρή». **

Γίνεται φανερό ότι, σ’ όλη την διάρκεια του περιοδικού κύκλου, που περιγράφεται πάρα πάνω, ο εμπορευματικός τρόπος παραγωγής προκαλεί, κι έναν παράδοξο από πρώτη ματιά, ανταγωνισμό. Τον ανταγωνισμό, και μεταξύ των κεφαλαιοκρατών, λ.χ. η Γερμανία σήμερα, και με τους “εταίρους ” της, (ενωμένοι βέβαια πάντα, η τάξη των εκμεταλλευτών, ενάντια στην εργατική τάξη) και μεταξύ των εργαζομένων, χειροπιαστό παράδειγμα δυστυχώς, οι εργαζόμενοι στην “Ελληνική Χαλυβουργία”. Τέσσερεις μήνες απεργίας, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου. Μεγάλη συμπαράσταση από το λαό και τους εργαζόμενους της χώρας και όχι μόνο, αντίθετα, εντατικοποίηση της εργασίας, δηλαδή, σαμποτάρισμα του αγώνα προάσπισης των κοινών εργατικών τους συμφερόντων, από τους συνάδελφους - εργαζόμενους, στο εργοστάσιο της ίδιας επιχείρησης, στον Βόλο.

Να λοιπόν, για άλλη μια φορά, πως αποδείχνονται στην πράξη, τα λόγια του Μαρξ, ο οποίος σημείωνε ότι: «Η βιομηχανία οδηγεί στο πεδίο της μάχης αντιμέτωπους δυο στρατούς, που ο καθένας απ’ αυτούς διεξάγει με τη σειρά του μια μάχη ανάμεσα στα δικά του τμήματα», και τόνιζε ότι « τη νίκη ενάντια στον αντίπαλο θα την κερδίσει ο στρατός που στις γραμμές του γίνεται το μικρότερο αλληλοφάγωμα»***.

Θέση, η οποία στη σημερινή συγκυρία, επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα ανταπόκρισης των εργαζομένων όπου γης, στην προτροπή του συνθήματος των Μαρξ – Ένγκελς

“Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε”

* “ΣΑΡΩΤΙΚΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ” ΕΔΩ

** Μαρξ - Ένγκελς, “Μανιφέστο του ΚΚ”, σελ. 36-37.

***Καρλ Μαρξ, “Μισθωτή Εργασία και Κεφάλαιο”, Σελ. 29.