"Η πολιτική εξουσία στην ουσία της είναι η οργανωμένη βία μιας τάξης για την καταπίεση μιας άλλης"

"ΑΝ ΚΑΙ αποτράπηκε η περικοπή ή, ακόμη, και η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, θέμα το οποίο έθεσε το ΔΝΤ χωρίς να επιμείνει απ' ό,τι φαίνεται, τα μέτρα περιορισμού του μισθολογικού κόστους επισπεύδοντα"

O χρόνος τρέχει

"Μάλιστα υποστηρίζονται και από πρόγραμμα απόλυσης και επαναπρόσληψης στο... Δημόσιο. Με βάση το «Μνημόνιο» συνεργασίας (και δανεισμού) της χώρας με την τρόικα των επιτηρητών (ΔΝΤ, ΕΚΤ και Κομισιόν), η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αυξήσει το ποσοστό των απολύσεων και να μειώσει το ύψος των αποζημιώσεων. Με αυτή την διπλή παρέμβαση αφ' ενός περιορίζεται η εκταμίευση ποσών για την απομάκρυνση των «παλαιών» εργαζομένων που έχουν κατοχυρώσει δικαιώματα για «μεγάλες» αποζημιώσεις και αφ' ετέρου με τα ευέλικτα ποσοστά απόλυσης μια επιχείρηση μπορεί να ανανεώσει το προσωπικό με την πρόσληψη νέων και χαμηλόμισθων.

Σε αυτή την περίπτωση οι νέες συμβάσεις θα είναι πιο ελαστικές, με προσωρινές συμβάσεις, ενώ το ύψος της αμοιβής θα είναι αισθητά μικρότερο του συμβατικού. Όχι μόνο θα είναι στο χαμηλότερο επίπεδο των αμοιβών, στην εκκίνηση δηλαδή των κλαδικών μισθών (χωρίς τριετίες και επιδόματα) αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις το κόστος θα περιοριστεί στα 595 ευρώ το μήνα (80% του μισθού ασφαλείας για 12 μήνες όπως προβλέπει το Μνημόνιο για τους νέους έως 25 ετών). Χωρίς καμία άλλη επιβάρυνση για ασφαλιστικές εισφορές, κάτι που σε άλλες περιπτώσεις ανεβάζει το μηνιαίο κόστος για την επιχείρηση στα 900 ευρώ (ακόμη και για τον εισαγωγικό μισθό των 740 ευρώ). Ως προς το ποσοστό απόλυσης, αυτό θα αυξηθεί στο 4% το μήνα για επιχειρήσεις άνω των 200 ατόμων".*

"τα μέτρα περιορισμού του μισθολογικού κόστους επισπεύδονται... Τη μείωση των αποζημιώσεων απόλυσης έχει θέσει ο ΣΕΒ και έχει περιληφθεί ως υποχρέωση της χώρας στο Μνημόνιο που υπέγραψε με την τρόικα των επιτηρητών".

Έτσι κάνουν γνωστά στους εργαζόμενους, "ελεύθερα" και μακριά από "κομματικές εξαρτήσεις", με οικονομικούς όρους "ουδετερότητας", τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα μέτρα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το ΔΝΤ και την εγχώρια πλουτοκρατία. Μέτρα καταστροφής των όρων ζωής των εργαζομένων, του λαού. Ποια όμως είναι η πραγματική αιτία αυτής της έντονης κινητοποίησης της αστικής διανόησης, της αφόρητης φλυαρίας της, που υπομένομαι καιρό τώρα; Τι προσπαθούν να κρύψουν "κάτω από το χαλί" μ' όλο αυτό τον ορυμαγδό της "αποστασιοποιημένης" πληροφόρησης;

Συμπυκνωμένη απάντηση μας δίνουν οι ιδρυτές ("θεμελιωτές", όπως σωστά παρατηρεί στο σχόλιό του ο Λάμπρος) του ιστορικού υλισμού, στο Μανιφέστο του ΚΚ.

...Η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να επαναστατικοποιεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής, δηλαδή τις σχέσεις παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις.... Η συνεχής ανατροπή της παραγωγής, ο αδιάκοπος κλονισμός όλων των κοινωνικών καταστάσεων, η αιώνια αβεβαιότητα και κίνηση διακρίνουν την αστική εποχή από όλες τις προηγούμενες. Διαλύονται όλες οι στέρεες, σκουριασμένες σχέσεις με την ακολουθία τους από παλιές σεβάσμιες παραστάσεις και αντιλήψεις κι όλες οι καινούργιες που διαμορφώνονται παλιώνουν πριν προλάβουν να αποστεωθούν. Καθετί το κλειστό και στάσιμο εξατμίζεται, κάθε τι το ιερό βεβηλώνεται και στο τέλος οι άνθρωποι αναγκάζονται ν' αντικρίσουν με νηφάλιο μάτι τη θέση τους στη ζωή και τις αμοιβαίες σχέσεις τους. Η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πώληση των προϊόντων της κυνηγά την αστική τάξη πάνω σ' όλη τη γήινη σφαίρα. Είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να δημιουργεί παντού σχέσεις...Οι φτηνές τιμές των εμπορευμάτων της είναι το βαρύ πυροβολικό που γκρεμίζει όλα τα σινικά τείχη.. και που...αναγκάζει όλα τα έθνη να δεχτούν τον αστικό τρόπο παραγωγής, αν δεν θέλουν να χαθούν...Με μια λέξη, δημιουργεί έναν κόσμο "κατ' εικόνα της"..Στο βαθμό που αναπτύσσεται η αστική τάξη, δηλαδή το κεφάλαιο, στον ίδιο βαθμό αναπτύσσεται και το προλεταριάτο, η τάξη των σύγχρονων εργατών ...που είναι αναγκασμένοι να πουλιούνται κομματάκι - κομματάκι, είναι ένα εμπόρευμα όπως κάθε άλλο εμπορικό είδος, και γι' αυτό είναι εκτεθειμένοι σ' όλες τις εναλλαγές του συναγωνισμού, σε όλες τις διακυμάνσεις της αγοράς...Ο εργάτης γίνεται ένα εξάρτημα της μηχανής...Γι' αυτό, τα έξοδα που στοιχίζει ο εργάτης περιορίζονται σχεδόν μονάχα στα μέσα ύπαρξης που χρειάζεται για την συντήρησή του και για τη διαιώνιση του γένους του. Η τιμή όμως ενός εμπορεύματος, επομένως και της εργασίας, είναι ίση με το κόστος της παραγωγής. Στο βαθμό επομένως που αυξάνει η αποκρουστικότητα της δουλειάς, πέφτει και ο μισθός...Ο εργάτης πέφτει στην αθλιότητα και η μαζική αθλιότητα αυξάνει ακόμα πιο γρήγορα από τον πληθυσμό και τον πλούτο. Έτσι γίνεται φανερό ότι η αστική τάξη είναι ανίκανη να παραμείνει άλλο κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμο τους όρους ύπαρξης της τάξης της...Ο ουσιαστικός όρος για την ύπαρξη και την κυριαρχία της αστικής τάξης είναι η συσσώρευση του πλούτου στα χέρια ιδιωτών, ο σχηματισμός και η αύξηση του κεφαλαίου. Η προϋπόθεση του κεφαλαίου είναι η μισθωτή εργασία. Η μισθωτή εργασία στηρίζεται αποκλειστικά στο συναγωνισμό ανάμεσα στους ίδιους τους εργάτες. Η πρόοδος της βιομηχανίας, που η αστική τάξη είναι ο άβουλος και παθητικός της φορέας, βάζει στη θέση της απομόνωσης των εργατών μέσα από τον συναγωνισμό την επαναστατική τους συνένωση μέσα από την οργάνωση. Έτσι, με την ανάπτυξη της μεγάλης βιομηχανίας αφαιρείται κάτω από τα πόδια της αστικής τάξης το ίδιο το έδαφος που πάνω στη βάση του παράγει και ιδιοποιείται τα προϊόντα. Πριν απ' όλα, η αστική τάξη παράγει τους ίδιους τους νεκροθάφτες της. Η πτώση της και η νίκη του προλεταριάτου είναι το ίδιο αναπόφευκτα".**

Μέσα στο λαό, στους εργαζόμενους, γίνονται πλέον μεγάλες ζυμώσεις και διεργασίες τέτοιες, που την κάθε στιγμή ξυπνάνε συνειδήσεις ανθρώπων από όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση του λαού, που για διάφορους λόγους έμειναν "αμέτοχοι" η "απαθείς" μέχρι σήμερα. Μια τεράστια λαϊκή δύναμη αφυπνίζεται. Οι πρωτοπόρες δυνάμεις της εργατικής τάξης, έχουν χρέος να τους εμπνεύσουν και να τους οδηγήσουν στην οργανωμένη πολιτική πάλη. Όλοι το καταλαβαίνουν - απόδειξη και ο αγωνιώδης συντονισμός των ΜΜΕ από το κέντρο προπαγάνδας της αστικής τάξης - και πιο πολύ απ' όλους η κυρίαρχη τάξη, ότι τώρα είναι η ώρα. Η εργατική τάξη πρέπει και μπορεί να παλέψει όχι μόνο για να μη χάσει τα κεκτημένα, αλλά για να κερδίσει και όλα όσα της έχει φυλαγμένα η ιστορική εξέλιξη.

* Εδώ όλο το άρθρο από την Ελευθεροτυπία

**Μαρξ - Ενγκελς " ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΚΚ" Εκδ. Σ.Ε., σελ. 29 - 40