Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

"Αmarcord" σημαίνει θυμάμαι

Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Εκείνη την εποχή, σε μια συνοικία της Αθήνας, «διατηρούσα» ένα κατάστημα. Ένα βιβλιοπωλείο. Δεν θυμάμαι ακριβώς ημερομηνία, πάντως λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα στην Κύπρο, ήρθε στο μαγαζί ένας γείτονας μαζί με κάποιον που τον έβλεπα για πρώτη φορά. Μου είπε με καμάρι: «Φίλε μου, να σου συστήσω τον μπατζανάκη μου». O μπατζανάκης, ηταν ένας νέος άνθρωπος, καλοφτιαγμένος, με ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση. Σου έδινε όμως την εντύπωση ότι βρισκόταν κάπου αλλού. Ανταλλάξαμε χειραψία. Μου ζήτησε και τούδωσα μερικά στυλό διαρκείας και υλικό αλληλογραφίας (κόλλες και φάκελα). Με πλήρωσε. Γεια και γεια.
Την Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974, ξέσπασε το πραξικόπημα στην Κύπρο. Μια - δύο μέρες μετά το πραξικόπημα μπήκε φουριόζος στο μαγαζί ο γείτονας, φανερά ανήσυχος και οργισμένος συνάμα. Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω και μου λέει: «Θυμάσαι προχθές που ήρθα με τον μπατζανάκη μου;» Ναι, του λέω. «Ε, λοιπόν αυτός ο ανόητος ήταν αξιωματικός του στρατού». Ήταν; Αναρωτήθηκα. «Πήγε στην Κύπρο μαζί με άλλους αξιωματικούς, για να φέρουν το κεφάλι του Μακάριου στον Ιωαννίδη. Ο ηλίθιος, άφησε μικρά παιδιά ορφανά, για να μεταφέρουν από την Ελλάδα στην Κύπρο, τις αθλιότητες της χούντας». Και τώρα τι γίνεται; Τον ρώτησα αμήχανος. «Τώρα ο θεός να μας φυλάξει και μας και την Κύπρο». Είπε κι έφυγε όπως είχε έρθει.
Σάββατο 20 Ιουλίου 1974. Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η χούντα κάνει επιστράτευση. Την ίδια μέρα το απόγευμα παρουσιάζομαι σε ένα στρατόπεδο στα περίχωρα της Αθήνας. Όσοι από τους επιστρατευμένους βιάστηκαν να παρουσιαστούν είχαν τακτοποιηθεί σε θάλαμο. Οι «καθυστερημένοι» μαζί κι εγώ, βολευτήκαμε σε αντίσκηνα.
Είχαν περάσει λίγες μέρες, και ενώ η κατάσταση πήγαινε για την Κύπρο από το κακό στο χειρότερο – μπορεί να ήταν μετά την δεύτερη τουρκική επίθεση, του Αυγούστου – συνέβη το περιστατικό που θέλω να περιγράψω. Από τις πρώτες μέρες μας στο στρατόπεδο, ένας ταγματάρχης έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για τους επιστρατευμένους. Τόβλεπες και τόνοιωθες. Στη πρωινή αναφορά από τους πρώτους. Μιλούσε μαζί μας, γιαυτό και για κείνο, με το σας και με το σεις. Έλυνε κάθε μας πρόβλημα πριν προλάβει σχεδόν να παρουσιαστεί. Έλεγε, «το πρόγραμμα σήμερα έχει ασκήσεις. Τι λέτε, θα το ακολουθήσουμε;» Η άλλη φορά «Οι κύριοι τάδε, να μείνουν μετά την αναφορά γιατί έχει προκύψει κάποιο πρόβλημα και πρέπει να συνεννοηθούμε πως θα το αντιμετωπίσουμε κλπ..».
Στο γραφείο που έκανα την υπηρεσία μου, ήταν ακόμη δυο στρατιώτες που υπηρετούσαν την κανονική θητεία τους, και δυο άτομα πολιτικό προσωπικό. Ο Γιώργος Κ., ο ένας εκ των δυο στρατιωτών του γραφείου, είχε σπουδάσει στη Γερμανία και γυρνώντας παρουσιάστηκε, προκειμένου να εκπληρώσει την προς την πατρίδα υποχρέωσή του. Ήταν εξ αναβολής. Με τον Γιώργο Κ. είχαμε αποκτήσει πλέον αλληλοεκτίμηση, συζητώντας γύρω από τις δραματικές εξελίξεις, προσπαθώντας να τις προβλέψουμε αλλά και γενικότερα για την πολιτική, συμφωνώντας τότε σχεδόν σε όλα. Παρατηρούσα ότι ο Γιώργος Κ. είχε μια ιδιαίτερη, μια σχέση οικειότητας με τον Ταγματάρχη. Τον ρώτησα σχετικά τονίζοντάς του, ότι η συμπεριφορά του Ταγματάρχη συγκινεί τους επιστρατευμένους. Ο Γιώργος Κ., μου είπε, ότι ο Ταγματάρχης από ανάγκη κατέληξε να γίνει στρατιωτικός. Παιδί πολύτεκνης εργατικής οικογένειας, προκειμένου να βοηθήσει την οικογένειά και τα αδέλφια του να σπουδάσουν ακολούθησε την στρατιωτική καριέρα. Αλλά