"Το κόστος εργασίας (το μεγάλο ψέμα των εκμεταλλευτών της εργατικής δύναμης, των σφετεριστών του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου) στην Ελλάδα, επανήλθε σε εύλογα επίπεδα", επισήμανε ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, Αλέξανδρος Τουρκολιάς, στη διάρκεια εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε απόψε (25/10/2012) στο αμφιθέατρο του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Ελλάδος, στη Θεσσαλονίκη*
Πιο κυνικά δε θα μπορούσε να το πει ο εθνικός τραπεζίτης: Τώρα που βουλιάξαμε τους μισθούς, τώρα είναι η ώρα να αξιοποιήσουμε το εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό για να έχουμε νέα συσσώρευση κερδών.
Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ούτε για το γεγονός ότι εκφράζει απόλυτα καθαρά την τάξη του, ούτε γιατί πεντακάθαρα ομολογεί ότι η καπιταλιστική κρίση, ως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που ψάχνανε τρόπο να επενδυθούν για να ξαναρχίσει ο κύκλος της μεγάλης κερδοφορίας, είναι τελικά και μια νέα ευκαιρία για το μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Το πρόβλημα το έχουν όσοι ακόμα και τώρα συνεχίζουν να μιλάνε για «ανθρώπινο καπιταλισμό», για διαχείριση της κρίσης έτσι ώστε και η πίτα - κέρδη να είναι ολόκληρη και οι εργάτες χορτάτοι.
Συνειδητά εμπαίζουν την εργατική τάξη. Συνειδητά επιτρέπουν στην αστική τάξη να έχει το πάνω χέρι και ωμά να διακηρύσσει ότι είναι «σκουλαρίκια και χαϊμαλιά» αυτά που κατακτήθηκαν με ποταμούς αίματος, να αξιώνει, μάλιστα, στο όνομα της εργατικής τάξης («Καθημερινή») να αντιμετωπίζονται οι Συλλογικές Συμβάσεις σαν μια «γραφειοκρατία» που πρέπει να εξαλειφθεί, ανεβάζοντας την πρόκληση ως το επίπεδο να διαχωρίζουν τη δουλειά των ανθρώπων σε τίμια και άτιμη!
Το αποτέλεσμα της άγριας καταλήστευσης της εργατικής δύναμης καταγράφεται καθημερινά πλέον στις στατιστικές του ίδιου του αστικού συστήματος, σε βαθμό, μάλιστα, που δεν ξέρεις αν οι σχετικές αναφορές είναι μόνο μια καταγραφή, ή μια έκφραση ηδονής απ' αυτούς που ξεσκίζουν καθημερινά τους εργάτες. Τα νούμερα που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα από την ίδια την ΕΕ ως στοιχεία υποστήριξης ενός προγράμματος για την αντιμετώπιση της φτώχειας είναι εφιαλτικά.
Η ανάγνωσή τους, όμως, είναι διπλή: Ως απειλή για να οδηγηθούν στην υποταγή και όσοι ακόμα δεν έχουν εκπέσει στο επίπεδο του «φτωχού». Αλλά και ως πρόκληση για οργανωμένη απάντηση απ' όσους στη θέση του κάθε αριθμού βλέπουν φυσικά πρόσωπα, ανθρώπους που κάτω από άλλες συνθήκες είναι ικανοί να στύψουνε την πέτρα και στους οποίους τελικά όχι μόνο δεν αξίζει μια ζωή στα γόνατα, αλλά πρέπει να τους ανήκουν τα πάντα, όλα όσα η εργατική δύναμη παράγει. **
"Τώρα είναι η ώρα για μάχη και για ζωή"
* ΠΗΓΗ: ΑΜΠΕ
** "Είναι η ώρα..." ΕΔΩ
Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο λεγόμενο "συμπιεσμένο κόστος εργασίας" σημαίνει χιλιάδες, εκατομμύρια, ανθρώπινες ζωές στην πρέσσα πολτοποίησης αυτού του απάνθρωπου συστήματος.
Αγαπητέ φίλε, Ευρυτάνα Ιχνηλάτη, γεια σου, έτσι είναι όπως τα λες, δυστυχώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσπάθεια καταστροφής των εργατικών κατακτήσεων, με αιχμή το "κόστος εργασίας" από τους εκμεταλλευτές, είναι και στις σημερινές συνθήκες για την αστική τάξη, βασική πολιτική επιδίωξη.
"Το κόστος εργασίας..." που σημειώνει ο τραπεζίτης, είναι ακόμη, η αιχμή του δόρατος και σήμερα της αστικής προπαγάνδας, ενάντια στις προσπάθειες της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, να πολιτικοποιήσει, να επαναστατικοποιήσει την συνείδηση των εργαζομένων.
