"Στις μεγάλες νίκες τα κομμουνιστικά κόμματα οδήγησαν τους λαούς".

Γιώργος Μαργαρίτης

Η κρίση της Αριστεράς*

Οι πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν και προωθούν όσα συμφέρουν τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, αυτό το σύστημα που κάτω από τον ψευδεπίγραφο γενικό όρο «αγορές» κυβερνά τον σημερινό κόσμο, έχουν πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα σε
καιρούς κρίσης. 
Από τη μία μεριά, επιχειρούν να αμβλύνουν τις συνέπειες της κρίσης
για το καπιταλιστικό σύστημα, μεταφέροντας το πρόβλημα από τις επιχειρήσεις στα επιμέρους κράτη ή στους υπερεθνικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς. Με τον τρόπο αυτόν εμπλουτίζουν τους μηχανισμούς εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης -τη λεηλασία του μόχθου των ανθρώπων που εργάζονται-, προσθέτοντας στην άμεση εκμετάλλευση την έμμεση, την δια του κράτους αντίστοιχη. Το τελευταίο, μέσα από την ταξικά προσανατολισμένη φορολογία, την περικοπή των κοινωνικών παροχών, τη συρρίκνωση εκείνων των λειτουργιών του που εξυπηρετούν το κοινωνικό σύνολο (εκπαίδευση, υγεία κ.λπ.), μεταφέρει πόρους από τους πολλούς, από τους εργαζομένους, στους κεφαλαιούχους, στα καπιταλιστικά συγκροτήματα. Για τον λόγο αυτόν παρατηρούμε ότι η πολιτική που εφαρμόζει στη χώρα μας το ΠΑΣΟΚ, επικροτούμενο ως προς τούτο από τη Νέα Δημοκρατία και τον ΛΑΟΣ, από τη μία περιλαμβάνει πάμπολλα μέτρα λεηλασίας του εισοδήματος και των όποιων περιουσιακών αποθεμάτων των φτωχότερων στρωμάτων της κοινωνίας, και από την άλλη επιδοτεί χωρίς όρια -με δημόσιο δανεισμό ως τα όρια του αδιεξόδου- τράπεζες, επιχειρήσεις και επιχειρηματίες στο όνομα της όποιας «γαλάζιας» ή «πράσινης» ανάπτυξης και άλλων σχετικών πράσινων αλόγων. Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, η Αριστερά επωμίζεται σύνθετα πολιτικά καθήκοντα. Εξυπακούεται ότι η δράση και η παρέμβασή της γίνονται σε ένα έντεχνα παραποιημένο τοπίο. Άφθονη παραγωγή καπνού, ιδεολογικού, δημαγωγικού, παραεπιστημονικού, δημοσιογραφικού χρησιμοποιείται ώστε τα θύματα των ανθρωποφάγων πολιτικών του κεφαλαίου να μην αντιληφθούν αυτό που τους συμβαίνει. Είναι εποχή έντασης, σύγκρουσης και ο απέναντι, ο αντίπαλος, πρέπει να διακρίνεται καθαρά- και αυτός και τα όπλα του. Δεν είναι ώρες για ταλαντεύσεις, για δισταγμούς, για «ναι μεν, αλλά», για «διαχειριστικές» προτάσεις, για «εποικοδομητικές» παρεμβάσεις, και για όλα εκείνα στα οποία μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια η αριστερή εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας, σε όλες της σχεδόν τις μορφές και τις «τάσεις». Σε καιρούς αναμέτρησης, οι διαχωριστικές γραμμές πρέπει να είναι ευδιάκριτες και η Αριστερά οφείλει να τις οριοθετεί και να τις δείχνει στον λαό με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο. Το κριτήριο δεν μπορεί παρά να είναι αποκλειστικά κοινωνικό, ταξικό αν προτιμάτε. Η αριστερή πολιτική λοιπόν οριοθετεί το στρατόπεδο των λαϊκών δυνάμεων, το βοηθά στο ξεκαθάρισμα της συνείδησής του, το εκπαιδεύει στην αντιμετώπιση της «επικοινωνιακής» λαίλαπας με την οποία οι κρατούντες συσκοτίζουν τα έργα και τις προθέσεις τους. Και επειδή πρόκειται για κοινωνική, για ταξική αναμέτρηση, στην αριστερή πολιτική εναπόκειται το καθήκον να διαμορφώσει τις συνθήκες, τα όπλα, τους μηχανισμούς, τους συσχετισμούς και τις οργανωτικές δυνατότητες που θα οδηγήσουν τους λαϊκούς αγώνες στην επιτυχία. Αν και αυτό φαίνεται αυτονόητο, δεν είναι... Πολλές απόψεις που διαφημίζουν τις αριστερές τους προθέσεις με εκκωφαντικό τρόπο -και με τη βοήθεια των ΜΜΕ- κρίνουν ότι η συμβολή τους στον όποιον αγώνα μπορεί να περιοριστεί στην καταγγελία και στην υπονόμευση των οργανωμένων σχημάτων της Αριστεράς. Επικαλούνται μια «νέα πολιτική», όπου τα «κινήματα» θα πάρουν τη θέση των κομμάτων. Θεωρούν την αναμέτρηση «στιγμιαία» υπόθεση και πιστεύουν πως αρκεί η συγκυριακή έκφραση οργής για να ανατρέψει τον καπιταλισμό και τα υποσυστήματά του. Στην ουσία, το μόνο που κάνουν είναι να αφοπλίζουν τους εργαζομένους και το λαϊκό κίνημα. Έχουμε πλούσια εμπειρία για όλα αυτά από τον προηγούμενο αιώνα, τον εικοστό. Τις μεγάλες κοινωνικές μάχες σε αυτόν τα κομμουνιστικά κόμματα τις έδωσαν, τις μεγάλες ανατροπές τα κομμουνιστικά κόμματα τις πέτυχαν, στις μεγάλες νίκες τα κομμουνιστικά κόμματα οδήγησαν τους λαούς. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να θεωρήσουμε ότι στον εικοστό πρώτο αιώνα ετούτη η εμπειρία δεν έχει θέση. 

* Αρθρο, του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ Καθηγητή Σύγχρονης Κοινωνικής και Πολιτικής Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης - υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές του 2009, στην Εnet. gr ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Δευτέρα 17 Μαΐου 2010