«Ο λαός, που παράγει όλο τον κοινωνικό πλούτο έχει ένα δρόμο, να τον διεκδικήσει όλο».

Καμία αυταπάτη*

 

 

Σύσσωμος ο αστικός Τύπος και οπορτουνιστικά έντυπα στη χώρα μας και διεθνώς, με δεδομένο το εκλογικό αποτέλεσμα των ομοσπονδιακών εκλογών στη Γερμανία, που δείχνει συνεργασία χριστιανοδημοκρατών, σοσιαλδημοκρατών, προσπαθούν να περάσουν ένα μήνυμα: ότι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, αφού η Μέρκελ βγήκε μεν πρώτη, αλλά χρειάζεται το μεγάλο συνασπισμό με τους σοσιαλδημοκράτες και έτσι θα βάλει λίγο «νερό στο κρασί της». 

 

Λένε: «Η χώρα μας μπορεί να προσδοκά μια κατά κάποιον τρόπο χαλαρότερη πολιτική με στόχο την επανεκκίνηση της ανάπτυξης»... Επειδή όμως ταυτόχρονα ξέρουν ότι δεν μπορούν να καλλιεργήσουν και υπέρμετρες προσδοκίες λένε ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν σύντομα θεαματικές αλλαγές στην Ευρωζώνη και για τη χώρα μας και ότι είναι «απαραίτητο να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις και αν τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας θα εξεταστεί το θέμα και του χρέους είτε με επιμήκυνση της αποπληρωμής είτε με νέο κούρεμα».

 

Όλη αυτή η φιλολογία επιχειρείται να μπει στα μυαλά των λαϊκών ανθρώπων ώστε να εμφανιστεί ως μια δήθεν δυνατότητα... να ανασάνουν λίγο. Είναι μεγάλη απάτη και ψέμα. Γιατί ο νέος διαχειριστής στη Γερμανία με όποια συνεργασία αστικών κομμάτων (άλλωστε έχει ξαναδοκιμαστεί ο μεγάλος συνασπισμός, όπως και διάφορα άλλα σχήματα) τα συμφέροντα των καπιταλιστών θα υπηρετήσει. 

 

Οι Γερμανοί εργαζόμενοι το βιώνουν στο πετσί τους, με την αύξηση της φτώχειας, την επέκταση της μερικής απασχόλησης που κρύβει την πραγματική ανεργία, την επιδείνωση της ζωής τους. Ταυτόχρονα οι συμφωνίες, οι συμβιβασμοί και οι διευθετήσεις που γίνονται στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, με ηγετική δύναμη τη Γερμανία, ο ανταγωνισμός και οι αντιθέσεις που αναπτύσσονται με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΔΝΤ, ΗΠΑ), δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Αλισβερίσι ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες είναι και το μάρμαρο το πληρώνουν, παντού με μνημόνια είτε όχι, οι λαοί, όπως και ο δικός μας.

 

Ακόμα και αν υπάρξει κάποια χαλάρωση ή ακόμα και αλλάξει το μείγμα της διαχείρισης, όπως προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν επιστρέψει σε κάποιο βαθμό η καπιταλιστική ανάπτυξη, αυτή θα πατήσει στα «ερείπια» των εργασιακών δικαιωμάτων. 

 

 

Ο,τι πήρε πίσω το κεφάλαιο από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, το θεωρεί δεδομένο, για να αποκτήσει και πάλι τα ποσοστά κερδοφορίας που επιθυμεί.

 

Άρα είναι ξένο και έξω από τα συμφέροντα των εργατών, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των νέων και των γυναικών από τα λαϊκά στρώματα, να κάθονται και... να κάνουν ταμείο, από κουμπαρά που δεν ελέγχουν. Όλα τα μείγματα διαχείρισης, και αυτό που προβάλλει η Μέρκελ ή η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να ξεγελάσει το λαό ότι αυτός είναι καλύτερος καταφερτζής στις... διαπραγματεύσεις ή διάφορα άλλα δήθεν εναλλακτικά «σχέδια» για έξοδο από το ευρώ ή ακόμα και την ΕΕ, έχουν έναν κοινό παρανομαστή: Ενισχύουν τους μεγαλοεπιχειρηματίες. 

 

Ο λαός, που παράγει όλο τον κοινωνικό 

πλούτο έχει ένα δρόμο, να τον διεκδικήσει όλο. 

 

Από εδώ πηγάζει και η μόνη φιλολαϊκή πρόταση που προβάλλει το ΚΚΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, εργατικό λαϊκό έλεγχο και εργατική λαϊκή εξουσία, που θα θέσει την οικονομία με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

                        

 *"Επωνύμως"  από τη στήλη "Από ...μέρα   σε...μέρα" του Ριζοσπάστη.