"Θέλουν τέλειους τους δυστυχισμένους" ΙΙ

"Ανομία είναι οι λίγοι να κλέβουν τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί"

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Να ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία που δημιούργησε ο λαός με την εργασία του, να καταστρέφουν δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες, να ρημάζουν τον λαό και τον τόπο, και την ίδια στιγμή, να εγκαλούν τους παραγωγούς αυτού του πλούτου. Ποιοί; Οι σφετεριστές του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Δηλαδή η εγχώρια καπιταλιστική τεμπελαρία!!

Η ουσία, όλης αυτής της νευρικότητας, που φαίνεται να διακατέχει την αστική τάξη, και που τους υποχρεώνει, καιρό τώρα, να λένε ένα κάρο αφορισμούς και ανοησίες, έχει να κάνει με το ότι, οι αντιλαϊκές ανατροπές εντός και εκτός μνημονίου, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τα ευρωενωσιακά μονοπώλια και την ντόπια αστική τάξη, από τον ανταγωνισμό που εντείνεται σε παγκόσμια κλίμακα με τις άλλες καπιταλιστικές οικονομίες.

Γι' αυτό το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται κατά κύματα, στον αστικό τύπο δημοσιεύματα με τα οποία η πλουτοκρατία επιχειρεί να πιέσει για την εφαρμογή μέχρι κεραίας του αντιλαϊκού προγράμματος όλων των κομμάτων που υπηρετούν τη στρατηγική της. Με τους ίδιους ρυθμούς εντείνει το καπιταλιστικό προπαγανδιστικό επιτελείο τις προσπάθειές του, μέ την συμβολή των αστικών ΜΜΕ, ώστε να διαχωριστεί το μνημόνιο από τη στρατηγική της κυβέρνησης και των συμμάχων της, ώστε να πειστεί ο λαός, ότι μια άλλη διαχείριση, αυτή των ικανών και άφθαρτων πολιτικών ή μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, θα μπορέσει να τον βγάλει από το σημερινό τέλμα. Λένε συνειδητά ψέματα.

Το μνημόνιο είχε περιγραφεί και εγκριθεί στις Συνθήκες που προηγήθηκαν-Μάαστριχτ, Λισαβόνα- είναι οργανικό κομμάτι της στρατηγικής που υπηρετούν η κυβέρνηση, η ΕΕ και τα κόμματα του κεφαλαίου. Έξοδος από το μνημόνιο και την κρίση, υπέρ των λαικών συμφερόντων, μπορεί να υπάρξει μόνο με την ανατροπή της στρατηγικής που το επιβάλλει.

Τα προπαγανδιστικά επιτελεία των αστών το “φωνάζουν”. Έφτασε η ώρα για το κεφάλαιο, να τα πάρει όλα πίσω. Οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να τους δώσουν την δική τους απάντηση. Όλοι πλέον παραδέχονται ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. 'Ολο και πιο καθαρά διακρίνεται ότι στα δύο στρατόπεδα βρίσκονται, από τη μια, η εργατική τάξη και ο λαός, και από την άλλη, το κεφάλαιο και τα κόμματά του .

Όρος απαράβατος για να κερδίσουν τα λαϊκά στρώματα μια ζωή αντάξια του πλούτου που παράγουν, είναι να πάρουν την ζωή στα χέρια τους και να εγκαθιδρύσουν τη δική τους εξουσία χωρίς αφεντικά και δυνάστες.