Για τους εργαζόμενους ανάγκη να γίνει καθαρό «έξοδος από την κρίση προς όφελος και του λαού και του κεφαλαίου δεν μπορεί να υπάρξει».

Η έγνοια των εργαζομένων*

Αμέσως μετά την επιστροφή του πρωθυπουργού από τη Γερμανία και του υπουργού Οικονομικών από το Γιούρογκρουπ και λίγες μέρες πριν γυρίσουν στην Αθήνα οι εκπρόσωποι της τρόικας, το σίριαλ των διαπραγματεύσεων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. 

Τα κυβερνητικά επιτελεία πραγματοποιούν αλλεπάλληλες συσκέψεις, το σχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού με τα 6 δισ. νέων αντιλαϊκών μέτρων μπήκε χτες για συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, φουντώνει η συζήτηση για το ενδεχόμενο κατάθεσης συμπληρωματικού προϋπολογισμού με πρόσθετα μέτρα μέσα στο 2014, δίνουν και παίρνουν τα σενάρια και τα χρονοδιαγράμματα για την επίτευξη συμφωνίας με την τρόικα.

Από τη μια, ζούμε το γνωστό έργο που στοχεύει στον αποπροσανατολισμό και τον εκφοβισμό του λαού: με τις αναφορές για τη «σκληρή διαπραγμάτευση» που διεξάγει η κυβέρνηση για το «εθνικό συμφέρον» (ή την ακόμα πιο «σκληρή» και «ικανή» διαπραγμάτευση που θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και με το χιλιοπαιγμένο «σίριαλ της δόσης», με την παρουσίαση της αντιλαϊκής πολιτικής ως ενός «σκληρού αλλά αναγκαίου μονόδρομου».

Εκτός, όμως, το επικοινωνιακό στοιχείο, το «σίριαλ» της διαπραγμάτευσης αντανακλά και υπαρκτές διαφορές στα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε αστικής τάξης, μαζί και της ελληνικής. 

Το παζάρι που εκτυλίσσεται δεν περιορίζεται όμως στην Ελλάδα: Έχει άμεση σχέση με αντιθέσεις που, σε συνθήκες κρίσης, οξύνονται μέσα στην Ευρωζώνη, αλλά και ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ. 

Στη δεδομένη φάση, φαίνεται να εντείνεται η συζήτηση στην Ευρωζώνη, για την ανάγκη χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής, συζήτηση στην οποία πρωτοστατούν οι αστικές τάξεις των λεγόμενων «κρατών του νότου», θεωρώντας ότι η αλλαγή του μείγματος διαχείρισης θα συμβάλει στην καπιταλιστική ανάκαμψη. 

Σε αυτήν τη βάση διαπραγματεύεται και η ελληνική 
κυβέρνηση για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου. 

Το τι πετυχαίνει και το τι δεν πετυχαίνει σε αυτήν τη διαπραγμάτευση -για την οποία κόπτεται τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ- δεν μπορεί να αποτελεί την έγνοια της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Όλοι οι παράγοντες του παζαριού συγκλίνουν -η κυβέρνηση, η τρόικα και τα κόμματα που υπερασπίζονται την ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων- στο βασικό τους στόχο, την καπιταλιστική ανάπτυξη, η οποία περνά αναγκαστικά μέσα από παλιά και νέα, «διαρθρωτικά» και «οριζόντια», αντιλαϊκά μέτρα. 

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να προσπεράσουν τόσο τον αποπροσανατολισμό, όσο και την επιχείρηση να συγκλίνουν αυτοί με τους στόχους των μονοπωλίων και της ΕΕ.

Έξοδος από την κρίση προς όφελος και του 
λαού και του κεφαλαίου δεν μπορεί να υπάρξει.

Ο λαός πρέπει να οργανώσει τη δική του αντεπίθεση, για να ανακόψει την επίθεση, για να σπάσει τα δεσμά της ΕΕ και των μονοπωλίων.

*Από την στήλη  «Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ»  του Ριζοσπάστη.