Το παλιό και γνώριμο «αριστερό άλλοθι»*
«Πρώτον: Τόσο η Αριστερή Πλατφόρμα όσο και το
Αριστερό Ρεύμα ουδέποτε ψήφισαν την ΕΕ και οποιαδήποτε Συνθήκη της ΕΕ
(...) Δεύτερον: Κανείς δεν προσφέρει άλλοθι σε κανένα και πολύ
περισσότερο το Αριστερό Ρεύμα και η Αριστερή Πλατφόρμα που μάχονται για
την ισχυροποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ»...
Σε αδρές γραμμές έτσι απαντά η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ στην κριτική ότι ο ρόλος που της έχει ανατεθεί είναι να παρέχει άλλοθι σε μια γραμμή εξόφθαλμα αντιλαϊκή, αφού αφορά τη διαχείριση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Να συγκρατεί με νόθα ριζοσπαστική φρασεολογία εντός του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις που απωθούνται από τα διαπιστευτήρια που κάθε τρεις και λίγο καταθέτει η ηγεσία του κόμματος στους καπιταλιστές, τις λυκοσυμμαχίες τους και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. 'Η να συνομιλεί, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, με ένα κοινό που έχει αναφορά στους αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος, που δραστηριοποιείται στο κίνημα.
Ακόμα, να καλλιεργεί αυταπάτες, μαζί και το δικό της άλλοθι για τη στάση της, με ισχυρισμούς όπως ότι θέλει και μπορεί να «μπολιάσει» τον ΣΥΡΙΖΑ με ριζοσπαστισμό κι αυτός με τη σειρά του να «μεταλλάξει» ριζοσπαστικά την ΕΕ, τον καπιταλισμό και πάει λέγοντας.
Επαναλαμβάνεται δηλαδή
το παλιό και
γνώριμο τρικ της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας».
Όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από τότε που έγιναν καθαρά αστικά κόμματα, συμμετέχοντας σε αστικές κυβερνήσεις, διατηρούσαν στο εσωτερικό τους και μια «αριστερή πτέρυγα» που έλεγε στους δυσαρεστημένους εργαζόμενους από τη «δεξιά στροφή» να κάνουν υπομονή, ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, ότι οι «δεξιές στροφές» είναι κινήσεις τακτικής, ότι υπάρχουν δυνατότητες τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να πάνε αριστερά κλπ.
Εξασφαλίζοντας έτσι και τη δυνατότητα αυτών των κομμάτων να παρεμβαίνουν και να χειραγωγούν το εργατικό κίνημα. Κάτι που άλλωστε έχουμε ζήσει και στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ...
Η ηγεσία του
ΣΥΡΙΖΑ κρύβει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ως
ένωση καπιταλιστικών κρατών είναι στήριγμα του κεφαλαίου.
Οι αποφάσεις της που συνθέτουν τη βαθιά αντιλαϊκή στρατηγική δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση, επιβάλλονται απ' τις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, που καμία κυβέρνηση «δεν μπορεί να αγνοήσει», όπως με αφοπλιστική ειλικρίνεια έχει ομολογήσει ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος.
Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ΕΕ περιλαμβάνουν: Την πραγματοποίηση Ευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης για το χρέος, αλλαγές στον τρόπο χρηματοδότησης των κρατών από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, την αλλαγή θεσμικών αρμοδιοτήτων ανάμεσα στα διάφορα όργανα της ΕΕ (Ευρωκοινοβούλιο, Κομισιόν κλπ.), τη σχετική χαλάρωση των ελέγχων στα κράτη-μέλη κλπ.
Είναι προτάσεις που προβάλλονται από ένα τμήμα αστικών τάξεων των κρατών-μελών (κυρίως τα λεγόμενα κράτη του Νότου), αλλά και πολιτικών δυνάμεων στην ΕΕ (σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους, ευρωσκεπτικιστές, εθνικιστές κ.ά.).
Σηματοδοτούν αναγκαίες προσαρμογές για την «επιβίωση της ΕΕ» στις σημερινές συνθήκες, με στόχο τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Ολα αυτά βεβαίως δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της ΕΕ.
Δεν προτείνονται με στόχο την ελάφρυνση του λαού, την αποκατάσταση εισοδημάτων, την επανάκτηση κατακτήσεων, παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει προσπάθεια να αφήσει το υπονοούμενο ότι αυτές οι αλλαγές στην ΕΕ συνδέονται με τέτοιους στόχους.
Τι άραγε θα αλλάξει για τους εργαζόμενους
αν υιοθετηθούν αυτές οι αλλαγές ;
Η μεταρρύθμιση της ΕΕ, που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αλλάζει τον αντιλαϊκό δρόμο που έχει σκαφτεί από τις αρχές ίδρυσής της. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ανήγαγε σε υπέρτατο νόμο την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Το δρόμο αυτό διάνοιξαν μετέπειτα συνθήκες και αποφάσεις που προσάρμοζαν τις προηγούμενες στα κάθε φορά δεδομένα των αναγκών των επιχειρηματικών ομίλων.
Σήμερα αυτό το κάνει η στρατηγική «Ευρώπη 2020», το «Σύμφωνο για το ευρώ+», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», η «Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση», το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», οι μηχανισμοί των «μνημονίων διαρκείας» και της συνεχούς μείωσης του «κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος», που από την 1/1/2014 γενικεύτηκαν για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.
Όλες αυτές οι αποφάσεις είχαν και έχουν ως σκοπό να υπηρετήσουν «σιδερένιους» κανόνες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, οι οποίοι υπάρχουν και θα υπάρχουν όσο την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα την έχει το κεφάλαιο και δεν αλλάζουν ούτε τιθασεύονται ό,τι και να διακηρύσσει ο καθένας.
