«...η χώρα μπορεί να «σωθεί» μόνο αν σωθούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα...».

Στην ένταση των αγώνων η διέξοδος
 

 

Να λοιπόν που οι εργατικές κινητοποιήσεις δεν είναι μόνο «ανεπίτρεπτες», αλλά, σύμφωνα με την άποψη που διατυπώνουν αστοί αρθρογράφοι, αποτελούν και «έγκλημα»! Μάλιστα, συνδέουν τις κινητοποιήσεις με τη στιγμή που γίνονται, ενόψει των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και την ώρα που, όπως λένε, «η χώρα παλεύει για να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα» (!) καθιστώντας τους εργαζόμενους υπεύθυνους για την πορεία της χώρας.

Πράγματι, οι εργαζόμενοι είναι υπεύθυνοι για την πορεία της χώρας, αλλά όχι όπως το εννοούν οι θεματοφύλακες της αντιλαϊκής πολιτικής. Η έκκλησή τους ισοδυναμεί με παράδοση των εργαζομένων και αποδοχή άνευ όρων του μονόδρομου των αντεργατικών μέτρων. 

Η νουθεσία τους να αποδεχτούν τα λαϊκά στρώματα την αντιλαϊκή 
λαίλαπα ως τη «σωτηρία τους» μόνο πρωτότυπη δεν είναι. 

Από το 2010 οι μεγαλοϊδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημέρωσης ψάλλουν το ίδιο τροπάρι. Μονόδρομος τα μέτρα, μονόδρομος οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, μονόδρομος η Ευρωπαϊκή Ένωση, κοινά τα συμφέροντα των εκατομμυρίων που πληρώνουν την καπιταλιστική κρίση και αυτών των λίγων που - πατώντας πάνω της - λεηλατούν τους μισθούς, τις συντάξεις, τα εργασιακά δικαιώματα, ετοιμάζουν την ανάκαμψη και την ανάπτυξη των κερδών τους.

 
Πράγματι, αυτά που διακυβεύονται είναι τόσο σημαντικά, 

που κάνουν υποχρεωτικούς τους κοινωνικούς αγώνες. 

Οι κατηγορίες κατά των εργαζομένων που κινητοποιούνται και η δυσφήμιση των απεργιών τους πρέπει να τους αφήσουν πέρα για πέρα αδιάφορους. Οι κονδυλοφόροι των αστών κάνουν τη δουλειά τους. Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα έχουν χρέος να κάνουν τη δική τους δουλειά. Να κλείσουν τα αυτιά στις Σειρήνες της υποταγής, να αψηφήσουν την κινδυνολογία τους.

 
Η «σιωπή νεκροταφείου» που επιχειρούν 

να επιβάλουν δεν πρέπει να περάσει. 

Όχι μόνο δεν πρέπει να φοβηθούν την «ένταση» των αγώνων και των κινητοποιήσεων - με την οποία κινδυνολογούν οι αστοί - αλλά με τη μαζική συμμετοχή τους και τον ταξικό προσανατολισμό και περιεχόμενό τους να τους κάνουν ακόμα πιο αποτελεσματικούς. Αυτό δίδαξε η τετράχρονη κρίση.

 

Η όξυνση της ταξικής πάλης είναι πλέον 

μονόδρομος για τους εργαζόμενους.

Η ανασυγκρότηση του κινήματος, για να ασκούν οι αγώνες του όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πίεση, για να γίνουν πιο αποτελεσματικοί, περνάει μέσα από την ενίσχυση των ταξικών χαρακτηριστικών του, για να στοχεύει σταθερά την εξουσία των μονοπωλίων. 

 

Μόνο σε αυτό το δρόμο της πάλης κατά των μονοπωλίων, που θα αμφισβητεί καθαρά την Ευρωπαϊκή Ένωση και ό,τι απορρέει από την ένταξη της χώρας σε αυτή, που χωρίς μισόλογα και ήξεις - αφήξεις θα απαιτεί τη διαγραφή του χρέους, γιατί δεν το προκάλεσε ο λαός, μπορούν τα λαϊκά στρώματα να βρούνε διέξοδο. 

Σε κοινό βηματισμό με τα άλλα λαϊκά στρώματα, χτίζοντας από τα κάτω, βήμα βήμα, τη λαϊκή συμμαχία, η εργατική τάξη μπορεί να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, να βάλει τη σφραγίδα των δικών της συμφερόντων στην πορεία της χώρας.

 

Γιατί η χώρα μπορεί να «σωθεί» μόνο αν 

σωθούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. 

 
Μπορεί να βγει από τη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης και των σκληρών ταξικών της συνεπειών μόνο αν τα λαϊκά στρώματα αμφισβητήσουν το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης που την έριξε στο βάραθρο της κρίσης και με αποφασιστικότητα χαράξουν το δρόμο για τη δική τους εξουσία και οικονομία.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή Μας» του «Ριζοσπάστη».