" ..ανάγκη εθνική και επιτακτική "
να πληρώσεις Ε ΣΎ!!
" Όλα τα καταστροφικά φαινόμενα που γεννά
ο ελεύθερος συναγωνισμός στο εσωτερικό
μιας χώρας αναπαράγονται στις πιο γιγάντιες
αναλογίες στην παγκόσμια αγορά." *
Λένε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, με την συμπαράσταση σύσσωμης της αστικής τάξης, προσπαθεί να την επαναλάβει αντιγράφοντας τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου. Φαίνεται να ξεχνάει όμως το γνωστό ρητό που λέει ότι, "αν το πρωτότυπο ενός ιστορικού γεγονότος είναι τραγωδία, το αντίγραφό του δεν είναι παρά φάρσα". Και με τις τελευταίες "ρητορείες" για "απάνεμο λιμάνι" για μια "νέα Οδύσσεια" το "δρόμο για την Ιθάκη" όπου θα φτάσουμε εκεί όλοι μαζί με το ΔΝΤ, ¨ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι" όπου "ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρητές και κηδεμόνες" (!!!)...Να...Να...(..να η Νονά, τόπι, Πόπη) φτάσαμε, από το "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" του πατρός στο "Σε μια απελευθερωμένη Ελλάδα από επιτηρητές και κηδεμόνες" του υιού. Οι ρητορείες του πατρός μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών, είχαν τότε την επίδραση ενός ισχυρού διεγερτικού, στο διψασμένο για Ελευθερία, Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Ελληνικό λαό.
Σήμερα οι "ρητορείες" του υιού, αν αντέχεις τη θάλασσα και δεν σε πιάσει ναυτία, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά επιτηδευμένη "παιδική λογοτεχνία" που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να κρύψει τα όσα έχουν συμφωνηθεί με τους εταίρους στην ιμπεριαλιστική Ε.Ε. Δεν μπορεί να κρύψει τις προσπάθειες που καταβάλουν οι ιμπεριαλιστές να ξεπεράσουν την κρίση και σε βάρος των λαών της Ευρώπης και κατά συνέπεια και του Ελληνικού λαού. Όλη αυτή η παραμυθία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του για "τις θυσίες του Ελληνικού λαού" καταλήγει σε τούτο δω: Εσείς οι χιλιάδες εργάτες που χάνεστε, να μην απελπίζεστε. Μπορείτε να πεθάνετε με όλη σας την ησυχία. Η τάξη σας δεν θα χαθεί. Θάναι πάντα αρκετά πολυάριθμη για να μπορεί το κεφάλαιο να την αποδεκατίζει δίχως να φοβάται μη τυχόν την αφανίσει. Κι ύστερα, πως θέλετε να βρίσκει χρήσιμη τοποθέτηση το κεφάλαιο αν δεν είχε την πρόνοια να νοιάζεται πάντα για το εκμεταλλεύσιμο υλικό, τους εργάτες, για να τους εκμεταλλεύεται ξανά;
Μα ακόμα, γιατί βάζουν σαν πρόβλημα για λύση, την επίδραση που έχει το ελεύθερο εμπόριο, πάνω στην κατάσταση της εργατικής τάξης; Όλοι οι νόμοι που έχουν εκθέσει οι οικονομολόγοι... επαληθεύονται στο βαθμό που πραγματοποιείται η ελευθερία του εμπορίου. Ο πρώτος απ' αυτούς τους νόμους είναι ότι ο συναγωνισμός (ανταγωνιστικότητα), ελαττώνει την τιμή κάθε εμπορεύματος στο ελάχιστο των εξόδων παραγωγής του. Και επειδή η εργατική δύναμη είναι, σε τελευταία ανάλυση, εμπόρευμα, ο ελάχιστος μισθός είναι η φυσική τιμή της εργασίας. Και τι είναι ο ελάχιστος μισθός; Είναι ολόσωστα κείνο που χρειάζεται να γίνει για να παραχθούν τα απαραίτητα για την συντήρηση του εργάτη αντικείμενα, που του επιτρέπουν να τρέφεται κουτσά στραβά και να πληθαίνει λίγο το γένος του...