Και «ανάπτυξη» και «λιτότητα»...*
Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ συνεχίζει τις εξαγγελίες με άξονα το περίφημο «σχέδιο ανόρθωσης» της ελληνικής οικονομίας, προσπαθώντας να διαμορφώσει ψεύτικες ελπίδες στους εργαζομένους ότι τα χειρότερα πέρασαν και ότι μπροστά τους ανοίγονται προοπτικές βελτίωσης της ζωής τους.
Ζητά κυβερνητική σταθερότητα έτσι ώστε οι θυσίες να πιάσουν τόπο.
Το «κοινωνικό μέρισμα» βεβαίως δείχνει ακριβώς τι είδους βελτίωση είναι αυτή που επαγγέλλονται. Δηλαδή, ότι δεν έχει να κάνει με αποκατάσταση εισοδημάτων και δικαιωμάτων αλλά με ορισμένες παροχές με ημερομηνία λήξης, ψίχουλα στην πραγματικότητα για τη διαχείριση της «ακραίας φτώχειας».
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει το δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» προβάλλοντας ότι η δικιά του πρόταση είναι «φυγή προς τα εμπρός, προς την πρόοδο». Σε αντιπαράθεση με το κατά τα λεγόμενά του «νεοφιλελεύθερο» πρότυπο, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραβάλει το δικό του μείγμα στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που και ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει έχει τους δικούς του κανόνες λειτουργίας, που δεν αλλάζουν και δεν τροποποιούνται. Τέτοιοι κανόνες είναι π.χ.: Ο στόχος για όλο και μεγαλύτερο καπιταλιστικό κέρδος, η τάση για μεγέθυνση των επιχειρήσεων και της συγκέντρωσης της παραγωγής σε λίγα χέρια, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός για το ποιος θα κερδίσει περισσότερο, η προσπάθεια για όλο και μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων κ.ά.
Αυτούς τους κανόνες υπηρετούν η κάθε κυβερνητική πολιτική, οι αποφάσεις και οι κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτοί οι κανόνες υπηρετούνται είτε με ένα «νεοφιλελεύθερο» είτε με ένα «επεκτατικό» μείγμα διαχείρισης, που στην πραγματικότητα διαφέρουν μόνο στον τρόπο με τον οποίο οι εργαζόμενοι θα «πληρώσουν τη νύφη» της ανάκαμψης.
Η «αφήγηση», λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύεται από πολλά παραμύθια:
Υπόσχεται, για παράδειγμα, ότι μπορεί με μια κρατική πολιτική να στηριχθούν οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να γίνουν ο κορμός της ανάκαμψης, την ίδια στιγμή που όμως θα είναι αδυσώπητος ο ανταγωνισμός με τα καπιταλιστικά μεγαθήρια και ενώ υπάρχει πείρα για το ποιος βγαίνει χαμένος από αυτή την αναμέτρηση (π.χ. εμπόριο κ.α.).
Την ίδια στιγμή που ο ίδιος διαβεβαιώνει το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων ότι θα στηρίξει τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στο όνομα της «υγιούς επιχειρηματικότητας».
Υπόσχεται, επίσης, ριζική μείωση της ανεργίας όταν σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο στην ΕΕ αλλά και στις ΗΠΑ, όπου εφαρμόστηκαν σχέδια από την κυβέρνηση Ομπάμα που «εμπνέουν» τον ΣΥΡΙΖΑ, η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα, όταν στην Ελλάδα με τις καλύτερες προοπτικές ανάπτυξης προβλέπεται η ανεργία να παραμένει στο 20%.
Την ίδια μάλιστα στιγμή που ο ίδιος υιοθετεί πολιτικές «ενεργού απασχόλησης», δηλαδή πολιτικές στήριξης των επιχειρηματιών και όχι των ανέργων με σκοπό τη διαχείριση της ανεργίας. Το δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» που επαναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης ένα μεγάλο παραμύθι. Γιατί στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης η λιτότητα για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι η μόνιμη επωδός. Και λιτότητα δεν σημαίνει μόνο φόροι ή νέες περικοπές μισθών, λιτότητα.
Πάνω απ' όλα σημαίνει υποτίμηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, περιορισμός των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, ξεζούμισμα των εργαζομένων.
Στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη που να μη στηρίζεται στην ελαστική εργασία, στη δουλειά χωρίς δικαιώματα, να μη στηρίζεται σε μισθούς πολύ πίσω από τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, στην παράταση της εργάσιμης ηλικίας κ.ά.
Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ μεταθέτει για ένα αφηρημένο άγνωστο μέλλον, για τη «δευτέρα παρουσία» οποιαδήποτε συζήτηση για αποκατάσταση εισοδημάτων, επαναφορά δικαιωμάτων. Όλα - λέει - θα κριθούν από την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Μέχρι τότε το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που υπόσχεται και η κυβέρνηση, μια πολιτική συντήρησης της ανεργίας και της ακραίας φτώχειας με ψίχουλα.
Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα από την πορεία ανάπτυξης
προ κρίσης, που τους έταζαν το μοίρασμα της «πίτας», τα «χρυσά κουτάλια»
της ΕΕ, της ΟΝΕ, τους έταζαν αδιάκοπη ανάπτυξη.
Έχουν επίσης πείρα από την ίδια την πορεία της κρίσης, τις δυσβάσταχτες θυσίες και το φόρτωμά της στο λαό. Πείρα που μπορεί να αξιοποιηθεί ανοίγοντας πλατιά στο λαό τη συζήτηση: «Ανάπτυξη για την εργατική τάξη και το λαό ή για το κεφάλαιο και τα μονοπώλια».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, με τη στάση του συσκοτίζει αυτό το πραγματικό ερώτημα. Λέει στους εργαζόμενους: «Υπάρχει και φιλολαϊκός δρόμος μέσα στον καπιταλισμό», «μπορεί να αλλάξει, να γίνει φιλολαϊκή η ΕΕ».
Αυτή η στάση κάθε άλλο παρά φυγή προς τα μπρος, προς την πρόοδο είναι...
*Από τη στήλη "ΠΟΛΙΤΙΚΗ" του Ριζοσπάστη.
Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ συνεχίζει τις εξαγγελίες με άξονα το περίφημο «σχέδιο ανόρθωσης» της ελληνικής οικονομίας, προσπαθώντας να διαμορφώσει ψεύτικες ελπίδες στους εργαζομένους ότι τα χειρότερα πέρασαν και ότι μπροστά τους ανοίγονται προοπτικές βελτίωσης της ζωής τους.
Ζητά κυβερνητική σταθερότητα έτσι ώστε οι θυσίες να πιάσουν τόπο.
Το «κοινωνικό μέρισμα» βεβαίως δείχνει ακριβώς τι είδους βελτίωση είναι αυτή που επαγγέλλονται. Δηλαδή, ότι δεν έχει να κάνει με αποκατάσταση εισοδημάτων και δικαιωμάτων αλλά με ορισμένες παροχές με ημερομηνία λήξης, ψίχουλα στην πραγματικότητα για τη διαχείριση της «ακραίας φτώχειας».
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει το δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» προβάλλοντας ότι η δικιά του πρόταση είναι «φυγή προς τα εμπρός, προς την πρόοδο». Σε αντιπαράθεση με το κατά τα λεγόμενά του «νεοφιλελεύθερο» πρότυπο, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραβάλει το δικό του μείγμα στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που και ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει έχει τους δικούς του κανόνες λειτουργίας, που δεν αλλάζουν και δεν τροποποιούνται. Τέτοιοι κανόνες είναι π.χ.: Ο στόχος για όλο και μεγαλύτερο καπιταλιστικό κέρδος, η τάση για μεγέθυνση των επιχειρήσεων και της συγκέντρωσης της παραγωγής σε λίγα χέρια, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός για το ποιος θα κερδίσει περισσότερο, η προσπάθεια για όλο και μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων κ.ά.
Αυτούς τους κανόνες υπηρετούν η κάθε κυβερνητική πολιτική, οι αποφάσεις και οι κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτοί οι κανόνες υπηρετούνται είτε με ένα «νεοφιλελεύθερο» είτε με ένα «επεκτατικό» μείγμα διαχείρισης, που στην πραγματικότητα διαφέρουν μόνο στον τρόπο με τον οποίο οι εργαζόμενοι θα «πληρώσουν τη νύφη» της ανάκαμψης.
Η «αφήγηση», λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύεται από πολλά παραμύθια:
Υπόσχεται, για παράδειγμα, ότι μπορεί με μια κρατική πολιτική να στηριχθούν οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να γίνουν ο κορμός της ανάκαμψης, την ίδια στιγμή που όμως θα είναι αδυσώπητος ο ανταγωνισμός με τα καπιταλιστικά μεγαθήρια και ενώ υπάρχει πείρα για το ποιος βγαίνει χαμένος από αυτή την αναμέτρηση (π.χ. εμπόριο κ.α.).
Την ίδια στιγμή που ο ίδιος διαβεβαιώνει το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων ότι θα στηρίξει τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στο όνομα της «υγιούς επιχειρηματικότητας».
Υπόσχεται, επίσης, ριζική μείωση της ανεργίας όταν σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο στην ΕΕ αλλά και στις ΗΠΑ, όπου εφαρμόστηκαν σχέδια από την κυβέρνηση Ομπάμα που «εμπνέουν» τον ΣΥΡΙΖΑ, η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα, όταν στην Ελλάδα με τις καλύτερες προοπτικές ανάπτυξης προβλέπεται η ανεργία να παραμένει στο 20%.
Την ίδια μάλιστα στιγμή που ο ίδιος υιοθετεί πολιτικές «ενεργού απασχόλησης», δηλαδή πολιτικές στήριξης των επιχειρηματιών και όχι των ανέργων με σκοπό τη διαχείριση της ανεργίας. Το δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» που επαναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης ένα μεγάλο παραμύθι. Γιατί στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης η λιτότητα για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι η μόνιμη επωδός. Και λιτότητα δεν σημαίνει μόνο φόροι ή νέες περικοπές μισθών, λιτότητα.
Πάνω απ' όλα σημαίνει υποτίμηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, περιορισμός των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, ξεζούμισμα των εργαζομένων.
Στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη που να μη στηρίζεται στην ελαστική εργασία, στη δουλειά χωρίς δικαιώματα, να μη στηρίζεται σε μισθούς πολύ πίσω από τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, στην παράταση της εργάσιμης ηλικίας κ.ά.
Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ μεταθέτει για ένα αφηρημένο άγνωστο μέλλον, για τη «δευτέρα παρουσία» οποιαδήποτε συζήτηση για αποκατάσταση εισοδημάτων, επαναφορά δικαιωμάτων. Όλα - λέει - θα κριθούν από την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Μέχρι τότε το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που υπόσχεται και η κυβέρνηση, μια πολιτική συντήρησης της ανεργίας και της ακραίας φτώχειας με ψίχουλα.
Έχουν επίσης πείρα από την ίδια την πορεία της κρίσης, τις δυσβάσταχτες θυσίες και το φόρτωμά της στο λαό. Πείρα που μπορεί να αξιοποιηθεί ανοίγοντας πλατιά στο λαό τη συζήτηση: «Ανάπτυξη για την εργατική τάξη και το λαό ή για το κεφάλαιο και τα μονοπώλια».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, με τη στάση του συσκοτίζει αυτό το πραγματικό ερώτημα. Λέει στους εργαζόμενους: «Υπάρχει και φιλολαϊκός δρόμος μέσα στον καπιταλισμό», «μπορεί να αλλάξει, να γίνει φιλολαϊκή η ΕΕ».
Αυτή η στάση κάθε άλλο παρά φυγή προς τα μπρος, προς την πρόοδο είναι...
*Από τη στήλη "ΠΟΛΙΤΙΚΗ" του Ριζοσπάστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου