"Έξω η πολιτική από τα Σωματεία" (Μέρος τρίτο)

Χρωμο(σ)ελίδες της Άρτεμις ( Παιδική ζωγραφιά)

"Στην αστική κοινωνία η μάζα των εργαζομένων κυβερνιέται από την αστική τάξη..

από μια μειοψηφία, από τους πλούσιους, που μετέχουν στην κεφαλαιοκρατική
ιδιοκτησία και που μετέτρεψαν τη μόρφωση και την επιστήμη, τη σοβαρότερη κατάκτηση και το διαλεχτότερο λουλούδι του κεφαλαιοκρατικού πολιτισμού, σε όργανο εκμετάλλευσης, σε μονοπώλιο, για να κρατούν στη σκλαβιά την τεράστια πλειονότητα των ανθρώπων" *

Η διαχωριστική γραμμή

Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, παρεμβαίνουν για να αλλοιώσουν τη συνείδηση των εργαζομένων, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Αυτό το σκοπό, έρχεται να υπηρετήσει και το αφοριστικό σύνθημα "έξω η πολιτική από τα σωματεία". Αντίθετα στις επιδιώξεις της κυρίαρχης τάξης, εμείς υποστηρίζουμε, ότι είναι ανάγκη η συλλογική σκέψη των οργανωμένων δυνάμεων των εργαζομένων να οδηγεί σε δράσεις που να συμβάλλουν, συγχρόνως με την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων που προκύπτουν από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, στην ομαλή εξέλιξη της συνείδησης των εργαζομένων, με βάση την πραγματικότητα δηλ., συνειδητοποίηση της ταξικής τους θέσης και της πολιτικής τέλος αντιμετώπισης της πραγματικότητας με τον τρόπο που υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη. Ένα παράδειγμα υποκρισίας της αστικής τάξης, που είναι όμως καθοριστικής σημασίας, είναι η γνώμη της ότι το σχολείο μπορεί να μείνει έξω από την πολιτική. Εδώ η αστική τάξη δίνει τα υποκριτικά της "ρέστα". Η ίδια η αστική τάξη που προβάλλει επίμονα χρόνια τώρα, αυτή τη "θέση", θεωρεί σαν το πιο βασικό στοιχείο της εκπαίδευσης την πολιτική της. Για του λόγου το αληθές, το παρά κάτω απόσπασμα από ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ κ. Οδυσσέα Κυριακόπουλου που έγινε στις 9 Δεκεμβρίου 2002 στην Αθήνα, στο Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο. "Όμως, πολλά προβλήματα παραμένουν και εξακολουθούν να δρουν ως τροχοπέδη στην προσπάθεια βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας. Θα αναφερθώ σύντομα στο κράτος και την Παιδεία....και έρχομαι τώρα στο μεγάλο ζήτημα, εκείνο της Παιδείας. Είναι φανερό ότι οι μεγάλες αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστη την παιδεία. Η κοινωνία της γνώσης διαμορφώνεται και λειτουργεί μόνο μέσα από μια διαδικασία συνεχών προσαρμογών και έντονης αλληλεξάρτησης της παιδείας με την οικονομία. Αλλαγές στη λειτουργία της οικονομίας πρέπει να θέτουν σε κίνηση δυνάμεις που μεταβάλλουν ριζικά τον χαρακτήρα της παιδείας. Όσο κι αν το Υπουργείο Παιδείας να προσπαθεί,....Οι διαδικασίες όμως αυτές δεν αφήνουν περιθώρια για να λειτουργήσουν οι ταχείες διαδικασίες προσαρμογής που απαιτεί η οικονομία της αγοράς και του ανταγωνισμού".** Όπου "οικονομία της αγοράς" εννοεί, την εκμετάλλευση των εργαζομένων, και όπου "του ανταγωνισμού" εννοεί, την βαθύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Να πως αποδείχνει η αστική τάξη ότι το σχολείο μπορεί να μείνει έξω από την πολιτική. Προφανώς δεν εννοεί και έξω από την δική της πολιτική. Ναι, δεν είναι καινούργια ανακάλυψη, το τεράστιο υποκριτικό ταλέντο της κυρίαρχης τάξης, αλλά το παρά πάνω απόσπασμα είναι μια χειροπιαστή απόδειξη. Η αστική τάξη προσπαθεί πάντα να εναρμονίζει την εκπαίδευση με κάθε βήμα της οικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, όπως σήμερα με την ηλεκτρονική εποχή, με σκοπό να κρατά το σχολείο στο ρόλο του προμηθευτή υπάκουων και επιδέξιων υπηρετών της, χωρίς να έχει ποτέ ενδιαφέρον να κάνει το σχολείο όργανο διάπλασης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Είναι λοιπόν για την αστική τάξη ζήτημα πρώτης προτεραιότητας, αλλά συγχρόνως και δείγμα της μεγάλης της υποκρισίας, η υποταγή της παιδείας στην πολιτική της δηλ., στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Υποκρίνεται, γιατί γνωρίζει πολύ καλά, ότι στο θέμα της Δημόσιας Εκπαίδευσης διεξάγεται ένα από τα συστατικά μέρη της ταξικής πάλης. Κι αυτή θέλει να την κρύψει "κάτω από το χαλί". Δεν θέλει, όπως και στους άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής, αυτή η ταξική πάλη που έτσι κι αλλιώς υπάρχει, να συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους, την εκπαιδευτική κοινότητα.
Αυτή η πολιτική πρέπει να αντιμετωπισθεί και μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο από την οργανωμένη, ταξική πολιτική των εργαζομένων παντού και προ πάντων μέσα στα σωματεία, τους συλλόγους, τα συνδικάτα. Αντιπαραθέτοντας την αλήθεια, απέναντι στη ψευτιά των εκμεταλλευτών. Ότι δηλαδή η πολιτική αγκαλιάζει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, και ο ισχυρισμός ότι το σχολείο, όπως και τα σωματεία μπορεί να μείνουν έξω από την πολιτική, είναι ψέμα και υποκρισία και ότι οι άνθρωποι αυτοί υποστηρίζουν αυτή την ανοησία, γιατί θεωρούν τη γνώση μονοπώλιό τους και την πολιτική αποκλειστικό τους δικαίωμα. Οι εργαζόμενοι, όπως μέχρι σήμερα, έχουν δύο επιλογές. Η θα επαναστατικοποιήσουν την συλλογική σκέψη και δράση τους, που σημαίνει, θα διεκδικήσουν με κάθε τρόπο τα πραγματικά τους συμφέροντα, τα συμφέροντα της τάξης τους, που σε τελευταία ανάλυση είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός η θα παραμείνουν υπηρέτες, έτσι κι αλλιώς, των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και αγωγοί περάσματος της αστικής ιδεολογίας, στις γενιές που μέλλεται ναρθούν..

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

*Β.Ι.Λένιν: "Για την πολιτιστική επανάσταση", εκδ. Σ.Ε., σελ. 7
**δελτίο ΣΕΒ, Νοεμβριος - Δεκέμβριος 2002, σελ. 4