"...Απαιτείται γνώση, για πραγματική διέξοδο υπέρ των λαικών συμφερόντων" *

Ορφέας και Ευρυδίκη

Τι κλάμα, τι ύπουλο κλάμα κι αυτό χτες σε πρωτοσέλιδα και κύρια άρθρα στον αστικό Τύπο... Αυτοί που κάθε μέρα ρωτάνε «πού είναι το κράτος» εμφανίστηκαν χτες να μην ξέρουν τίποτα για το τέρας στους δρόμους.

Καταφεύγουν σε ύπουλους συμψηφισμούς και παρέχουν άλλοθι τόσο στην αστυνομία όσο και στην κυβέρνηση. Έτσι που στο τέλος «όλα καλά» εκτός από ένα: Το φόβο που εγκαθίσταται στις λαϊκές συνειδήσεις, ή, για την ακρίβεια, που θέλουν να εγκατασταθεί στις λαϊκές συνειδήσεις.

Η αστική τάξη προετοιμάζεται για τα χειρότερα που θέλει να επιβάλει και προσπαθεί να εκπαιδεύσει τον πληθυσμό σε «στρατιωτάκια αμίλητα κι ακούνητα».

Μιλάνε γενικώς για τη βία, καταφεύγουν σε αναλύσεις για το μονοπώλιο της βίας από το κράτος κι αναζητούν τον κακό αστυνόμο. Ως το επόμενο σπασμένο κεφάλι. Για να μην πάει το μυαλό του ανθρώπου στην πηγή του κακού, στο ίδιο το σύστημα και τη βία που περιέχεται σ' αυτό και που εκφράζεται πρώτα και κύρια στους χώρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Το δήθεν κλάμα τους για το πρόσωπο του τέρατος είναι πρόσκαιρο. Δυο γραμμές πιο κάτω στα ίδια άρθρα ζητάνε πιο ισχυρό τέρας, αλλά έτσι που να κρατά και τα προσχήματα.

Τσουβαλιάζουν την εργατική διαδήλωση με το πογκρόμ που εξαπέλυσαν κατά των μεταναστών οι ακροδεξιοί, για να ζητήσουν στο όνομα της «ευνομίας» κι άλλα μέτρα ενάντια στις διαδηλώσεις.

Κλαίγοντας για την καταστολή αφήνουν απέξω την αντικειμενική βάση της: Την πολιτική που τη γεννά. Κλαίγοντας για τους μετανάστες αφήνουν απέξω τον ιμπεριαλισμό που θέλει μεγάλες μάζες εργατών σε κατάσταση εξαθλίωσης, όλο και πιο φτηνή, πιο εκβιάσιμη εργατική δύναμη.

Για μια ακόμα φορά έδειξαν τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Δεν αρκεί όμως να παίρνει τέλος αυτή η αυταπάτη. Απαιτείται γνώση για την πραγματική διέξοδο από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων. Κι αυτό σημαίνει πιο επίμονα να προβάλλεται η ανάγκη για άλλη οργάνωση της κοινωνίας - οικονομίας, για άλλη εξουσία. Έτσι που ό,τι φαντάζει σήμερα δύσκολο, να 'ναι αύριο αυτονόητο. Έτσι που αυτός ο δρόμος να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα απ' τη μεριά της εργατικής τάξης. Εδώ ο ρόλος του λαϊκού κινήματος, που δεν πρέπει να κάνει βήμα πίσω.

*Από τον Ριζοσπάστη (14/5/2011), "Ανειρήνευτη Πάλη", Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