θα του μεταφέρω, την εκτίμηση των επιστρατευμένων. Θέλω να δω πως θα το αντιμετωπίσει, τι θα μου πει. Την επόμενη μέρα ο Γιώργος Κ. μου μετέφερε όσα του είχε πει ο Ταγματάρχης. «Μα τι μου λες τώρα, Γιώργο. Ότι κάνω το νοιώθω ως υποχρέωσή μου. Καλά δεν βλέπεις τι γίνεται στην πύλη, όταν έρχονται οι γυναίκες τους με τα μικρά παιδιά τους. Δεν έχεις δει ότι τα παιδιά δεν ξεκολλάνε από την αγκαλιά τους, όταν τελειώνει η επίσκεψη και πρέπει να φύγουν; Τους αναστατώσαμε τη ζωή, χωρίς να ξέρει κανείς πότε και πως θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Θα τους κάνω και τον ανώτερο από πάνω; Όχι, εγώ τους βλέπω σαν δικούς μου ανθρώπους, που βρίσκονται σε δύσκολη θέση, και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, για να περάσουν όσο γίνεται πιο ανώδυνα τον χρόνο που θα είμαστε μαζί».
Εκείνο το πρωί, ο Ταγματάρχης δεν ήτανε στην αναφορά. Ήταν ένας χουντικός λοχαγός, ο οποίος, όποτε είχε υπηρεσία και ήταν υποχρεωμένος να μείνει στο στρατόπεδο, κοιμόταν κρατώντας ένα περίστροφο πάνω στο στήθος του, από φόβο, μη τυχόν και δεχτεί επίθεση από τους επιστρατευμένους!! Είχε σχεδόν τελειώσει η αναφορά, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε ο Ταγματάρχης. «Κύριοι, λέει όπως συνήθιζε, πριν από λίγο μας ήρθε μια διαταγή, που μας ζητάει, επειδή τα πράγματα στην Κύπρο πάνε πολύ άσχημα, να διερευνήσουμε την διάθεσή σας και να κρατήσουμε τα ονόματα, όσων από εσάς εθελοντικά δηλώσουν ότι δέχονται να σταλούν όπου τους ζητήσει η πατρίδα. Μη με ρωτήσετε που. Μπορεί στον Έβρο; Μπορεί στην Κύπρο; Δεν ξέρω να σας πω. Όπου χρειαστεί. Έγινα κατανοητός; Λοιπόν οι εθελοντές ένα πλάγιο βήμα προς τ’ αριστερά». Είμαστε περίπου 50 με 60 άτομα, όλοι οι επιστρατευμένοι, χωρισμένοι σε δυο διμοιρίες.
Η «πρόταση», είναι αλήθεια, μας αιφνιδίασε. Ο Ταγματάρχης σα να το περίμενε, ξαναλέει: «Οι εθελοντές ένα πλάγιο βήμα αριστερά». Χωρίς να κοιτάξει ο ένας τον άλλον, χωρίς καμία συνεννόηση (δεν ακούστηκε ούτε ψίθυρος), και οι δυο διμοιρίες σαν ομάδες επιδείξεων, μετατοπίζονται ένα πλάγιο βήμα προς τ’ αριστερά και κτυπούν τα πόδια, για να τονίσουν με την στάση προσοχής, την ετοιμότητά τους. Αυτό ήταν. Ο Ταγματάρχης σαστίζει για μια στιγμή. Μετά σκύβει το κεφάλι, γυρίζει κάπως προς τα πλάγια χωρίς να μας κοιτά, με αχνή φωνή, σπασμένη από την συγκίνηση - μόνο όσοι ήταν στις πρώτες σειρές, τον άκουσαν - λέει: «πηγαίνετε στις δουλειές σας». Και φεύγει.
Το περιστατικό μαθεύτηκε και σε κείνους που δεν ήταν παρόντες στην πρωινή αναφορά.
Τόμαθε και ο Γιώργος Κ. Μου ζήτησε να του το περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια. Συγκινήθηκε.
Από εκείνο το πρωινό ο Ταγματάρχης όχι μόνο έπαψε ν’ άρχετε στην πρωινή αναφορά, αλλά είχε εξαφανιστεί. Καταλάβαμε ότι μας απέφευγε. Ζήτησα από τον Γιώργο Κ. να μάθει τι συμβαίνει με τον Ταγματάρχη, και ποιός είναι ο λόγος της εξαφάνισής του. Οπότε την επομένη μου λέει ο Γιώργος Κ. Ο Ταγματάρχης νοιώθει τρομερά εκτεθειμένος και δεν μπορεί να σας αντικρύσει, δεν μπορεί να συγχωρήσει στον εαυτό του, πως πέρασε από το μυαλό του, να στήσει όλο αυτό το θέατρο, για να δοκιμάσει το ηθικό και το φιλότιμο των επιστρατευμένων. «Νιώθω περήφανος από την στάση των επιστρατευμένων, αλλά δεν βρίσκω κανένα λόγο που να δικαιολογεί την συμπεριφορά μου» Ο Γιώργος Κ. του είπε ότι, αν νοιώθεις τόσο άσχημα δεν έχεις παρά να τους ζητήσεις συγνώμη. «Όχι, δεν γίνεται τίποτα, είναι θέμα δικό μου, είπε ο Ταγματάρχης, θα το κουβαλάω σ’ όλη μου τη ζωή» Από εκείνο το πρωινό δεν τον ξαναείδαμε.
Για μας τους συναδέλφους εν επιστρατεύσει ο λόγος της εξαφάνισης του Ταγματάρχη, ήταν απλά και μόνο, μια επιπλέον απόδειξη της γνήσιας λαϊκότητας του.


Υ.Γ. Ο Γιώργος Κ. διορίστηκε Νομάρχης στη δεύτερη πρωθυπουργική θητεία του Α. Παπανδρέου.


Ποίηση : Λεωνίδας Μαλένης
Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία : Γρ. Μπιθικώτσης

Χρυσοπράσινο φύλλο
Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Γη της λεμονιάς, της ελιάς / Γη της αγκαλιάς της χαράς
Γη του πεύκου, του κυπαρισσιού / των παλικαριών και της αγάπης

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο

Γη του ξεραμένου λιβαδιού / Γη της πικραμένης Παναγιάς
Γη του λίβα, τ' άδικου χαμού / τ' άγριου καιρού, των ηφαιστείων

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο

Γη των κοριτσιών που γελούν / Γη των αγοριών που μεθούν
Γη του μύρου, του χαιρετισμού / Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο

15 σχόλια:

  1. Αθάνατη ελληνική ψυχή. Φίλε crousma, το γραπτό σου με συγκίνησε πολύ. Είναι κοντά η μέρα που θα καταλάβουν, η Κυβέρνηση, οι τραπεζίτες και βιομήχανοι, ότι με το μόνο που δεν μπορούν να παίζουν, είναι το φιλότιμο του Ελληνικού λαού.
    Σε χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το πικρό στην ιστορία είναι ότι οι απλοι άνθρωποι πάντα πείθονται για το ότι θα υπερασπίσουν κάποια πατρίδα ενάντια σε κάποιους άλλους εθελοντές που θα υπερασπίσουν κάποια άλλη.
    Ο μόνος πόλεμος όμως που αξίζει τον κόπο είναι ο ταξικός.
    Αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητό μέσα από το ωραιότατο κατα τα άλλα ποίημα του Σεφέρη.Για την ελευθερία και την δικαιωσύνη. Πάντα!
    Να σαι καλά κρούσμα.
    (Ωραίο κείμενο πάντως)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε Μάριε, αφηγήθηκα ένα πραγματικό περιστατικό, θέλοντας να δείξω ότι οι νέοι εκείνης της εποχής, βρέθηκαν μπροστά σε μια δοσμένη κατάσταση που έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Κανείς τους δεν ήταν σύμφωνος - μήπως τους ρώτησε κανείς; σκέψου, όχι μόνο δεν τους ρώτησαν, αλλά όταν εξεγέρθηκαν, τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, τους φοιτητές, τους σκότωσαν, τους βασάνισαν και στο τέλος τους είπαν και αλήτες. Μήπως ρωτάνε σήμερα τους νέους; Τα ίδια δεν λένε και σήμερα, για όσους αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε στη χώρα μας; - με ότι γινότανε τότε. Όλοι όμως ήταν έτοιμοι να ανταποκριθούν. Ο Ελληνισμός δεχότανε επίθεση, έστω κι αν αυτή, ήταν προσχεδιασμένη, όπως αποδείχτηκε αργότερα.
    Ο πόλεμος για τους λαούς είναι απροσμέτρητη καταστροφή και συμφορά. Για τους ιμπεριαλιστές που τον προκαλούν δεν είναι τίποτε άλλο από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Γράφεις στο σχόλιό σου «Ο μόνος πόλεμος που αξίζει τον κόπο είναι ο ταξικός». Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις, αλλά η διατύπωσή σου αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Είναι μια διατύπωση που αν την προεκτείνεις, δικαιολογεί γενικά και εκ προοιμίου, κάθε πόλεμο. Δηλ., τον ένοπλο αγώνα ανάμεσα σε κράτη είτε ανάμεσα σε τάξεις, για την επίτευξη των οικονομικών και πολιτικών τους σκοπών. Την συνέχιση δηλ., της πολιτικής με βίαια μέσα. Όντας ο πόλεμος η συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα μπορούμε να πούμε, ότι ο πόλεμος έχει πάντα τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής. Άρα από αυτό συμπεραίνουμε ότι κάθε πόλεμος, είναι ταξικός πόλεμος. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με την δική σου διατύπωση, κάθε πόλεμος «αξίζει τον κόπο». Αλλά δεν είναι έτσι. Και βέβαια, φίλε Μάριε, δεν τον εννοείς έτσι. Γι’ αυτό είναι σωστή η διάκριση που έχει γίνει σε δίκαιους και άδικους πολέμους. (Αυτό νομίζω ότι εννοείς) Δίκαιοι πόλεμοι είναι, με την έννοια ότι σου επιβάλλονται, ο εθνικοαπελευθερωτικός, ο αμυντικός και ο επαναστατικός απελευθερωτικός πόλεμος από την καπιταλιστική σκλαβιά. Το αντίθετο είναι οι πόλεμοι που διεξάγονται με σκοπό την κατάκτηση και την υποδούλωση ξένων χωρών και λαών. Χαρακτηριστικό γνώρισμα των ιμπεριαλιστικών πολέμων της τελευταίας εκατονταετίας. Μόνο η ανάπτυξη του πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης και του φιλειρηνικού κινήματος και η αντανάκλαση του, στα κατάβαθα όλης της κοινωνίας, μπορεί να εγγυηθεί σήμερα, το ειρηνικό πέρασμα στην νέα εποχή, την σοσιαλιστική. Γιατί ο πόλεμος είτε έτσι είτε αλλιώς, φίλε Μάριε, θα είναι πάντα μεγάλη συμφορά για τους λαούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν εννοούσα φυσικά ότι κάθε πόλεμος είναι δικιολογημένος.
    Δεν συμφωνώ επίσης με το ότι κάθε πόλεμος είναι ταξικός πόλεμος. Αυτό δεν είναι παρά ένα μη λογικό άλμα και μια αφαίρεση.

    Ο ταξικός πόλεμος είναι ό πόλεμος που οι εμπλεκόμενοι έξυπηρετούν το συμφέρον αλλα και ΤΑ ΠΑΘΗ της τάξης τους.(όσοι από αυτούς τελος πάντων έχουν ταξική συνείδηση)

    Αυτό που περιγράφεις πάντως στην μικρή σου αφήγηση είναι όντως εφιαλτης.
    Τώρα νομίζω ότι ζούμε σε πιο "συνειδητους" καιρούς αλλα παλι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλε Μάριε,
    Tο σωστό είναι, όταν δεν συμφωνούμε, να φέρνουμε και αποδείξεις που να στηρίζουν τη διαφωνία μας. Φέρε ένα παράδειγμα πολέμου, στην εποχή του Ιμπεριαλισμού, που δεν ήταν ταξικός. Να ξέρεις ότι, αν αυτό δεν γίνει καθαρό, ότι δηλ., κάθε πόλεμος σε τελευταία ανάλυση, είναι ταξικός, στους «συνειδητούς» καιρούς που ζούμε «οι απλοί άνθρωποι πάντα (θα) πείθονται για το ότι θα υπερασπιστούν κάποια πατρίδα…»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ποιος ορίζει όμως την "τελευταία ανάλυση"?

    Είναι αυτό το οποίο με πείθει να πολεμήσω αυτό πο υπρ'αττω "συνειδητά" ή αυτό το οποίο πολεμώντας υπερασπίζομαι "ασυνείδητα"?
    Συμφωνώ με το "όταν δεν συμφωνούμε, να φέρνουμε και αποδείξεις που να στηρίζουν τη διαφωνία μας".
    Οι πόλεμοι στην εποχή του Ιμπεριαλισμού δεν είναι μεταξύ τάξεων δηλαδη τάξη ενάντια σε μια άλλη τάξη.
    Για να συνεννοηθούμε λοιπόν εγώ αυτό εννοώ ΤΑΞΙΚΟ πόλεμο και όχι τους πολέμους κυριαρχίας.
    Ταξικός είναι ο πόλεμος που από την έκβασή του εξαρτάται το αν οι σχέσεις παραγωγής και ο συσχετισμός τους με τα μέσα της θα μείνουν ως έχουν ή θα αλλάξουν και όχι ο πόλεμος που καθορίζει την ολιγαρχία που θα κυριαρχήσει επ'αυτών.

    Αν εσύ ξέρεις κάποιον τέτοιον πόλεμο πεστον και σε μας γιατί αν υπάρχει μάλλον κοιμάμαι τον υπνο του δικαίου και δεν αντελήφθειν.
    (Μην μπερδεύεις τις επαναστασεις τις εξεγέρσεις κτλ. με τον πόλεμο είναι ενταλώς αλλο πράγμα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φίλε Μάριε,
    Συζητάμε όχι μόνο για να συνεννοηθούμε, όπως λες, αλλά θα πρόσθετα και για να συμφωνήσουμε, να μας μείνει κάτι από αυτή τη συζήτηση. Δεν έχω καμία αμφιβολία, για το ότι υποστηρίζουμε το ίδιο πράγμα. Το θέμα είναι ο βαθμός κατανόησης (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) του προβλήματος. Αυτό ήθελα να πω με το «να φέρνουμε αποδείξεις» και τίποτε άλλο. Γιατί πάντα παραμονεύει ο κίνδυνος του «σπασμένου» τηλέφωνου, αν άλλα λέμε και άλλα εννοούμε.
    Όταν προβάλλεις μια θεωρητική άποψη, που μπορεί να την δεχτεί κανείς και ως θέση, όπως για παράδειγμα «ο μόνος πόλεμος που αξίζει τον κόπο είναι ο ταξικός» και αυτή την «θέση» την υποστηρίζεις λέγοντας «..εγώ αυτό εννοώ… που θα κυριαρχήσει επ’ αυτών» εκτός από σύγχυση, φανερώνεις και μια στρεβλή ιδεολογική αντίληψη του ζητήματος.
    Μια θεωρητική τοποθέτηση επί ενός ζητήματος, όπως στην προκείμενη περίπτωση, δεν μπορεί να στηρίζεται στο τι πιστεύεις εσύ ή εγώ. Ένα τέτοιο ζήτημα, πρέπει, όχι μόνο να στηρίζεται στην επιστήμη της ιστορίας, αλλά και να φέρνει αποδείξεις από την ιστορική εξέλιξη. Όταν κανείς τοποθετείται σε τέτοια ζητήματα πρέπει πάντα να παίρνει υπ’ όψη του, αυτή την εξέλιξη στο σύνολο των πραγματικών όρων της. Αυτόν δηλ., που καθορίζει και ερμηνεύει την φράση «σε τελευταία ανάλυση». Τον Ιστορικό υλισμό, που σημαίνει με δυο λόγια τις αιτίες που κινούν τη δράση των ανθρώπων (ιστορική αναγκαιότητα) και καθορίζονται από τις υλικές συνθήκες της κοινωνικής παραγωγής. Σύμφωνα λοιπόν με την μελέτη και την γενίκευση της ιστορίας, ο Μαρξισμός – Λενινισμός διακρίνει τους πολέμους, όπως σου έγραψα στο πρώτο μου σχόλιο, σε δίκαιους, δηλ., σε απελευθερωτικούς, μη κατακτητικούς και σε άδικους, δηλ., κατακτητικούς. Έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένα «ελαφρυντικό» στον επιτιθέμενο. Θα σου δώσω δύο παραδείγματα. Ελπίζω αρκετά διαφωτιστικά. Το πρώτο : Aς υποθέσουμε ότι έχουμε ένα σοσιαλιστικό κράτος, δηλ., ένας λαός έχει με πόλεμο ανατρέψει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αφού έχει εδραιώσει τη θέση του στην ίδια του τη χώρα, επιτίθεται , κηρύσσει τον πόλεμο σ’ ένα γειτονικό κράτος, το καταλαμβάνει και καταργεί και σ’ αυτό τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Αυτός ο πόλεμος, σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνεις, με το πώς δηλ., εννοείς τον ταξικό πόλεμο, είναι ταξικός πόλεμος. Ο Μαρξισμός - Λενινισμός όχι μόνο δεν αναγνωρίζει αυτόν τον πόλεμο ως ταξικό, αλλά τον χρεώνει στην κατηγορία των άδικων πολέμων. Το δεύτερο: Στο Β’ ΠΠ, η Γερμανία επιτέθηκε στη Σ.Ε. (Δεύτερη ιμπεριαλιστική επίθεση μέσα σε 20 χρόνια), που είχε ως αποτέλεσμα, μαζί με τον χαμό εκατομμυρίων ανθρώπων, όχι μόνο την συντριβή της Γερμανίας αλλά και την σοσιαλιστική επικράτηση, δηλ., την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, στη μισή Ευρώπη μαζί και με τη μισή Γερμανία. Λοιπόν, στην περίπτωση αυτή, σύμφωνα με την δική σου ερμηνεία, η Γερμανία ξεκίνησε ένα κατακτητικό πόλεμο που δεν άξιζε τον κόπο, αλλά όταν άρχισε να υποχωρεί μέχρι την συντριβή της, ο πόλεμος μετασχηματίστηκε σε τέτοιον που άξιζε τον κόπο. Σε τέτοιες νοητικές ακροβασίες, οδηγεί η άποψη μαζί και με τις διευκρινήσεις που κάνεις «ο μόνος πόλεμος που αξίζει τον κόπο είναι ο ταξικός», φίλε Μάριε.
    Από αυτή τη «δυσκολία» λοιπόν, που μπορεί να δημιουργήσει παρερμηνείες και ταυτίσεις ανάμεσα σε επιτιθέμενο και αμυνόμενο, μας βγάζει η Μαρξιστική – Λενινιστική διάκριση των πολέμων, σε δίκαιους και άδικους πολέμους. Φίλε Μάριε, αγαπάμε την αλήθεια, παλεύουμε για την αλήθεια, και δεν τη φοβόμαστε. Η αλήθεια δεν είναι με το μέρος κανενός. Απλώς υπάρχει μέσα στην υλικότητά της, και μας αφήνει την ελευθερία να την αναζητήσουμε και την κάθε φορά να την αναδείχνουμε για το κοινό όφελος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ...traigo
    sangre
    de
    la
    tarde
    herida
    en
    la
    mano
    y
    una
    vela
    de
    mi
    corazón
    para
    invitarte
    y
    darte
    este
    alma
    que
    viene
    para
    compartir
    contigo
    tu
    bello
    blog
    con
    un
    ramillete
    de
    oro
    y
    claveles
    dentro...


    desde mis
    HORAS ROTAS
    Y AULA DE PAZ


    TE SIGO TU BLOG




    CON saludos de la luna al
    reflejarse en el mar de la
    poesía...


    AFECTUOSAMENTE
    CROUSMA

    ESPERO SEAN DE VUESTRO AGRADO EL POST POETIZADO DEL FANTASMA DE LA OPERA, BLADE RUUNER Y CHOCOLATE.

    José
    Ramón...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έτσι γίνεται πάντα! Οι απλοί άνθρωποι αγαπούν την πατρίδα τους και οι ίδιοι βγάζουν το φίδι απο την τρύπα σε κάθε περίπτωση, μόνο που πάντα ακολουθεί μια πολιτική ελίτ που όχι μόνο προδίδει τον αγώνα των απλών ανθρώπων αλλά τους καταδυναστεύει κιόλας και τους κυνηγά μεχρι να τους εξοντώσει, πάρτε για παράδειγμα τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη μέχρι φυλακή τον έβαλαν, φίλε crousma συνέχισε να υπενθυμίζεις σε όλους εμάς τους νεώτερους τους αγώνες των Ελλήνων γιατί κάποιοι θέλουν να τα ξεχάσουμε όλα ώστε να γίνουμε ακόμη πιο γρήγορα σκλάβοι τους, να είσαι σίγουρος πως κάποια στιγμή ο ελληνικός λαός δεν θα ξανασκύψει το κεφάλι σε κανένα αφεντικό, ωστόσο για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ...

    σημ. Όχι ο ήλιος του ΠΑ.ΣΟ.Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φίλε Κρούσμα,
    Η ιστορία δεν είναι η επιστήμη του γεγονότος όπως από όσο καταλαβαίνω έχεις μπερδέψει. Αυτή "η επιστήμη" του γεγονότος ονομάζεται δημοσιογραφία.
    Επίσης φίλε Κρούσμα στην ιστορία-ως επιστήμη- δεν υπάρχουν "καλοί" και "κακοί" "δίκαιοι" και "άδικοι".
    Αυτοί και πάλι, υπάρχουν στα επίκαιρα σε ιστορικοφανείς αφηγήσεις στα μυθιστορήματα και σε μύθους, αλλά και στον κινηματογράφο τα τελευταία εκατό χρόνια

    Ακόμη, μια παύλα δεν αρκεί φίλε Κρούσμα να γεφυρώσει και να εξομοιώσει μια κορυφαία οικονομική κριτική θεωρία του 19ου αιώνα με κοινονικοπολιτικές πρακτικές σε δύσκολους καιρούς.
    Δεν μπορώ να πιστέψω φίλε Κρούσμα ότι δεν γνωρίζεις τον ρώσικο εμφύλιο τις συμφωνίες της Ρωσίας με τους Γερμανούς, την ισοπέδωση όλων των Γερμανικών πόλεων από τα Βρετανικά βομβαρδιστικά και την επίθεση της Γερμανίας σε χώρες όπως η Πολωνία η Τσεχία η Γαλλία η Βρετανία η Σερβία η Ελλάδα κτλ. στον 2οΠΠ.
    Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν γνωρίζεις πως ο 1οςΠΠ ήταν ένας πόλεμος μεταξύ της Γερμανίας και κατά κύριο λόγο της Γαλλίας.
    Αλλά από την άλλη μπορεί και όλα να ήταν παρα ένα καλοστημένο κόλπο για να ξεπαστρέψουν τους ΜαρξιστέςΠαύλαΛενινιστές(και γιατί όχι τώρα που πήραμε φόρα)παύλαΣταλινιστές οι Γερμανοί, και οι Βρετανοί να μην το κατάλαβαν.
    [αυτό μεταξύ άλλων το υποστηρίζουν στα σοβαρά διάφοροι "κορυφαίοι" ιστοριοδίφες με παύλες που το μόνο που γνωρίζουν είναι την εκστρατεία της Κριμαίας]

    Η ιστορία έδειξε 45 χρόνια αργότερα πόσο εμπόδισαν τελικά οι νικητές "απελευθερωτές" Σ.Ε τον καπιταλιστικό κόσμο.
    Μόνο που τους εμπόδισαν "με τον κώλο" που λέει και ο λαός.
    Θα σκέφτηκαν "αφού μπαίνουμε εμπόδιο στα σχέδια του κάθε καπιταλίστα, ε τουλάχιστον να το ευχαριστηθούν οι άνθρωποι.

    Τα λέμε σε κάποιο επόμενο πόστ.
    Αν ανεβάσω κάτι δικό μου θα ενημερώσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. «Η αρπαγή των εδαφών και η υποδούλωση ξένων εθνών, η καταστροφή του ανταγωνιζόμενου έθνους, η καταλήστευση του πλούτου του, η απόσπαση της προσοχής των εργαζόμενων μαζών από τις εσωτερικές πολιτικές κρίσεις της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας και των άλλων χωρών, η διαίρεση και η εθνικιστική εξαπάτηση των εργατών και η εξόντωση της πρωτοπορίας τους με σκοπό την εξασθένιση του επαναστατικού προλεταριάτου - αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό περιεχόμενο, το νόημα και η σημασία του σημερινού πολέμου». Β. Ι. Λένιν 1
    …Ύστερα απ' όλα αυτά, δε χωράει αμφιβολία πως ο πρώτος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος δε μοιάζει καθόλου με κεραυνό εν αιθρία, αλλά με τη φυσική συνέπεια όσων προηγήθηκαν της έκρηξής του. Ξεκίνησε επίσημα στις 2 Αυγούστου 1914 και κράτησε ως τις 11 Νοεμβρίου 1918 ...Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ο πρώτος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος υπήρξε οδυνηρότατος για τις εργαζόμενες μάζες του πλανήτη σε όλα τα επίπεδα. Δίπλα στο θάνατο, στην πείνα και την εξαθλίωση προστέθηκε, από την αρχή του κιόλας, η προδοσία των κομμάτων της Β` Διεθνούς, η ολέθρια χρεοκοπία, δηλαδή, των προπολεμικών επαναστατικών κομμάτων και οργανώσεων του προλεταριάτου. Αλλά «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Εκείνος ο πόλεμος έμελλε να γεννήσει απ' τα σπλάχνα του τη μεγάλη Σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάσταση.

    A’Παγκόσμιος Πόλεμος,Ριζοσπάστης 24 Ιουνίου 2001
    1 Β. Ι. Λένιν: «Ο πόλεμος και η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας», «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 26, σελ. 15

    Φίλε Μάριε,
    Θα περιμένω ενημέρωση, σημειώνοντας, ότι φυσικό και λογικό είναι να έχουμε έλλειψη γνώσης γι αυτό ή εκείνο το ζήτημα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μας δίνει το δικαίωμα να εκχυδαΐζουμε μια συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Να θυμάσαι ότι ο Μαρξ αφιέρωσε πολύ λίγο από την μελέτη του στο "επαναστατικό προλεταριάτο"
    Αντίθετα με το "οικονομικό"
    Ο Λένιν ως "επαναστατικό προλεταριάτο" εννοεί με λίγα λόγια τα μέλη του μπολσεβίκικου κόμματος.
    Είναι αστείο αλλά δεν έχω χρόνο να εξηγήσω. Θα το κάνω αργότερα.
    Να με συγχωρείς για την χυδαιότητα αλλά με παρέσυρε η προβοκάτσια που έκανες με την παύλα.
    Είμαι βλέπεις λάτρης της Μαρξιστικής σκέψης, και είναι οδηγός στην ζωή μου οπότε ταράζομαι εύκολα όταν κάποιος την υποβαθμίζει παυλίζοντάς την.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φίλε Μάριε,
    Η «Μαρξιστική σκέψη» σου, θυμίζει το ΠΑΣΟΚ στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όπου είχε κρεμάσει στους τοίχους των οργανώσεων του, το πορτραίτο του Μαρξ, θέλοντας να δείξει την «προοδευτικότητα» του. Αλλά στην ουσία, αναγνώριζε τον Μαρξ και απέρριπτε τον Μαρξισμό. Δες λοιπόν πως ο Μαρξ, διεύρυνε και στήριξε τις θεωρητικές του απόψεις εκτιμώντας το κοσμοϊστορικό γεγονός της Γαλλικής Επανάστασης, της Παρισινής κομμούνας, και πως εσύ αντιμετωπίζεις την Οκτωβριανή Επανάσταση και τον πλούτο επαναστατικών εμπειριών με τον οποίο προίκισε το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Ως παύλα. Μπορεί να είσαι λάτρης της Μαρξιστικής σκέψης, αλλά έχεις πολύ δρόμο να κάνεις μέχρι, εσύ φίλε Μάριε, να καταφέρεις να σκέφτεσαι μαρξιστικά. Ένα δύσκολο πράγματι δρόμο, μια δύσκολη επανεκπαίδευση.
    " ΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ;
    Ο Μαρξ διαμόρφωσε συγκεκριμένα τις απόψεις του για την δικτατορία του προλεταριάτου μέσα από τις εμπειρίες του εργατικού κινήματος της εποχής του. Ήδη από το 1850 ο Μαρξ χρησιμοποιεί αυτό τον όρο, όταν συνοψίζει τα αποτελέσματα της ήττας του Παρισινού προλεταριάτου στην εξέγερση του 1848.
    Όμως το τι σημαίνει συγκεκριμένα δικτατορία του προλεταριάτου, ο Μαρξ το αναλύει με βάση την εμπειρία της Κομμούνας του Παρισιού:
    "Η εργατική τάξη μπορεί να απλά και μόνο να αρπάξει τον έτοιμο κρατικό μηχανισμό και να τον χρησιμοποιήσει για τους δικούς του σκοπούς"…
    "…Το Παρίσι μπόρεσε και αντιστάθηκε μόνο και μόνο γιατί, σαν αποτέλεσμα της πολιορκίας, είχε απαλλαγεί από τον μόνιμο στρατό και τον είχε αντικαταστήσει με την Εθνοφρουρά, ο κύριος όγκος της οποίας αποτελούνταν από εργάτες. Αυτό το γεγονός έμελλε να μετατραπεί σε θεσμό. Το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας ήταν η κατάργηση του μόνιμου στρατού και η αντικατάσταση του από τον ένοπλο λαό"…
    "…Η Κομμούνα ήταν σώμα εργασίας και όχι κοινοβουλευτικό, ήταν ταυτόχρονα εκτελεστικό και νομοθετικό".
    (Καρλ Μαρξ: "Εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία")
    "…να μην περάσει την γραφειοκρατική - στρατιωτική μηχανή από το ένα χέρι στο άλλο, όπως γινόταν ως τώρα αλλά να την ΤΣΑΚΙΣΕΙ, τέτοιος ακριβώς είναι ο προκαταρτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης στην ήπειρο. Τέτοια ακριβώς είναι και η προσπάθεια των ηρωικών συντρόφων μας του Παρισιού."
    (Καρλ Μαρξ: γράμμα στον Κούγκελμαν 12 Απρίλη 1871)
    Το απόσπασμα από εδώ http://www.ks-ee.org/old_kseeorg/History/CommunaOfParis.htm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αχ φίλε κρούσμα.Τώρα ....
    Ειδικότερα το ότι σου θυμίζω το ΠΑΣΟΚ.(λες και είναι το μόνο κόμμα που κρεμά τον Μαρξ στα γραφεία των οργανώσεών του για να φανεί "προοδευτικό")