Από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη (ΕΔΩ)
Σε αδρές γραμμές έτσι απαντά η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ στην κριτική ότι ο ρόλος που της έχει ανατεθεί είναι να παρέχει άλλοθι σε μια γραμμή εξόφθαλμα αντιλαϊκή, αφού αφορά τη διαχείριση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Να συγκρατεί με νόθα ριζοσπαστική φρασεολογία εντός του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις που απωθούνται από τα διαπιστευτήρια που κάθε τρεις και λίγο καταθέτει η ηγεσία του κόμματος στους καπιταλιστές, τις λυκοσυμμαχίες τους και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. 'Η να συνομιλεί, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, με ένα κοινό που έχει αναφορά στους αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος, που δραστηριοποιείται στο κίνημα.
Ακόμα, να καλλιεργεί αυταπάτες, μαζί και το δικό της άλλοθι για τη στάση της, με ισχυρισμούς όπως ότι θέλει και μπορεί να «μπολιάσει» τον ΣΥΡΙΖΑ με ριζοσπαστισμό κι αυτός με τη σειρά του να «μεταλλάξει» ριζοσπαστικά την ΕΕ, τον καπιταλισμό και πάει λέγοντας.
γνώριμο τρικ της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας».
Όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από τότε που έγιναν καθαρά αστικά κόμματα, συμμετέχοντας σε αστικές κυβερνήσεις, διατηρούσαν στο εσωτερικό τους και μια «αριστερή πτέρυγα» που έλεγε στους δυσαρεστημένους εργαζόμενους από τη «δεξιά στροφή» να κάνουν υπομονή, ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, ότι οι «δεξιές στροφές» είναι κινήσεις τακτικής, ότι υπάρχουν δυνατότητες τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να πάνε αριστερά κλπ.
Εξασφαλίζοντας έτσι και τη δυνατότητα αυτών των κομμάτων να παρεμβαίνουν και να χειραγωγούν το εργατικό κίνημα. Κάτι που άλλωστε έχουμε ζήσει και στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ...
ΕΕ : Ο λύκος δεν γίνεται αρνάκι
Έτσι ...Εκτός
απ' το να ψηφίσει για να διώξει την κυβέρνηση Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το
λαό να ψηφίσει για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην ΕΕ και να ανατραπούν
οι δεσμεύσεις που είναι αντιλαϊκές. Πρόκειται για σωστή κοροϊδία,
ανάλογη των αυταπατών που καλλιεργούσε για την εκλογή Ολάντ και τον
«άνεμο αλλαγής» που αυτός θα έφερνε στην ΕΕ.
ένωση καπιταλιστικών κρατών είναι στήριγμα του κεφαλαίου.
Οι αποφάσεις της που συνθέτουν τη βαθιά αντιλαϊκή στρατηγική δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση, επιβάλλονται απ' τις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, που καμία κυβέρνηση «δεν μπορεί να αγνοήσει», όπως με αφοπλιστική ειλικρίνεια έχει ομολογήσει ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος.
Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ΕΕ περιλαμβάνουν: Την πραγματοποίηση Ευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης για το χρέος, αλλαγές στον τρόπο χρηματοδότησης των κρατών από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, την αλλαγή θεσμικών αρμοδιοτήτων ανάμεσα στα διάφορα όργανα της ΕΕ (Ευρωκοινοβούλιο, Κομισιόν κλπ.), τη σχετική χαλάρωση των ελέγχων στα κράτη-μέλη κλπ.
Είναι προτάσεις που προβάλλονται από ένα τμήμα αστικών τάξεων των κρατών-μελών (κυρίως τα λεγόμενα κράτη του Νότου), αλλά και πολιτικών δυνάμεων στην ΕΕ (σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους, ευρωσκεπτικιστές, εθνικιστές κ.ά.).
Σηματοδοτούν αναγκαίες προσαρμογές για την «επιβίωση της ΕΕ» στις σημερινές συνθήκες, με στόχο τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Ολα αυτά βεβαίως δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της ΕΕ.
Δεν προτείνονται με στόχο την ελάφρυνση του λαού, την αποκατάσταση εισοδημάτων, την επανάκτηση κατακτήσεων, παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει προσπάθεια να αφήσει το υπονοούμενο ότι αυτές οι αλλαγές στην ΕΕ συνδέονται με τέτοιους στόχους.
Τι άραγε θα αλλάξει για τους εργαζόμενους
αν υιοθετηθούν αυτές οι αλλαγές ;
Η μεταρρύθμιση της ΕΕ, που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αλλάζει τον αντιλαϊκό δρόμο που έχει σκαφτεί από τις αρχές ίδρυσής της. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ανήγαγε σε υπέρτατο νόμο την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Το δρόμο αυτό διάνοιξαν μετέπειτα συνθήκες και αποφάσεις που προσάρμοζαν τις προηγούμενες στα κάθε φορά δεδομένα των αναγκών των επιχειρηματικών ομίλων.
Σήμερα αυτό το κάνει η στρατηγική «Ευρώπη 2020», το «Σύμφωνο για το ευρώ+», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», η «Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση», το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», οι μηχανισμοί των «μνημονίων διαρκείας» και της συνεχούς μείωσης του «κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος», που από την 1/1/2014 γενικεύτηκαν για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.
Όλες αυτές οι αποφάσεις είχαν και έχουν ως σκοπό να υπηρετήσουν «σιδερένιους» κανόνες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, οι οποίοι υπάρχουν και θα υπάρχουν όσο την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα την έχει το κεφάλαιο και δεν αλλάζουν ούτε τιθασεύονται ό,τι και να διακηρύσσει ο καθένας.
Από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη (ΕΔΩ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου