Στη Ρόδο 100 είναι τα μπαζωμένα ρέματα*
«Στην Αττική 850 χιλιόμετρα ρέματα είναι μπαζωμένα, 70 από τα 700 ρέματα που προϋπήρχαν στην Αττική δεν μπορούν πια ούτε να εντοπιστούν. Τα ανοιχτά ρέματα έχουν μειωθεί από το 1945 κατά 66% (από 1.280 χιλιόμετρα σε 434 χιλιόμετρα).
Τετραπλασιάστηκαν οι ποσότητες νερού που
πρέπει να διοχετευτούν στους τελικούς αποδέκτες.
Το 80% του νερού της βροχής πήγαινε παλιότερα στο έδαφος και το 20% στη θάλασσα, τώρα τα ποσοστά αυτά έχουν αντιστραφεί. Παράλληλα, έχει τριπλασιαστεί η ταχύτητα απορροής των νερών, αφού η μέση τιμή του συντελεστή απορροής κυμαίνεται μεταξύ 0,25 και 0,30 για εξωαστικές περιοχές, ενώ φτάνει από 0,90 έως 0,95 στις πυκνά δομημένες περιοχές.
Στην Ανατολική Αττική, που διαθέτει το 70% των ρεμάτων της Αττικής, η συνεχιζόμενη τσιμεντοποίηση στις παραρεμάτιες περιοχές είναι τέτοια, που στις δύο από τις μεγαλύτερες σε έκταση λεκάνες απορροής της (ρέμα Ραφήνας και Ραπεντώσας), η δασική βλάστηση μειώθηκε από το 40% και 60% τη δεκαετία 1960, στο 4% και 10% αντίστοιχα σήμερα.
Αυτά είναι κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν το σκηνοθέτη του επαναλαμβανόμενου σχεδόν κάθε χρόνο έργου θανάτων και καταστροφής.
Οι πρόσφατες πλημμύρες ανέδειξαν ξανά την ανύπαρκτη αντιπλημμυρική προστασία των πόλεων και των αγροτικών εκτάσεων, τις μεγάλες ελλείψεις σε κρίσιμες υποδομές και μηχανισμούς παροχής βοήθειας, την καταστροφή δασών, την άναρχη δόμηση, την καταπάτηση και το κλείσιμο ρεμάτων.
Καταδεικνύουν πόσο επικίνδυνη για τη ζωή και την περιουσία του λαού είναι η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων, που προωθούν την εμπορευματοποίηση της γης και τη χρήση της, την κατασκευή έργων υποδομής, με γνώμονα την κερδοφορία των μεγάλων κατασκευαστών και επιχειρηματικών ομίλων και όχι τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας.
Ποτάμια, θάλασσες, χείμαρροι, που αποτελούν τη
φυσική απόληξη των νερών στη θάλασσα, χτίζονται.
Η Ελλάδα, στη ζέστη ασφυκτιά, στις πυρκαγιές καίγεται, στο χιόνι παραλύει, στο σεισμό καταστρέφεται, σκοτώνεται και στη βροχή πνίγεται. Είναι «ανοχύρωτη πόλη», όχι γιατί «φταίει το ζαβό το ριζικό μας!».
Η κατάσταση αυτή δεν οφείλεται στα όποια ακραία καιρικά φαινόμενα, για τα οποία έπρεπε να υπήρχε πρόβλεψη αντιμετώπισης και όχι να αποτελούν άλλοθι.
Είναι αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής
που εφαρμόζουν διαχρονικά οι κυβερνήσεις.
Είναι το φυσικό επακόλουθο μιας πολιτικής που υποτάσσει τη ζωή, το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων στους νόμους του κέρδους...»
Από το 902.gr
«Στην Αττική 850 χιλιόμετρα ρέματα είναι μπαζωμένα, 70 από τα 700 ρέματα που προϋπήρχαν στην Αττική δεν μπορούν πια ούτε να εντοπιστούν. Τα ανοιχτά ρέματα έχουν μειωθεί από το 1945 κατά 66% (από 1.280 χιλιόμετρα σε 434 χιλιόμετρα).
Τετραπλασιάστηκαν οι ποσότητες νερού που
πρέπει να διοχετευτούν στους τελικούς αποδέκτες.
Το 80% του νερού της βροχής πήγαινε παλιότερα στο έδαφος και το 20% στη θάλασσα, τώρα τα ποσοστά αυτά έχουν αντιστραφεί. Παράλληλα, έχει τριπλασιαστεί η ταχύτητα απορροής των νερών, αφού η μέση τιμή του συντελεστή απορροής κυμαίνεται μεταξύ 0,25 και 0,30 για εξωαστικές περιοχές, ενώ φτάνει από 0,90 έως 0,95 στις πυκνά δομημένες περιοχές.
Στην Ανατολική Αττική, που διαθέτει το 70% των ρεμάτων της Αττικής, η συνεχιζόμενη τσιμεντοποίηση στις παραρεμάτιες περιοχές είναι τέτοια, που στις δύο από τις μεγαλύτερες σε έκταση λεκάνες απορροής της (ρέμα Ραφήνας και Ραπεντώσας), η δασική βλάστηση μειώθηκε από το 40% και 60% τη δεκαετία 1960, στο 4% και 10% αντίστοιχα σήμερα.
Αυτά είναι κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν το σκηνοθέτη του επαναλαμβανόμενου σχεδόν κάθε χρόνο έργου θανάτων και καταστροφής.
Οι πρόσφατες πλημμύρες ανέδειξαν ξανά την ανύπαρκτη αντιπλημμυρική προστασία των πόλεων και των αγροτικών εκτάσεων, τις μεγάλες ελλείψεις σε κρίσιμες υποδομές και μηχανισμούς παροχής βοήθειας, την καταστροφή δασών, την άναρχη δόμηση, την καταπάτηση και το κλείσιμο ρεμάτων.
Καταδεικνύουν πόσο επικίνδυνη για τη ζωή και την περιουσία του λαού είναι η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων, που προωθούν την εμπορευματοποίηση της γης και τη χρήση της, την κατασκευή έργων υποδομής, με γνώμονα την κερδοφορία των μεγάλων κατασκευαστών και επιχειρηματικών ομίλων και όχι τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας.
Ποτάμια, θάλασσες, χείμαρροι, που αποτελούν τη
φυσική απόληξη των νερών στη θάλασσα, χτίζονται.
Η Ελλάδα, στη ζέστη ασφυκτιά, στις πυρκαγιές καίγεται, στο χιόνι παραλύει, στο σεισμό καταστρέφεται, σκοτώνεται και στη βροχή πνίγεται. Είναι «ανοχύρωτη πόλη», όχι γιατί «φταίει το ζαβό το ριζικό μας!».
Η κατάσταση αυτή δεν οφείλεται στα όποια ακραία καιρικά φαινόμενα, για τα οποία έπρεπε να υπήρχε πρόβλεψη αντιμετώπισης και όχι να αποτελούν άλλοθι.
Είναι αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής
που εφαρμόζουν διαχρονικά οι κυβερνήσεις.
Είναι το φυσικό επακόλουθο μιας πολιτικής που υποτάσσει τη ζωή, το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων στους νόμους του κέρδους...»
Από το 902.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου