Ελπίδα για τους λαούς η πάλη με προοπτική την αποδέσμευση από τα δεσμά τους και τα δεσμά της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ο αποπροσανατολισμός και οι ανταγωνισμοί*

«Ηχηρό χαστούκι στην τρόικα», «έκθεση-καταπέλτης», «απέτυχαν τρόικα και μνημόνια»

 ... Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους των αστικών μέσων ενημέρωσης που συνόδευσαν τη δημοσίευση του προσχεδίου της έκθεσης στην Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου που εξετάζει το ρόλο της τρόικας στις χώρες της ΕΕ που μπήκαν σε «προγράμματα στήριξης». 

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε κάνει σημαία του την εν λόγω έρευνα, βγήκε στα κεραμίδια, κάνοντας λόγο για «έκθεση-κόλαφο για την καταστροφική συνταγή του μνημονίου και την ίδια την τρόικα».

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, το κείμενο της έκθεσης και αυτή καθαυτή η διαδικασία στο πλαίσιο του Ευρωκοινοβουλίου σηματοδοτούν άλλα πράγματα. 

Αφ' ενός αξιοποιούνται για τον αποπροσανατολισμό των λαών των κρατών της ΕΕ που μπήκαν σε «μνημόνια», αλλά και συνολικά των λαών στην ΕΕ, τόσο σε ό,τι αφορά την αιτία των βασάνων τους όσο και στον τρόπο που θα απαλλαγούν από αυτά. 

Αφ' ετέρου, η συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο και η έκθεση που παρουσιάστηκε αποτυπώνουν τους οξυμένους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τόσο στο εσωτερικό της ΕΕ, όσο και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (π.χ. κόντρες και διαδικασία έρευνας για τα γερμανικά πλεονάσματα, αντιθέσεις για τα επιτόκια της ΕΚΤ, αντιπαραθέσεις για το σχέδιο που θα επιλεγεί για την τραπεζική ενοποίηση κ.ά.).

Η έκθεση πασχίζει να πείσει ότι για την όξυνση των λαϊκών προβλημάτων στις χώρες που δέχτηκαν «βοήθεια» ευθύνονται κάποια λάθη και «αστοχίες» (π.χ. στους πολλαπλασιαστές της ύφεσης), που «εντοπίστηκαν» και άρα θα διορθωθούν. 

Αποσιωπά το γεγονός ότι την καπιταλιστική κρίση δεν την έφεραν τα μνημόνια, ότι τα μνημόνια ήταν η συγκεκριμένη «συνταγή» που επιλέχτηκε για τη διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. Ότι σε αυτά περιλαμβάνονται στόχοι στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ που είχαν εξαγγελθεί πολλά χρόνια πριν από την κρίση.

Οι προτάσεις της έκθεσης για «συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων στα προγράμματα προσαρμογής», για «δημοκρατικό έλεγχο» των προγραμμάτων από το Ευρωκοινοβούλιο - λες και μια σειρά από αντιλαϊκά μέτρα δεν έχουν τη σφραγίδα του - αποσκοπούν στην εξασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής κοινωνικής συναίνεσης στα αντιλαϊκά μέτρα, στην αντιμετώπιση της όλο και μεγαλύτερης απαξίωσης της ΕΕ στα μάτια των λαών.

Δεν αποτελούν έκπληξη οι αντιφατικές διατυπώσεις, που βρίσκει κανείς διαβάζοντας την έκθεση, αφού αυτή αντανακλά υπαρκτές δυσκολίες της αστικής διαχείρισης και κυρίως τις οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. «Βγάζει μάτι» π.χ. η πρόταση της έκθεσης για διερεύνηση της δυνατότητας σύστασης Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, ως «εναλλακτικής λύσης» προς το ΔΝΤ.

Ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους κόντρες, αντιθέσεις και τις διαφορές των «συνταγών» διαχείρισης της κρίσης που προβάλλει κάθε πλευρά, εκεί που συγκλίνουν όλα τα τμήματα του κεφαλαίου και οι εκπρόσωποί τους είναι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που περνά υποχρεωτικά μέσα από την ένταση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων με θύμα τους εργαζόμενους. 

Αυτό επιβεβαιώνουν και τα μνημόνια διαρκείας που θα ισχύουν για όλους τους λαούς της Ευρώπης από το Γενάρη του 2014, γεγονός που «ξεχνιέται» από όλους όσοι πανηγυρίζουν για την έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου. 

Ελπίδα για τους λαούς δεν αποτελούν οι επιτροπές των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, αλλά η πάλη με προοπτική την αποδέσμευση από τα δεσμά τους και τα δεσμά της εξουσίας των μονοπωλίων.

*Από την στήλη  «Η Άποψή μας», του Ριζοσπάστη.