Βραζιλία: η χώρα των αντιθέσεων

Άρθρο του Εντμίλσον Κόστα, μέλους της ΚΕ 

του Βραζιλιάνικου Κομμουνιστικού Κόμματος 

και υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων*

Οι κινητοποιήσεις, οι λαϊκές διαμαρτυρίες και τα ξεσπάσματα, οι απεργίες και οι εργατικοί αγώνες που σημαδεύουν το Μουντιάλ εξέπληξαν πολλούς.  

Βρήκαν τη δύναμη να διαπεράσουν το τείχος των αστικών ΜΜΕ. 

Τι είναι αυτό που τα τροφοδότησε; 

 Ποιοι είναι οι λόγοι που, σε μια χώρα όπου το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά άθλημα, αλλά «πάθος», οδήγησαν μεγάλο μέρος του πληθυσμού -ορισμένες έρευνες μιλούν για 40%, άλλες για ακόμη περισσότερο- να έχει στάση κριτικής και αντίθεσης στην πραγματοποίηση του Μουντιάλ; 

Το άρθρο που δημοσιεύουμε, του Εντμίλσον Κόστα, μέλους της ΚΕ και υπεύθυνου Διεθνών Σχέσεων του Βραζιλιάνικου ΚΚ, (πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του κόμματος), βοηθά στη διερεύνηση των εξελίξεων σε αυτή τη μεγάλη χώρα. 

Το Βραζιλιάνικο ΚΚ είναι αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Ντίλμα Ρουσέφ, στηρίζει τις λαϊκές κινητοποιήσεις και κριτικάρει τη στάση και την πολιτική του ΚΚ της Βραζιλίας που μετέχει στην κυβέρνηση, κρατώντας μάλιστα το υπουργείο Αθλητισμού.

Τα μονοπώλια κυριαρχούν

Ο βραζιλιάνικος μονοπωλιακός καπιταλισμός δημιούργησε μια ανεπτυγμένη οικονομική δομή, ένα βιομηχανικό σύστημα δυναμικό, καθετοποιημένο και διαφοροποιημένο, μια αγροτική παραγωγή τυπικά καπιταλιστική που προμηθεύει την εγχώρια αγορά και έχει σημαντικό βάρος στο σύνολο των εξαγωγών, γεγονότα που μέσα σε μισό αιώνα έφεραν τη Βραζιλία μεταξύ των δέκα κυριοτέρων οικονομιών του κόσμου. 

Το αποτέλεσμα είναι μια κοινωνία περίπλοκη, με κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες, συγκεντρωμένη στα αστικά και μητροπολιτικά κέντρα, αλλά και με μία σειρά από ιδιαιτερότητες, με νέα κοινωνικά και πολιτισμικά φαινόμενα και συμπεριφορές οι οποίες αρχίζουν να εκφράζονται με εκρηκτικό τρόπο στο σύνολο της Βραζιλίας  - δείγμα του ότι αντιπροσωπεύουν μια καταπιεσμένη κοινωνική απαίτηση-  που δε χωρά πλέον στις παλιές καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής...

...Απεργίες και διαδηλώσεις του οργανωμένου εργατικού κινήματος

Στο δεύτερο μισό του Μάη εμφανίζεται ένα νέο στοιχείο: Η είσοδος στη μάχη των οργανωμένων εργαζομένων. Αυτό διαφάνηκε ήδη μετά από τον Ιούνη του 2013, λ.χ. με τη νικηφόρα απεργία των οδοκαθαριστών στο Ρίο ντε Τζανέιρο, εν μέσω καρναβαλιού, την απεργία των εργαζομένων στο Πετροχημικό Συγκρότημα του Ρίο ντε Τζανέιρο (όπου οι συνελεύσεις έφτασαν σε συμμετοχή 20.000 εργαζομένων). 

Όλες αυτές οι απεργίες είχαν ένα κοινό: Διεξήχθησαν ερήμην των ψευτοσωματειων, τα οποία κάνανε τα πάντα για να τις σταματήσουν, ευθυγραμμιζόμενα με την κυβέρνηση, τους εργοδότες και την αστυνομία.

Το κύμα διαδηλώσεων και απεργιών εξαπλώθηκε. Απήργησαν οι δάσκαλοι του Σάο Πάολο, οι καθηγητές του Ρίο ντε Τζανέιρο, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές, οι οδηγοί λεωφορείων του Σάο Πάολο και των μητροπολιτικών δήμων. Μέχρι και η στρατιωτική αστυνομία στην Μπαΐα και οι αστυνομικοί σε 13 κρατίδια.

Στο Σάο Πάολο, εμφανίστηκε ένας νέος τύπος απεργίας: Οι οδηγοί των λεωφορείων πραγματοποίησαν απεργία - έκπληξη, μια μέρα μετά την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ του σωματείου και των εργοδοτών. Ακινητοποιούσαν τα λεωφορεία στα αμαξοστάσια αφαιρώντας και τα κλειδιά. 

Επίσης, αφήνανε σε σειρά τα λεωφορεία στις μεγάλες λεωφόρους, καθιστώντας αδύνατη την κυκλοφορία, Ακινητοποίησαν το Σάο Πάολο επί 2 μέρες, αφήνοντας σε απελπισία τόσο το κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικάτο όσο και την εργοδοσία, την αστυνομία και τις κυβερνητικές αρχές.

Μπορούμε να πούμε ότι υπόγεια στην κοινωνία διαμορφώνεται, χωρίς οι άνθρωποι να το συνειδητοποιούν πλήρως, μια διαδικασία πολιτικής ανυπακοής που αυτήν τη στιγμή ωθείται μόνο από την λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Αυτή η συγκυρία θέτει στις επαναστατικές δυνάμεις σοβαρά καθήκοντα.

*Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