"Ο χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης"

Στις προσπάθειές τους οι εργάτες να ελαττώσουν την εργάσιμη μέρα στην παλιά λογική διάρκεια... βάζουν μονάχα όρια στους τυραννικούς σφετερισμούς του κεφαλαίου. Ο χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης. Ένας άνθρωπος που δεν διαθέτει ελεύθερο χρόνο, που όλος ο χρόνος της ζωής του - εκτός από τις καθαρά φυσικές διακοπές για ύπνο, για φαγητό κλπ. - αποροφιέται από την εργασία του για τον κεφαλαιοκράτη είναι κάτι λιγότερο από ένα φορτηγό ζώο. Είναι μια απλή μηχανή για την παραγωγή ξένου πλούτου, σωματικά τσακισμένος και πνευματικά αποχτηνωμένος. κι ωστόσο όλη η ιστορία της σύγχρονης βιομηχανίας δείχνει ότι το κεφάλαιο, αν δεν του μπει φραγμός, τραβά χωρίς οίκτο και έλεος να ρίξει όλη την εργατική τάξη σ' αυτή την κατάσταση της άκρας κατάπτωσης.... Πάνω στη βάση του σημερινού συστήματος, η εργασία είναι απλώς εμπόρευμα όπως τα άλλα εμπορεύματα. Πρέπει λοιπόν να δοκιμάσει τις ίδιες διακυμάνσεις για να πετύχει μια μέση τιμή που ν' αντιστοιχεί στην αξία της. Θα ήταν παράλογο, από την μια να την μεταχειρίζεται κανείς σαν εμπόρευμα και από την άλλη να θέλει να την εξαιρέσει από τους νόμους που ρυθμίζουν τις τιμές των εμπορευμάτων. Ο σκλάβος έπαιρνε ένα διαρκές και σταθερό ποσό μέσων συντήρησης. Ο μισθωτός εργάτης δεν παίρνει. Πρέπει να προσπαθήσει στη μια περίπτωση να εξασφαλίσει μιαν ύψωση του μισθού του, έστω και μόνο για να αποζημιωθεί από μια πτώση του μισθού του στην άλλη περίπτωση. Αν δεχόταν να υποταχθεί στη θέληση, στις προσταγές του κεφαλαιοκράτη σαν σ' ένα μόνιμο οικονομικό νόμο, θα συμμεριζόταν την ίδια άθλια μοίρα του σκλάβου, χωρίς την εξασφαλισμένη ύπαρξη του σκλάβου.....
Ταυτόχρονα, και ολότελα ανεξάρτητα από τη γενική υποδούλωση της εργασίας που συνδέεται με το μισθωτό σύστημα, η εργατική τάξη δε θα πρέπει να υπερβάλλει την τελική αποτελεσματικότητα των καθημερινών αυτών αγώνων. Δε θα πρέπει να ξεχνά ότι παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα και όχι ενάντια στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων, ότι καθυστερεί βέβαια την προς τα κάτω κίνηση, δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνσή της, ότι χρησιμοποιεί καταπραϋντικά φάρμακα, που όμως δεν γιατρεύουν την ασθένεια. Δε θα πρέπει λοιπόν να κατατρίβεται αποκλειστικά σ' αυτόν τον αναπόφευγο μικροπόλεμο, που ξεπηδά διαρκώς από τους ατέλειωτους σφετερισμούς του κεφαλαίου η τις διακυμάνσεις στην αγορά.
Θα πρέπει η εργατική τάξη να καταλάβει ότι, μαζί μ' όλες τις αθλιότητες που της επιβάλλει το σημερινό σύστημα εγκυμονεί ταυτόχρονα και τους υ λ ι κ ο ύ ς ό ρ ο υ ς και τις κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για έναν οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αντί το συντηρητικό σύνθημα " την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία"* θα πρέπει να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα :

"Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας" **

Με βάση και τα πάρα πάνω, η εργατική τάξη, τώρα, πρέπει να πάρει τα δικά της μέτρα σε απάντηση των μέτρων που παίρνουν οι εγχώριοι πλουτοκράτες μαζί με την ιμπεριαλιστική Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου ως πρωθυπουργός, και η κυβέρνησή του, ήταν το κακόγουστο αστείο που φύλαξε η ιστορία στην Ελλάδα, για τις αρχές του 21ου αιώνα. Δεν γέλασε κανείς. Η προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία, όχι μόνο θα δώσει τέλος
σ' αυτή την πλάκα, αλλά μπορεί να γίνει αφετηρία λαϊκής ανάτασης, και για το σκοπό αυτό σημαντικός θα είναι ο ρόλος των λαϊκών κομμάτων και συσπειρώσεων, μπορεί να γίνει πραγματικά ένα καινούργιο ξεκίνημα για το λαό και τη χώρα.

**Καρλ Μαρξ, "Μισθός, τιμή και κέρδος", εκδ. "Σύγχρονη Εποχή" σελ. 69, 72.

* Παράφραση δική μας. Στο κείμενο του Κ. Μαρξ, " Ένα δίκαιο μεροκάματο για μια
δίκαιη εργάσιμη μέρα"