Το ζήτημα λοιπόν, δεν είναι, πως θα γίνει μία χώρα ανταγωνιστική
προς άλλες χώρες, αλλά το πώς οι λαοί θα καταργήσουν τον ανταγωνισμό.
Ανταγωνιστικότητα και Πράσινη Ανάπτυξη
Όταν είδαν οι μονοπωλητές, ότι το πολιτικό προσωπικό τους αδυνατούσε πλέον, να πραγματοποιήσει τις απαιτήσεις τους, ανέλαβαν να τις πραγματοποιήσουν οι ίδιοι.
Αν καιρό τώρα λένε, ότι ο λαός πρέπει να κάνει θυσίες για να ξεπεραστεί η κρίση χρέους - όπως οι ίδιοι χαρακτηρίζουν, την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος - και ότι οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο, εννοώντας ότι αυτές οι θυσίες και τα βάσανα θα είναι περαστικά, λένε συγχρόνως πολύ καθαρά, ότι αυτά τα “περαστικά” βάσανα και οι θυσίες, θα είναι για ένα μέρος των εργαζομένων, το πέρασμα από τη ζωή στο θάνατο, και για τους υπόλοιπους, αναντίρρητα, το πέρασμα από ένα κατακτημένο επίπεδο διαβίωσης σ’ ένα κατώτερο.
Προσέξτε τα λόγια του ανθρώπου που έβαλαν οι μονοπωλητές, να καθαρίσει για λογαριασμό τους.
«Πρέπει να δεχτούμε μια μείωση των εισοδημάτων βραχυπρόθεσμα, στο βαθμό που είναι αναγκαία, για την ανάκτηση ανταγωνιστικότητας, και για τη δημιουργία πρόσφορων συνθηκών για την αύξηση της απασχόλησης και της οικονομικής δραστηριότητας»… «Αφού θα έχουμε διασφαλίσει το θεμελιώδες πλαίσιο σταθερότητας, μπορούμε να προσδοκούμε βάσιμα μια μεσοπρόθεσμη αύξηση των εισοδημάτων, με τη βελτίωση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Θα χρειαστεί να δεχτούμε περιορισμένες θυσίες για να αποτρέψουμε μια καταστροφική έκβαση, να δώσουμε λίγα, προκειμένου να μην χάσουμε τα πολλά»... «…Μεταξύ των θεμάτων αυτών είναι και ο ελάχιστος μισθός, είναι ο 13ος - 14ος μισθός, είναι οι αυτόματες ωριμάνσεις, που συνιστούν ετήσιες αυξήσεις ανεξάρτητες από την παραγωγικότητα και τις άλλες συνθήκες της οικονομίας, που οδηγούν σε σωρευτική διάβρωση της ανταγωνιστικότητας. Είναι επίσης διάφορες κανονιστικές ρυθμίσεις που επηρεάζουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα». είπε ο πρωθυπουργός.
Έτσι, χωρίς καμία εξήγηση, με το έτσι θέλω, ένας λαός στον Καιάδα. Απροσχημάτιστα, χωρίς καμία επιχειρηματολογία. Τώρα θα πεις, σιγά μη και χρειάζονται τέτοιες ώρες επιχειρήματα, για να επιτεθούν στο λαό. Τους αρκούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Αλλά, και αν παρ’ ελπίδα, ήθελαν να κρατήσουν τα προσχήματα, που να τα βρουν τα επιχειρήματα; Αυτά, σχετικά με την ανταγωνιστικότητα, έχουν συνθλιβεί αιώνες πριν, από την κλασσική πολιτική οικονομία, και στη συνέχεια έχουν κονιορτοποιηθεί, από τον Καρλ Μαρξ, στους τρεις τόμους του αξεπέραστου έργου του, «το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, κριτική της πολιτικής οικονομίας». Γνωστά πράγματα.
Τι μας λέει παρακάτω; Η δυστυχία του λαού είναι αξεχώριστη από την πρόοδο των τραπεζοβιομηχάνων και αναγκαία για την εθνική ευημερία. Μας λέει δηλαδή, αυτό που έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά, σε όλη την διάρκεια της καπιταλιστικής εξουσίας επί της εργασίας, ότι η ευημερία της αστικής τάξης έχει σαν απαραίτητο όρο τη δυστυχία της τάξης των εργατών.
«Ακούω από διάφορες πλευρές για "κόκκινες γραμμές". Για μένα κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της χώρας και η διασφάλιση ενός ασφαλούς μέλλοντος για τους πολίτες της». Διάβαζε, για τη “σωτηρία” και τη “διασφάλιση ενός ασφαλούς μέλλοντος”, της αστικής τάξης και του εκμεταλλευτικού συστήματος.
….«Όπως ξέρετε, στα μέσα Ιανουαρίου ξεκινά η διαπραγμάτευση με την τρόικα, για τη διαμόρφωση ενός αξιόπιστου προγράμματος οικονομικής προσαρμογής για την τριετία 2012-15. Επομένως από την επιτυχή ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων αυτών και την ψήφιση της νέας δανειακής συμφωνίας εξαρτάται πλήρως η συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας, η στήριξη της οικονομίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος»…. (από το πρώτο υπουργικό συμβούλιο του 2012)
«Οι διεθνείς οργανισμοί και οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν θέσει σειρά θεμάτων προς επανεξέταση στα πλαίσια του κοινωνικού διαλόγου, προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα και να ενισχυθεί η απασχόληση. (απόσπασμα από την ομιλία του Λ. Παπαδήμου, στη συνάντηση που είχε την Τετάρτη 4 Γενάρη 2012 με τις εργοδοτικές οργανώσεις ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ και την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ)
Ειλικρινά, πρέπει να βρίσκονται σε μεγάλη απελπισία για να προβάλουν τέτοιους παιδαριώδης ισχυρισμούς. Δεν έχουν επιχειρήματα. Η γνωστή υποκρισία, οι γνωστοί αφορισμοί και τα παραμύθια της αστικής τάξης, που δεν αντέχουν πλέον σε καμία κριτική.
«προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα και να ενισχυθεί η απασχόληση».
Βάζουν σαν πρόβλημα για λύση, αυτό που ήδη έχει λύσει (δείξει) και στην πράξη η καπιταλιστική κρίση. Ότι δηλαδή, η ανταγωνιστικότητα, την οποία προβάλουν σαν πανάκεια, είναι η αιτία της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, που τελικά οδηγεί στις περιοδικές κυκλικές κρίσεις του εμπορευματικού τρόπου παραγωγής, τα αποτελέσματα και τις συνέπειες της οποίας πληρώνουν σήμερα ο ελληνικός λαός, μαζί με τους λαούς της Ευρώπης.
Γιατί το βάζουν; Απλά , επειδή, η γενική τάση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής είναι να ρίχνει το μέσο επίπεδο των μισθών ή να πιέζει την αξία της εργασίας στο κατώτατο όριό της. Δεν θα άφηναν λοιπόν ανεκμετάλλευτη, την ευκαιρία που τους δίνει η κρίση, για να το πραγματοποιήσουν. Και δεν διστάζουν να αναμασάνε ακόμα, το ξετιναγμένο - κόντρα και στα στοιχεία, που δίνουν αστοί οικονομολόγοι* - επιχείρημα. Tην ανταγωνιστικότητα. Τον βρόγχο δηλαδή, όπως έχει αποδειχτεί θεωρητικά και πρακτικά, που τελικά θα τους πνίξει.
Παραπλανούν τους εργαζόμενους, εκμεταλλευόμενοι την άγνοιά τους, πιέζοντάς τους έτσι, να δεχτούν τη μείωση των μισθών και όλα τα συνακόλουθα, με το δίλημμα, μείωση μισθών για επανάκτηση της ανταγωνιστικότητας ή ανεργία. «Δεν είναι ούτε εύκολες ούτε και ευχάριστες αυτές οι καταστάσεις, αλλά απαντούν στο δίλημμα πολλών επιχειρηματιών και εργαζόμενων, “μείωση μισθών ή μείωση θέσεων εργασίας;”» (συνέντευξη Γ. Παπακωνσταντίνου, Κυριακή 5/12/2010, στο ΒΗΜΑ).
Με άλλα λόγια, αυτό που ισχυρίστηκε ο Λ. Παπαδήμος, στις 4 του Γενάρη 2912, «το κόστος εργασίας είναι καθοριστικός παράγοντας α ν τ α γ ω ν ι σ τ ι κ ό τ η τ α ς». Στην καλύτερη των περιπτώσεων, μπορεί να τα δεχτεί κανείς μόνο, σαν λόγια παρηγόριας, που προσφέρουν οι ίδιοι οι καπιταλιστές, στον εαυτό τους.
"...Από τότε που η ταξική πάλη αποκτούσε πραχτικά και θεωρητικά όλο και πιο έκδηλες και απειλητικές μορφές, σήμανε η νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής αστικής πολιτικής οικονομίας.... Τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της απολογιτικής" *** Δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση ο κ. καθηγητής της πολιτικής οικονομίας.
Η αλήθεια όμως αντιστέκεται πολύ δυνατά σ’ αυτή την αστική αυτο...παραμυθία.
« Η εργασία, όπως και η γη, αποτελούν τη μοναδική πηγή πλούτου. Το ίδιο το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από συσσωρευμένο προϊόν της εργασίας»... «Η μοναδική όμως, αξία χρήσης που όταν καταναλώνεται, παράγει κέρδος είναι η εργατική δύναμη».**
Που σημαίνει ότι «..Αν όλη η τάξη των μισθωτών εργατών εξοντώνονταν από τις μηχανές, πόσο φριχτό θα’ ταν αυτό για το κεφάλαιο, που χωρίς μισθωτή εργασία παύει να είναι κεφάλαιο!..» (Καρλ Μαρξ, “ Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο” σελ 60. Εκδ. Σ.Ε.)
Η εργατική δύναμη είναι η μοναδική δημιουργός της αξίας.
Ποτέ, "κόστος εργασίας".
Τελεία και παύλα.
* "Μισθοί και ανεργία" ΕΔΩ
** "Το ΧΡΗΜΑ ως ΚΕΡΔΟΣ" ΕΔΩ
*** Καρλ Μαρξ, Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, τόμος Ι, σελ. 21.
Τώρα εξηγούνται όλα
ΑπάντησηΔιαγραφήη νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής αστικής πολιτικής οικονομίας δηλαδή έχει σημάνει πριν το 1860 που έγραφε ο Μαρξ το κεφάλαιο, που σημαίνει ότι η καμπάνα σημαινει τουλάχιστον 150 χρόνια με πρόχειρους υπολογισμούς...που σημαίνει ρε συ κρούσμα οτι το φέρετρο το σέρνουν σαλιγκάρια που θέλουν να κάνουν το γύρω του κόσμου με ζικ ζακ.
Δημιουργός αξίας κρούσμα παιδί μου είναι ο άνθρωπος και όχι η εργασία του.
Όπως είναι δημιουργός της θρησκείας, δημιουργός του έθνους, δημιουργός των κάθε λογής διαχωρισμών.
Η αξία δεν είναι φυσικό μέγεθος. Είναι ένα επινόημα του καπιταλισμού.
Η εργασία είναι δημιουργός πραγμάτων και τα πράγματα ανταλάσσονται με χρήμα και όχι με πράγματα.
Μας είπατε οτι είσαστε και.....θεωρητικοί της αξίας.
Λοιπόν επειδη το παιγχνίδι θα χοντρύνει ας απομακρυνθούμε όσοι σκοπευουμε να αγωνιστούμε, από αυτήν την οικονομίστικη μπούρδα που έχει ρίξει τους εργαζόμενους χρόνια τώρα στα τάρταρα της υπο-λογιστικής.
και να πω και κάτι το "Η εργατική δύναμη είναι η μοναδική δημιουργός της αξίας" θα πρέπει να διορθωθεί και να γίνει "Η εργατική δύναμη είναι η μοναδική δημιουργός της αξίας στον καπιταλισμό", γιατί στον σοσιαλισμό [σας] τα πράγματα δεν [θα] έχουν αξία αφού η εργασία δεν [θα] καταναλώνεται, όπως και έγινε άλλωστε.
Επίσης καλύτερο και ακριβέστερο είναι να λέμε την φοβερή αυτή δύναμη "εργασιακή", της εργασίας δηλαδή και όχι του (βαρβάτου) εργάτη
Το κόστος της εργασίας είναι κόστος για τον εργαζόμενο ΠΑΝΤΑ το οποίο και αποδίδεται ως κέρδος στο αφεντικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανταγωνιστικότητα είναι ένα αποπροσανατολιστικό παραμύθι που στόχο έχει την επικύρωση της κυριαρχίας επί της εργασίας και φυσικά αν μπορεί και την επιπλέον ιδιοποίηση της εργασιακής δύναμης και της παραγωγής της.
Αυτό που ο καπιταλιστής δεν διαπραγματεύεται -και φυσικά με κάθε δυνατό τερτίπι αποκρύπτει- είναι η εξουσία επί της ζωής του εργαζόμενου. Το μισθό και την υπεραξία, μπορεί και να τον διαπραγματευτεί, την κυριαρχία του ποτέ (ούτε για ένα δευτερόλεπτο)!
Εξουσιάζουν τον χρόνο της εργασίας μας ελεγχοντας την παραγωγή, εξουσιάζουν και τον "ελεύθερο" χρόνο μας ελέγχοντας την κατανάλωση.
Μην αποκλείεται τον εαυτό σας από τον αγώνα για ελευθερία. Αυτό είναι το άμεσο ζητούμενο και όχι τα φραγκοδίφραγκα με τα οποία μας λιβανίζουν όλη την μέρα.
Και μια πολλαπλή παρατήρηση σχετικά με δύο ατυχείς ταυτίσεις που έχουν στοιχισει πολλά στον αγώνα για την ανατροπή του υπάρχοντος:
ΑπάντησηΔιαγραφήα.ταυτίζεις τις αφαιρέσεις του Μαρξ με την κοινωνική ολοτητα
β.το κέρδος δεν ταυτίζεται με την αξία και η αξία δεν ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ αλλά ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ.
Αρα το Η εργατική δύναμη είναι η μοναδική δημιουργός της αξίας δε παίζει.
Θα μπορούσαμ ενα πούμε "η εργασιακή δύναμη καθορίζει πάντα την αξία"
Σου φαίνονται λεπτομέρειες αυτα?
Φίλε Mazepsteton, η καθυστερημένη ανταπόκρισή μου στα σχόλιά σου οφείλεται σε τεχνικούς λόγους. Για όσα λες στα σχόλιά σου θα σου απαντούσα γενικά, λέγοντας ότι, η παραγωγικότητα της εργασίας καθορίζεται από την ποσότητα των προϊόντων που δημιουργούνται στη μονάδα του χρόνου εργασίας, με συνέπεια ο κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας να αλλάζει με την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάρα κάτου, που έλεγε και ο Σημίτης, (που τον θυμήθηκες;) η εργασία που ξοδεύεται με καθορισμένη μορφή, ( π.χ., ο μαραγκός παράγει είδη ξύλου τραπέζια, καρέκλες, ο ράφτης παράγει ρούχα κλπ.), είναι συγκεκριμένη εργασία.
Η συγκεκριμένη εργασία δημιουργεί την αξία χρήσης του εμπορεύματος. Αλλά αυτή η εργασία δεν είναι η μοναδική πηγή των αξιών χρήσης, που παράγει τον υλικό πλούτο. Μια άλλη πηγή της αξίας χρήσης είναι τα υλικά αντικείμενα της φύσης. Η συγκεκριμένη εργασία και η αξία χρήσης υπάρχουν ανεξάρτητα από το αν η παραγωγή είναι ή δεν είναι εμπορευματική.
Στις συνθήκες, όμως, της εμπορευματικής παραγωγής, η εργασία των εμπορευματοπαραγωγών δεν είναι μόνο συγκεκριμένη, αλλά και αφηρημένη. Κατά την ανταλλαγή συγκρίνονται μεταξύ τους και εξισώνονται το ένα με το άλλο τα πιο ποικιλόμορφα εμπορεύματα που έχουν δημιουργηθεί από διαφορετικά είδη συγκεκριμένης εργασίας. Συνεπώς, πίσω από τα διαφορετικά συγκεκριμένα είδη εργασίας κρύβεται κάτι το κοινό, που χαρακτηρίζει κάθε εργασία.
Τόσο η εργασία του μαραγκού, όσο και η εργασία του ράφτη, παρά την μεταξύ τους ποιοτική διαφορά που υπάρχει σ' αυτά τα είδη εργασίας, αποτελούν παραγωγικό ξόδεμα του μυαλού, των νεύρων, των μυώνων κλπ. του ανθρώπου, και με αυτήν την έννοια αποτελούν όμοια ανθρώπινη εργασία, εργασία γενικά.
Η ομοιογενής κοινωνική εργασία των εμπορευματοπαραγωγών, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη μορφή της, λέγεται αφηρημένη εργασία. Η αφηρημένη εργασία δημιουργεί την αξία του εμπορεύματος και, μάλιστα, είναι η μοναδική πηγή της αξίας.
Η αφηρημένη εργασία, που αποτελεί τη βάση της αξίας, εκφράζει τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των εμπορευματοπαραγωγών. Η αφηρημένη και η συγκεκριμένη εργασία αποτελούν δύο πλευρές της εργασίας, που είναι ενσωματωμένη στο εμπόρευμα.
Επειδή ακριβώς η εργατική δύναμη είναι εμπόρευμα, δηλ. αξία χρήσης και ανταλλακτική αξία, απ' εδώ προκύπτει ότι «Η μοναδική αξία χρήσης που όταν καταναλώνεται, παράγει κέρδος είναι η εργατική δύναμη». Πρόσεξε, λέει "παράγει κέρδος", δεν λέει για αξία, κέρδοας και αξία δεν είναι ταυτόσημες έννοιες. Δημιουργός της αξία είναι, και μάλιστα η μοναδική πηγή της αξίας, η αφηρημένη εργασία.
«Κάθε εργασία είναι, από τη μια, ξόδεμα ανθρώπινης εργατικής δύναμης με την ιδιαίτερη καθορισμένη σκόπιμη μορφή, και με την ιδιότητα αυτή της συγκεκριμένης ωφέλιμης εργασίας παράγει αξίες χρήσης. Κάθε εργασία είναι, από την άλλη, ξόδεμα ανθρώπινης εργατικής δύναμης με τη φυσιολογική έννοια, και με αυτήν την ιδιότητα της όμοιας ανθρώπινης ή αφηρημένης ανθρώπινης εργασίας αποτελεί την αξία του εμπορεύματος.
» ( Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», πρώτος τόμος, σελ. 60),