Η απαρχαιωμένη και εγκαταλειμμένη σοφιστεία, που επαναφέρει η αστική προπαγάνδα με αναγκαιότητα, καταλήγει στο ένα και μοναδικό δόγμα, ότι: οι τιμές των εμπορευμάτων καθορίζονται ή ρυθμίζονται από τους μισθούς της εργασίας, ενώ η επιστημονική αλήθεια είναι ότι, η εργασία όχι μόνο δεν είναι “κόστος εργασίας…” στην καπιταλιστική παραγωγή, αλλά αντίθετα, είναι η μοναδική δημιουργός αξίας.
Όλοι οι προπαγανδιστές της αστικής τάξης, όπως ο εν λόγω τραπεζίτης, ακόμα κι αυτοί, από τους απολογητές των αστών, που υποστηρίζουν για τους δικούς τους λόγους, ότι η ανταγωνιστικότητα δεν επηρεάζεται άμεσα από τους μισθούς, ονοματίζουν την εργασία, ως κόστος εργασίας. ( http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4666048 )
Είναι καθαρό ότι γύρω από τον διφυή χαρακτήρα της εργασίας – εμπόρευμα (εργατική δύναμη = αξία χρήσης και αξία), περιστρέφεται όλη η πολιτική οικονομία. Αν όμως, για παράδειγμα, δεχτεί κάποιος ότι οι τιμές των εμπορευμάτων σχηματίζονται από το προκαταβεβλημένο σταθερό κεφάλαιο, το “κόστος εργασίας”, και το κέρδος του καπιταλιστή, ενισχύεται η πλάνη που ζυμώνουν οι απολογητές της αστικής τάξης, ότι ο καπιταλιστής πληρώνει όλη την αξία της ξοδεμένης εργατικής δύναμης, ενώ η αλήθεια είναι ότι εκείνο που “πληρώνει”, είναι η επιστροφή στον εργαζόμενο, μέρος από την ξοδεμένη εργατική του δύναμη. Άρα η πραγματικότητα είναι ότι η τιμή του εμπορεύματος σχηματίζεται από το προκαταβεβλημένο σταθερό κεφαλαίο, και από την τελευταία προστιθέμενη κατά την παραγωγική διαδικασία, πληρωμένη και απλήρωτη εργασία (υπεραξία), την οποία βεβαίως ιδιοποιείται ο καπιταλιστής .
Αυτή την αλήθεια προσπαθούν να κρατούν στο σκοτάδι, χαρακτηρίζοντας την εργασία, την μοναδική δημιουργό αξίας, ως κόστος παραγωγής.
Η απομυθοποίηση του ιδεολογήματος των αστών οικονομολόγων περί του "κόστους εργασίας", είναι ανάγκη να αντιμετωπισθεί ιδεολογικά από τις ταξικές δυνάμεις, με μεγάλη επιμονή, αλλά και επάρκεια.
Το εμπόρευμα, είναι στερεοποιημένος χρόνος εργασίας, Το ίδιο το κεφάλαιο είναι προϊόν συσσωρευμένης εργασίας.
Πώς λοιπόν, αφού ο υλικά κατασκευασμένος κόσμος που μας περιβάλλει και καταναλώνουμε, είναι προϊόν συσσωρευμένης εργασίας, οι εργαζόμενοι, δηλαδή η παραγωγοί του, είναι οι επί ξύλου κρεμάμενοι, και εκείνοι που δεν εργάζονται, οι καπιταλιστές, έχουν στα χέρια τους όλο τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο;
Με δυο λόγια, επειδή εξουσιάζουν την εργασία.
Αυτός είναι ο γόρδιος δεσμός για την εργατική τάξη και την πρωτοπορία της. Αυτό το λαμπρό της δόξας πεδίο για την εργατική τάξη..
Σε χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκανα προσπάθεια να κατανοήσω καλά αυτά που γράφεις και σε ευχαριστώ.
Αλλά αναρωτιέμαι αν εγώ που έχω μια σχετικά καλή κατάρτιση έχοντας διαβάσει και κάποια πράγματα, τόσο που να κατανοώ την βασική αντίθεση του καπιταλισμού, τις σχέσεις παραγωγής, την εξίσωση: Εργατική δύναμη = αξία χρήσης + αξία,..πώς είναι δυνατόν κάποιος που έχει και μια σχετική άγνοια να κατανοήσει αυτά που γράφεις;
Από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν να μην τα λέμε αυτά επειδή κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή και δεν θα κάνουν τον κόπο ακόμη και να τα διαβάσουν.
Άρα καλά κάνεις εσύ και τα γράφεις.
Αυτό όμως πρέπει να γίνει μέλημα του συλλογικού φορέα, που στο κάτω κάτω δουλειά του είναι να τα εκλαϊκεύει αλλά και να τα κάνει πλατιά γνωστά.
Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ.
worldview