"Να γίνει νόμος τώρα το δίκιο του εργάτη"

Άνοδος - υπερπαραγωγή - στασιμότητα - κρίση.

Οι τέσσερις ιππότες της καπιταλιστικής αποκάλυψης.

"...Η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πώληση
των προϊόντων της, κυνηγά την αστική τάξη πάνω
σ' όλη τη γήινη σφαίρα.."*


Όλο αυτό το σκωτσέζικο προπαγανδιστικό μπάνιο που γίνεται τον τελευταίο καιρό από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα αστικά ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά), σκοπό έχουν από τη μια μεριά να κερδίσουν την συναίνεση του λαού, των εργαζομένων, στα μέτρα που έχουν πάρει και για όσα "συμπληρωματικά" ετοιμάζονται να πάρουν, και από την άλλη να "αναισθητοποιήσουν" κάθε ταξικό συνειδησιακό ξύπνημα των εργαζομένων, του λαού, με ισχυρές δόσεις πατριωτικής υπερηφάνειας, κοινών ευθυνών και εκφοβισμού με την προβολή ενδεχόμενης χρεωκοπίας της χώρας.
Η παγκόσμια κρίση που συνταράζει τον κόσμο, τις συνέπειες της οποίας ζει και ο ελληνικός λαός, είναι η καθαυτή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. (Άνοδος - Υπερπαραγωγή - Στασιμότητα - Κρίση). Τα περί μεγάλων αμοιβών στα Golden Boys, προμηθειών και οικονομικών σκανδάλων, αλλά προ πάντων η άποψη που ακούγεται ότι η κρίση είναι τεχνητή, είναι κουτοπόνηρες ανοησίες, που μοναδικό σκοπό έχουν να συσκοτίσουν την αποκάλυψη του ιστορικού αδιεξόδου του καπιταλιστικού συστήματος που προβάλλει δραματικά μέσα και από την σημερινή και ραγδαία εξελισσόμενη προς την κορύφωση της, οικονομική κρίση. ..."Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει
με τον μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος κάλεσε....Στις εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται τακτικά ένα μεγάλο μέρος όχι μονάχα των έτοιμων προϊόντων, αλλά ακόμα και των παραγωγικών δυνάμεων που ήδη είχαν δημιουργηθεί. Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή θα φαινόταν σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία βρίσκεται πάλι πίσω σε κατάστασης στιγμιαίας βαρβαρότητας. Θά 'λεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενικός καταστροφικός πόλεμος της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. Η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα....Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν απ' αυτές. Πως ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πως λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις..(Μαρξ - Ενγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2004, σελ. 32 και 33). * Στο ίδιο, σελ.29.

Αναρχοπαραγωγή

"Κάθε κεφαλαιοκράτης σκοτώνει
πολλούς άλλους κεφαλαιοκράτες"


Για τους εργαζόμενους δεν πρέπει να υπάρχει δεύτερη σκέψη. Όσο το εκμεταλλευτικό σύστημα, πλησιάζει πιο κοντά στα όρια του ιστορικού του αδιεξόδου, τόσο θα εντείνει την επιθετικότητά του ενάντια στην εργατική τάξη, στο λαό. "Κάθε κεφαλαιοκράτης σκοτώνει πολλούς άλλους κεφαλαιοκράτες". Κι αυτή η αλήθεια , σε τελευταία ανάλυση, γίνεται με ένα και μόνο τρόπο. Τη συμπίεση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης, εννοείται στο βαθμό και όσο το "επιτρέπουν" οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Κάθε αντιλαϊκό μέτρο που παίρνει η κυβέρνηση, και που δεν έχει άλλο σκοπό παρά την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, είναι ένα πάρα πέρα βήμα προς την κατάργηση των κατακτημένων εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού. Γιαυτό τα "προβλήματα" και η αλληλοεξόντωση των καπιταλιστών (αλήθεια, όταν μιλάνε οι καπιταλιστές για "επιχειρηματικότητα"και "ανταγωνιστικότητα", ποιον τελικά ανταγωνίζονται; Μήπως να εννοήσουμε άλλους καπιταλιστές, η άλλα κράτη; Α, μπα!! Η ιδέα μας θα είναι), πολύ λίγο ενδιαφέρουν τους εργαζόμενους Οι εργαζόμενοι, έχουν εμπειρία από αυτή την πραγματικότητα. Έχουν νοιώσει πάνω τους τις συνέπειες του ανταγωνισμού των καπιταλιστών. Οι εργαζόμενοι, σ' αυτή την ιστορία που βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν πρέπει να γίνουν ο σάκος του μποξ για τους καπιταλιστές.
Το ζήτημα λοιπόν σήμερα για τους εργαζόμενους δεν είναι αν θα αποδεχτούν η θα αποκρούσουν τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης. Δεν είναι να παρακολουθήσουν σαν θεατές η ακόμα χειρότερα να συμπαρασταθούν στα "παζάρια" δανεισμού της κυβέρνησης με τους τραπεζίτες άρπαγες, αλλά, αν και με την συμβολή των οργανωμένων δυνάμεων της εργατικής τάξης, θα εντείνουν τις προσπάθειες τους για την συσπείρωση και την οργανωμένη πάλη τους, όχι στη βάση του διφορούμενου συνθήματος "την κρίση να πληρώση η πλουτοκρατία" αλλά στη βάση του πολιτικού συνθήματος

"Να γίνει νόμος τώρα το δίκιο του εργάτη".