σύμφωνα με τούτο το νόμο, η εργατική τάξη θάναι κάπου κάπου ευτυχισμένη. Θα έχει πότε πότε παραπάνω από το ελάχιστο. Μα τούτο το παραπανίσιο θα είναι μονάχα το συμπλήρωμα του λιγότερου που θα έχει από το ελάχιστο στον καιρό της βιομηχανικής στασιμότητας. Αυτό σημαίνει πως, μέσα σ' ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, που είναι πάντα περιοδικό, μέσα σε τούτο τον κύκλο που κάνει η βιομηχανία, περνώντας από τις εναλλαγές Ανόδου, Υπερπαραγωγής, Στασιμότητας, Κρίσης, παραπανίσιο λογαριάζεται κάθε τι που η εργατική τάξη θα πάρει περισσότερο η λιγότερο από το ελάχιστο. Αυτό σημαίνει πως η εργατική τάξη θα διατηρηθεί σαν τάξη μονάχα ύστερα από δυστυχίες κι εξαθλίωση και πτώματα που θα μείνουνε στο πεδίο της βιομηχανικής μάχης. Μα τι σημασία έχει; Εμείς, οι καπιταλιστές, θα είμαστε εκεί να δώσουμε δουλειά στους εργάτες που θα επιζήσουν της κρίσης. Η τάξη των εργατών θα υπάρχει πάντα κι ακόμα καλύτερα, με την φροντίδα μας θα αυξηθεί ".**
Με την προσφυγή, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στο ΔΝΤ οι εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός, εισέρχεται σε μια καινούργια περίοδο δοκιμασίας. Αλλά στη ζωή δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση. (π. χ. πρόωρη προσφυγή στις κάλπες).
Εκείνο όμως που έχει σημασία σήμερα για τους εργαζόμενους, που θα είναι το πραγματικό τους κέρδος, είναι να αντιληφθούν, όχι μόνο τα παραμύθια που λέει η κυβέρνηση, ότι δήθεν δεν υπάρχουν χρήματα γιατί τα έφαγαν οι προηγούμενοι ("...την ίδια στιγμή χαρίζει 17,5 δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, δεκάδες δισεκατομμύρια με τον αναπτυξιακό νόμο σε βιομηχάνους, εφοπλιστές, μειώνει τη φορολογία στο κεφάλαιο, αυξάνει τα προνόμιά του. Δίνει δισεκατομμύρια για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς και εκατοντάδες εκατομμύρια για στρατεύματα Κατοχής εκτός συνόρων")***, αλλά, κυρίως, ότι ο νόμος (νομοτέλεια) της εργασίας - εμπόρευμα, που είναι η μήτρα που γεννά την αθλιότητα και την δυστυχία για τους εργαζόμενους, για τον λαό, θα επαληθεύεται όσο θα διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου.
Έτσι οι εργαζόμενοι έχουν δύο επιλογές. Η θα τσακίσουν τα τοτέμ του καπιταλισμού δηλ., της νεοεπιχρυσωμένη καπιταλιστική θεότητα, την ανταγωνιστικότητα κλπ., η θα χτυπιούνται μ' όλη την τραχύτητα των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού.
Η ανάπτυξη του οργανωμένου αγώνα των εργαζομένων με σκοπό την λαϊκή εξουσία είναι η πραγματική λύση προς όφελος του λαού και της χώρας.
* Καρλ Μαρξ, Η αθλιότητα της φιλοσοφίας, εκδ., Γερ Αναγνωστίδη, Δ' έκδοση, σελ. 202
** Στο ίδιο, σελ. 200 - 201
***KKE: "Προσχεδιασμένη" η προσφυγή στο μηχανισμό, enet.gr, 23 /4/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου