"Αριθμός λογαριασμού απόσβεσης Δημόσιου Χρέους"

"Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου
που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο
σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος του".

Γιατί αυξάνεται το δημόσιο χρέος; Τι είναι τα spreads;

Μέρος πρώτο

"Το κεφάλαιο αποφεύγει τις φασαρίες και τους καυγάδες και είναι από τη φύση του φοβητσιάρικο. Αυτό είναι πολύ αληθινό, δεν είναι όμως ολόκληρη η αλήθεια. Το κεφάλαιο το τρομάζει η έλλειψη κέρδους η το πολύ μικρό κέρδος, όπως το κενό τρομάζει τη φύση.
Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με δέκα τα εκατό κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού. Με 20% γίνεται ζωηρό. Με 50% γίνεται θετικά παράτολμο. Με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους. Με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνέψει να διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στη κρεμάλα. Αν η φασαρία και ο καυγάς αποφέρουν κέρδος, το κεφάλαιο θα ενθαρρύνει και τα δυο. Απόδειξη: το λαθρεμπόριο και το δουλεμπόριο."
(P.J. Dunning: "Trades Unions and Strikes", London 1860, σελ. 35, 36).
"Δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους"
Επειδή πολύς λόγος γίνεται για το δημόσιο χρέος, δηλ., την υπερχρέωση του ελληνικού δημοσίου στις τράπεζες του εσωτερικού και του εξωτερικού και της ακολουθίας των, και επειδή αυτό το πραγματικό πρόβλημα χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση για εκφοβισμό και για τον αποπροσανατολισμό του λαού, από τις πραγματικές αιτίες της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, είπαμε να συμβουλευτούμε έναν γνωστό "οικονομικό αναλυτή" του 19ου αιώνα, λίγο πιο έγκυρο από τους οικονομικούς αναλυτές του αστικού τύπου, της "Καθημερινής", ας πούμε, για το τι είναι στην ουσία, το δημόσιο χρέος.
"Σήμερα η υπεροχή στη βιομηχανία συνεπάγεται την υπεροχή στο εμπόριο. Αντίθετα στην καθαυτό περίοδο της μανουφακτούρας η υπεροχή στο εμπόριο είναι εκείνο που εξασφαλίζει τη βιομηχανική κυριαρχία. Από δω προέρχεται ο πρωταρχικός ρόλος που έπαιζε τότε το αποικιακό σύστημα. Ήταν "ο ξένος θεός", που θρονιάστηκε στο βωμό δίπλα στα παλιά είδωλα της Ευρώπης και που ένα ωραίο πρωί με μια σπρωξιά τ' ανάτρεψε όλα. Το αποικιακό σύστημα ανακήρυξε το κυνήγι του κέρδους ύστατο και μοναδικό σκοπό της ανθρωπότητας.  

Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και την Βενετία, διαδόθηκε σ' όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανουφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους, του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο.

Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους- αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος - βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. 

Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, 
που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο 
σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους.

Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται πιο πλούσιος (γενικώς, δηλ., λογαριάζοντας εργαζόμενους και τραπεζοβιομήχανους μαζί), όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από την στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος". (Καρλ Μαρξ, το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, εκδ. "Σύγχρονη σκέψη", Αθήνα 1975, 1ος τόμος, σελ. 778, 779)

Συνεχίζεται...