ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΑΣΑ ΧΩΡΙΣΤΑ

Η Ελλάδα κράζουσα

τον πρώτο και τελευταίο Έλληνα ''εκσυγχρονιστή''

Είχα ένα θείο που συνήθιζε να ''κωδικοποιεί'' την εκτίμησή του για κάθε άνθρωπο που γνώριζε.
Όταν κάποια στιγμή τύχαινε να σου συστήσει ένα γνωστό του που τον θεωρούσε ''ξύπνιο'' συμφεροντολόγο, σου λεγε: από δω ο κ. τάδε ξέρεις,... και σου έλεγε την κωδικοποιημένη του εκτίμηση ''στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά''. Τώρα θα πεις πως τον θυμήθηκα; Ας όψονται οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου, ο οποίος, όπως σημειώνεται σε άρθρο της In. gr. (13.3.2010), ''δύο μόνο 24ωρα μετά την πανελλαδική απεργία κατά των μέτρων λιτότητας, ο πρωθυπουργός που επέστρεψε από την Ουάσινγκτον ..δηλώνει (τα γνωστά τελευταία παραμύθια, με την γνωστή φρασεολογία) για ''δύσκολες ώρες για όλους μας''.. ''να σώσουμε την οικονομία μας''..''ο αγώνας μας για την χώρα μας θα είναι διαρκής''.. ''δεν θα ανεχτεί άλλο..''... ''οι κόποι μας αυτή τη φορά θα πιάσουν τόπο ''.. ''να δώσουμε όλοι μαζί ένα μεγάλο αγώνα...για την Ελλάδα των αξιών''. Ήμαρτον Παναγία μου!! Εδώ ταιριάζει το θρησκευτικό. Και πιο κάτω στο ίδιο άρθρο: Οι πληροφορίες φέρουν τον κ. Παπανδρέου...να θεωρεί ότι σε αυτή την φάση που διέρχεται η οικονομία και η χώρα, το τελευταίο που θα ανέμενε κανείς από τους ''ευνοημένους'' του δημοσίου, τα λεγόμενα ''ρετιρέ'', θα ήταν να ηγούνται απεργιακών κινητοποιήσεων που ταλαιπωρούν το κοινωνικό σύνολο, τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αποδέχεται την αναγκαιότητα των μέτρων''. Η γνωστή, αλλά και ξεπερασμένη πια, εξυπνακίστικη προπαγάνδα των τραπεζοβιομηχάνων και των μεταφορέων της. Κοντά στα άλλα και το ''διαίρει και βασίλευε''. Αυτή η προκλητικά γελοία, παιδιάστικη, αλλά συγχρόνως καθολική και τόσο επιθετική προπαγάνδα της αστικής τάξης, σε τελευταία ανάλυση, σκοπό έχει να ανακόψει την πορεία αφύπνισης και επαναστατικοποίησης της σκέψης των εργαζομένων, που έτσι κι αλλιώς διεγείρει η χρεωκοπία του καπιταλιστικού συστήματος, που σημαίνει για τους εργαζόμενους, συνειδητοποίηση της θέσης τους, πράγμα που οδηγεί στην επαναστατικοποίηση της συλλογικής σκέψης και δράσης των, δηλ., στον πολιτικό αγώνα, τελικά, της εργατικής τάξης. Όσο κι αν προσπαθούν οι αστοί διανοούμενοι και πολιτικοί, να σώσουν την τάξη τους, ένα είναι βέβαιο ότι τον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, θα τον δώσουν, όχι μαζί με τους πλουτοκράτες και τα τσιράκια τους, αλλά ενάντια τους.