"Βλέπουν καθαρά το τέλος του δρόμου τους"

“Τελεσίγραφο απευθύνει το Μέγαρο Μαξίμου στους κοινωνικούς εταίρους, να βρουν κοινό τόπο συζητήσεων για να καταλήξουν σε συμφωνία ενόψει των σκληρών διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Ο Πρωθυπουργός αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι εάν δεν υπάρξει συμφωνία για τους μισθούς, τότε η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε υπογραφή πράξης νομοθετικού περιεχομένου για το θέμα….” *

Προχθές, (13/1/2012) ο δοτός πρωθυπουργός της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου, (Κεφαλαίου, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.) Λ. Παπαδήμος είπε: «Είναι προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με λίγο χαμηλότερες αποδοχές αντί κλειστές επιχειρήσεις και περισσότεροι άνεργοι. Οι άνεργοι δεν έχουν ούτε κατώτατο μισθό ούτε 13ο και 14ο μισθό». Απίστευτο!!

Αυτό που θα σκεφτείς, στη πρώτη ανάγνωση των λόγων του τραπεζίτη πρωθυπουργού είναι, ότι πετά κατάμουτρα στον λαό, ένα εκβιασμό και μια πρόκληση. Και θάχεις δίκιο. Έτσι είναι.

Τι λέει με το εκβιαστικό δίλημμα στο λαό, στους εργαζόμενους; Ή υπογράφετε, οι ίδιοι την καταδίκη σας, ή θα σας επιβληθεί με τους νόμους του αστικού κράτους. Δηλαδή, ταξικά.
Τι λέει στους εργαζόμενους, η διατυπωμένη, με το γνωστό αστικό θράσος, πρόκληση; Ότι εσείς, οι εργαζόμενοι που δεν έχετε βγει ακόμα στην ανεργία, είστε εκείνοι που ευθύνεστε για την ανεργία(!!), γιαυτό και πρέπει εσείς, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες σας, να συντηρήσετε τους άνεργους, διαφορετικά με το δίκιο τους θα στραφούν εναντίον σας. Τέτοιες εξυπνάδες.

Θα πεις. Είναι δυνατόν; Εξαθλιώνουν ένα λαό, όχι μόνο χωρίς να κρατάνε τα προσχήματα, αλλά αυτό να γίνεται πλέον, με τον πιο κυνικό τρόπο. Παρ’ ότι γνωρίζουν, ποιος μπορεί να αμφιβάλλει γιαυτό, ότι με τον τρόπο αυτό γίνεται φανερή η δήθεν δημοκρατικότητά τους, χάνουν λαϊκά ερείσματα, δυσκολεύουν αφάνταστα τον διασπαστικό ρόλο των “συνδικαλιστών” τους μέσα στο εργατικό κίνημα. Προκύπτει το ερώτημα. Γιατί το κάνουν;

Είναι άραγε τόσο αδιάσπαστα συνδεμένα, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας με την μείωση της ανεργίας, η αύξηση του παραγωγικού κεφαλαίου με το ανέβασμα ή τη διατήρηση, του ύψους των μισθών της εργασίας, όπως ισχυρίζεται καιρό τώρα το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, όπως ισχυρίζεται τελευταία, ο αστός οικονομολόγος πρωθυπουργός και οι ομοτράπεζοί του; Όχι δεν είναι. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η ανάπτυξη του κεφαλαίου, αποτελεί τον πιο ευνοϊκό όρο για τη μισθωτή εργασία, δεν πρέπει να πιστεύουμε τα λόγια τους. «Δεν πρέπει να τους πιστεύουμε ακόμα κι όταν λένε, ότι όσο πιο παχύ είναι το κεφάλαιο, τόσο καλύτερα σιτίζεται ο μισθωτός του σκλάβος».**

«Η κεφαλαιοκρατία είναι τόσο φωτισμένη, λογαριάζει τόσο καλά»,** ξέρει τι λέει, πότε το λέει, γιατί το λέει και πως. Γιατί σήμερα, "υπερβάλει"; Γιατί ακριβώς, λογαριάζει καλά. Σήμερα που οι καιροί το απαιτούν, παραμερίζει τις υποκριτικές αστικοδημοκρατικές ευαισθησίες και “βγάζει” τον “καλό εαυτό της ”. Αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Δικτατορία του κεφαλαίου.

«Τόσο η πολιτική όσο και η αστική νομοθεσία δεν κάνουνε τίποτ΄ άλλο παρά ν’ αναγνωρίζουνε και να εκφράζουνε τη δύναμη των οικονομικών σχέσεων»,*** τη δύναμη των νόμων της κοινωνικής κίνησης.

Αυτή είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από την προκλητική συμπεριφορά - απέναντι στο λαό - του πρωθυπουργού της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου. Το καπιταλιστικό αδιέξοδο.

Το ξέρουν. Τους πιέζει αφόρητα και τους στενεύει τα περιθώρια, έστω και πρόσκαιρης, αντιμετώπισης της κρίσης, και αυτή η “δυσχέρεια” τους τρομοκρατεί συνολικά. Βλέπουν καθαρά το τέλος του δρόμου τους. Οι ρητορικές “ευγένειες” και τα “άλλα λέμε και άλλα εννοούμε” των αστών πολιτικών, είναι πια περιττά. Μιλάνε πλέον, χωρίς περιστροφές, για ότι ετοιμάζουν σε βάρος του λαού. Πάνω απ’ όλα η σωτηρία της δημοκρατίας των τεσσάρων ελευθεριών (ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων, προσώπων). Με δυο λόγια, η σωτηρία της ελευθερίας που έχει το κεφάλαιο να συντρίβει τον εργαζόμενο.

Για τους εργαζόμενους, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πως να το πεις αλλιώς. Στον αντίποδα αυτών των σχεδίων των μονοπωλιακών κύκλων, βρίσκεται η λύση που απαιτούν τα συμφέροντα των εργαζόμενων: Αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση και διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.

Σ' αυτή την πολιτική κατεύθυνση είναι επιτακτική ανάγκη να αναπτύξη ο λαός τη δράση του. Γιατί ακριβώς, "η λύση βρίσκεται στα χέρια του λαού, που καλείται να πυκνώσει τις γραμμές της οργανωμένης ταξικής πάλης, με στόχο τη ριζική αλλαγή, την κατάργηση τη εξουσίας των μονοπωλίων"1.

*TΑ NEA Online, Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012
** "Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο" σελ. 52
*** "Αθλιότητα της φιλοσοφίας" σελ. 80
1 Ριζοσπάστης “Καταρρίπτονται οι μύθοι”, Τετάρτη 30 Νοέμβρη 2011