    1.Κάνεις άλματα (τα οποία ο Μάρξ ποτέ δεν έκανε) και ταυτίζεις την παύλαΛενινισμό, με το σύνολο της εμπειρίας μιας επανάστασης.
    Αυτά τα αποσπάσματα, αν τα προβάλουμε στην Ιστορία θα δούμε ότι είναι ακριβώς το αντίθετο από την ρωσική επανάσταση και την κατάληξή της.
    "…να μην περάσει την γραφειοκρατική - στρατιωτική μηχανή από το ένα χέρι στο άλλο, όπως γινόταν ως τώρα αλλά να την ΤΣΑΚΙΣΕΙ, τέτοιος ακριβώς είναι ο προκαταρκτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης στην ήπειρο."
    (επίσης το "προκαταρκτικός" είναι λάθος της μετάφρασης μιας και στο προτώτυπο αναφέρει "Voraussetzung"που σημαίνει "προϋπόθεση")

    Ξαναδιάβασε τον Μαρξ, και πάψε να γενικεύεις να δημιουργείς ή να εμπιστεύεσαι αυθαίρετους συσχετισμούς που σου σέρβιρε ο κάθε ημιμαθής "διαφωτιστής" στην νεότητα σου.
    (Όπως σε όλους εμάς της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς άλλωστε)

    Αυτό παθαίνουν πολλοί. Θεωρούν δηλαδή ότι συνεχίζοντας να πιστεύουν όσα πίστεψαν με τον παραμορφωτικό φακό του πάθους ως νέοι θα παραμείνουν πνευματικά νέοι. Όχι φίλε κρούσμα. Είναι λάθος. Δεν παραμένουν νέοι αλλά θλιβερά γραφικοί νεάζοντες. Νέος παραμένεις όταν η αντίληψή σου διευρύνεται όταν αμφιβάλεις και αμφισβητείς, όταν παραμένεις πιστός σε αξίες αλλά και ανήσυχος και πάντα σε εγρήγορση σε σχέση με την πρακτική τους.
    Προσπάθησε και θα με θυμηθείς.
    Νοιώθω πως είσαι έτοιμος.
    Δίνει μεγάλη χαρά.

    2.Ο "Λενινισμός" ΔΕΝ ισούται με το σύνολο της ρώσικης επανάστασης όπως φαίνεται να πιστεύεις λέγοντας "από το πως εσύ αντιμετωπίζεις την Οκτωβριανή Επανάσταση και τον πλούτο επαναστατικών εμπειριών με τον οποίο προίκισε το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Ως παύλα=λενινισμός=Οκτωβριανή Επανάσταση και πλούτος επαναστατικών εμπειριών.
    Ο Λένιν επεξεργάστηκε μια υποτιθέμενη μαρξιστική θεωρία για να δικαιολογήσει αυτό που υποχρεώθηκε να κάνει. Στο επαναστατικό επίπεδο φυσικά έκανε ότι μπορούσε στις περιστάσεις που του επιβλήθηκαν. Διέπραξε ένα λάθος. Προσπάθησε να αποδείξει πως δεν υπέκυψε στην αναγκαιότητα, πως έμεινε πιστός στον μαρξισμό.
    Ασφαλώς χάρη και στον Λένιν-και κυρίως χάρη σε αυτόν, το πρόβλημα της επανάστασης στον ιμπεριαλιστικό κόσμο έχει τεθεί, αλλά δεν έχει λύσει το επαναστατικό πρόβλημα στο οποίο θα μπορούσε να δώσει λύση μόνο το απελευθερωμένο προλεταριάτο.

    Επίσης εκτός του -Λένινισμού, υπάρχει ο -Τροτσκισμός, ο -Γκραμσισμός, ο -Λουκατσισμός, ο -Λουξεμπουργκισμός, ο -Μπερσταινισμός,ο -Πλεχανοφισμός, ο -Ζωρεσισμός ο -Καουτσκισμος και πολλές λοιπές παύλες.
    Για ξανάριξε μια ματιά τώρα που το κόμμα παραπαίει και τα λουριά είναι λάσκα πριν πάρει πάλι τα πάνω του και σε στριμώξει.


    Χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Φίλε Μάριε, νομίζω ότι είχαμε να πούμε επί του θέματος χοντρικά τα είπαμε. Πάμε γι' άλλα.
    Σε χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή