Οι εργαζόμενοι ας αναρωτηθούν, τι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται να αλλάξει; Απλά η κυβέρνηση ή η πολιτική που εφαρμόζεται και ευνοεί το κεφάλαιο, τσακίζοντας το λαό;

Τι χρειάζεται ο λαός;

 

 

Το δίπολο ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, τη βδομάδα που διανύουμε, μπροστά στις ευρωεκλογές θέτει τεχνητά και ψευδεπίγραφα διλήμματα στα λαϊκά στρώματα.  

Από τη μια, το «σκότος» και το «φως» που 
επαναλαμβάνει πότε ο ένας και πότε ο άλλος.

 Από τη μια, η «σταθερότητα» που λέει η σημερινή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και, από την άλλη, η «αλλαγή» που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Ψηφίζουμε στις 25 Μάη και φεύγουν», «αλλάζουμε τη ζωή μας, κυβέρνηση για ανατροπή στην Ελλάδα, αλλαγή στην Ευρώπη», είναι το μοτίβο που χρησιμοποιείται από τηλεοπτικά σποτ και από στελέχη αυτού του σχηματισμού, που όλο και περισσότερο χρησιμοποιεί τα παλιά ΠΑΣΟΚικά κόλπα, για να εγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα ας αναρωτηθούν, τι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται να αλλάξει; Απλά η κυβέρνηση ή η πολιτική που εφαρμόζεται και ευνοεί το κεφάλαιο, τσακίζοντας το λαό; Και μετά τις 26 Μάη οι καπιταλιστές θα είναι στη θέση τους, τα μονοπώλια θα κάνουν κουμάντο στην οικονομία, η ΕΕ, η ένωση του κεφαλαίου, θα συνεχίσει την επίθεση στα εργατικά, κοινωνικά δικαιώματα. 

Αυτό δε θα αλλάξει, ούτε θα ανοίξει ο δρόμος για να αλλάξει, γιατί βεβαίως κανένας δεν περιμένει μια αλλαγή από τη μια μέρα στην άλλη. Και δε θα ανοίξει ο δρόμος γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, με σαφήνεια, θέτει τα όρια μέσα στα οποία επιδιώκει τις όποιες «αλλαγές».

Τι περιλαμβάνει αυτό το πλαίσιο; 

Σύμφωνα με όσα λέει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του: Ελλάδα εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ και μάλιστα αποδοχή του δόγματος του «ανήκομεν εις το δυτικόν πλαίσιον», επιδίωξη αλλαγών που, όμως, δε θα αμφισβητούν τις θεμελιακές αντιλαϊκές Συνθήκες της ΕΕ και τις αντίστοιχες υποχρεώσεις της Ελλάδας, υποστήριξη της «υγιούς επιχειρηματικότητας» (βλέπε μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων), στήριξη των επενδύσεων και της δραστηριότητας επιχειρηματικών ομίλων κλπ.

Δηλαδή, καθορίζεται από τα στενά -για το λαό- όρια που επιβάλλουν
ο ευρωμονόδρομος  και ο καπιταλιστικός  δρόμος  ανάπτυξης.

Τι δεν μπορεί να εγγυηθεί αυτό το πλαίσιο; 

Δεν μπορεί να εγγυηθεί ουσιαστική ανακούφιση 
των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. 

 
Για ανάκαμψη δικαιωμάτων ούτε καν λόγος να γίνεται. Γι' αυτό άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται τίποτα ουσιαστικό και μιλά αόριστα. Αφήνει απλώς υπονοούμενα, που ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει σε προσδοκίες (γιατί, ως γνωστόν, ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του πιάνεται). 

Στην πραγματικότητα υπόσχεται μόνο πολιτικές διαχείρισης 
της  φτώχειας, της  ανεργίας  και  της  εξαθλίωσης. 

Αυτές τις πολιτικές, που δε διαφέρουν σε τίποτα από τις αντίστοιχες που υιοθετούν και άλλα κόμματα, τις προβάλλει ως πρώτα βήματα, σκαλοπάτια, για τη σωτηρία του λαού, παραπέμποντας όλα τα άλλα στο άγνωστο μέλλον, στη «δευτέρα παρουσία» μιας φανταστικής (υπάρχει μόνο στη φαντασία του ΣΥΡΙΖΑ) καπιταλιστικής οικονομίας που θα αυξάνει μισθούς, θα μειώνει τον εργάσιμο χρόνο, θα αντιμετωπίζει την ανεργία, θα παρέχει δημόσιες δωρεάν παροχές με βάση τις ανάγκες κλπ. Μέχρι τότε, βεβαίως, υπομονή και εγκράτεια, ενώ τα μονοπώλια θα θησαυρίζουν...

Για τέτοιου είδους αλλαγές και ανατροπές μήπως δεν έχουμε ξανακούσει; Πόσοι δε μας έχουν πει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ότι όλα θα αλλάξουν, ενώ όλα τα ίδια μένουν. 

Αξίζει το κόπο οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να εναποθέσουν για άλλη μια φορά τις ελπίδες τους σε κάτι που, και σήμερα κιόλας, πολύ λίγο εμπιστεύονται, στηρίζουν με κρύα καρδιά;

Μήπως είναι η ώρα η αντίθεση στην αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης να μην πάει για τη στήριξη απλώς της εναλλαγής κυβέρνησης αλλά να βάλει στο στόχαστρο την ουσία της αντιλαϊκής επίθεσης, να αποτελέσει βόλι ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, η ΕΕ;

Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ στις ευρωεκλογές σηματοδοτεί καταδίκη της ΕΕ, σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, ενίσχυση του λαϊκού κινήματος για να δώσει τη μάχη το επόμενο διάστημα σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή γειτονιά για την υπεράσπιση της ζωής και του βιοτικού επιπέδου των εργατικών-λαϊκών οικογενειών από τη μαζική φτώχεια και την εξαθλίωση, για την ανακούφιση των ανέργων, των απολυμένων για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής.

Αυτό σημαίνει αλλαγή στη ζωή των εργαζομένων και άνοιγμα της προοπτικής, όχι μόνο για αλλαγή κυβερνήσεων αλλά της τάξης που έχει την εξουσία. Για να πάρουν τελικά την εξουσία οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου.

Από τη στήλη "ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ"  του  Ριζοσπάστη.