«Δρόμος που να υπηρετεί ταυτόχρονα το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους υπάρχει μόνο στα παραμύθια...»

Το «κλάμα»* και ο οδυρμός που έχει πέσει το τελευταίο διάστημα με αφορμή τη μεταφορά επιχειρήσεων σε άλλες χώρες της ΕΕ δε λέγεται. Σαν τις ψευτο-μοιρολογίστρες ένας ένας μπαίνει στο χορό. Από κοντά προχθές και η ηγεσία της ΔΑΚΕ, που εξανίσταται για τη μεταφορά επιχειρήσεων με αφορμή και την τελευταία περίπτωση της «Βιοχάλκο», με ανακοίνωσή της μέμφεται το ΣΕΒ, γιατί  αναζητά στη μείωση του εργασιακού κόστους, λέει, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας,  και του ζητά να αναλάβει τις ευθύνες του.

Μόνο που στο διά ταύτα, και η ΔΑΚΕ καταλήγει μετά την απαιτούμενη «κριτική», να ζητά ό,τι ακριβώς και ο ΣΕΒ: Πιο φτηνή ενέργεια για λογαριασμό του ντόπιου κεφαλαίου, μεγαλύτερη και πιο φθηνή χρηματοδότηση στις επιχειρήσεις και φορολογία στα μέτρα των επιχειρήσεων που όπως λέει δε θα αποτρέπει «κάθε σοβαρό επενδυτικό ενδιαφέρον». Τι διαφορετικό άραγε ζητά ο ΣΕΒ;

 

Μάλιστα ζηλεύοντας προφανώς την πατέντα που λάνσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει και η ΔΑΚΕ ότι «στηρίζει την υγιή και πατριωτικά προσανατολισμένη επιχειρηματικότητα»..!

Όλοι με τους «πατριώτες» επιχειρηματίες, 
όλοι με την «υγιή επιχειρηματικότητα». 

Μόνο που ξεχνούν ότι «οι πατριώτες επιχειρηματίες» δε διαπράττουν και κάποιο έγκλημα, απλώς σαν καλοί επιχειρηματίες παίρνουν τις επιχειρήσεις τους και τις πάνε εκεί που θα έχουν το μεγαλύτερο κέρδος. Σε όποιο μέρος και πλάτος της Γης τους εξασφαλίζει ακόμα μεγαλύτερη απόδοση των κεφαλαίων τους.

Άλλωστε και η ΔΑΚΕ, όπως και η ΠΑΣΚΕ, μαζί με τους βιομήχανους και τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του να δηλώνει «πίστη στην ιδεολογία του κοινωνικού φιλελευθερισμού» έχει προ πολλού δηλώσει την αφοσίωσή της, μαζί με τους προαναφερόμενους, στις τέσσερις βασικές ελευθερίες του Μάαστριχτ, -δηλαδή και στην απρόσκοπτη μεταφορά κεφαλαίων και επιχειρήσεων- για την οποία τώρα χύνει κροκοδείλια δάκρυα. 

Για να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά ότι και στο
ζήτημα της μεταφοράς επιχειρήσεων, όλους τους χωρά 
η Ευρωπαϊκή Ενωση, όλους τους χωρά το Μάαστριχτ. 

Από τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες και το ΣΕΒ, μέχρι τους φιλελεύθερους της ΔΑΚΕ και τους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ. Για τη μακροημέρευση του καπιταλισμού πασχίζουν κι ας αφήσουν τις κόνξες.

 Το παράδειγμα της «Βιοχάλκο»**

Στα χνάρια του δρόμου, που άνοιξαν οι όμιλοι «Coca Cola 3E» και ΦΑΓΕ, αποφάσισε να μεταφέρει την έδρα του στο Βέλγιο και ο όμιλος της «Βιοχάλκο». Ο όμιλος αιτιολόγησε την απόφασή του ως προσπάθεια «αμεσότερης πρόσβασης στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων».

Το γεγονός έδωσε αφορμή στον υπεύθυνο ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκη να επισημάνει ότι «η εταιρεία μεταφέρεται σε μια χώρα με υψηλότερη φορολογία και υψηλότερο εργατικό κόστος χάριν του χρηματοδοτικού κόστους» και να επικρίνει την κυβέρνηση για αποτυχημένη πολιτική προσέλκυσης καπιταλιστικών επενδύσεων.

Η αλήθεια είναι ότι το κεφάλαιο μετακινείται με κριτήριο

το ποσοστό κέρδους του και μ' αυτή την έννοια δεν έχει πατρίδα. 
 

 

Επιλέγει λοιπόν με γνώμονα το βαθμό εκμετάλλευσης στην παραγωγή, τα φορολογικά και ασφαλιστικά προνόμια, τη δυνατότητα φθηνού δανεισμού, τα κέρδη στο χρηματιστήριο κάθε χώρας.

Γι' αυτό και ο όμιλος «Βιοχάλκο» επιλέγει προς το παρόν να διατηρήσει τις παραγωγικές μονάδες στην Ελλάδα, όπου η εργατική δύναμη είναι φθηνότερη και να αποσύρει τη μετοχή της «Βιοχάλκο» απ' το ελληνικό χρηματιστήριο, αξιοποιώντας εταιρεία συμμετοχών που εδρεύει στο Βέλγιο.

Από αυτή την επιλογή μπορεί να βγει και φορολογικά κερδισμένος. Αλλωστε υπάρχει και το προηγούμενο παράδειγμα της 3Ε. Οι μεγαλομέτοχοι του συγκεκριμένου ομίλου πέτυχαν να μην πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο, ως έκτακτη εισφορά, ενώ οι ελληνικές θυγατρικές εταιρείες του ομίλου είχαν την προηγούμενη διετία κέρδη 450 εκατ. ευρώ. Και αυτό γιατί σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία ο φόρος επιβαρύνει την μητρική εταιρεία -εν προκειμένω την «Coca Cola HBC»- η οποία όμως εμφάνισε ζημιά την ίδια περίοδο. Μια λύση πολύ βολική και για τη «Βιοχάλκο», όσο διατηρεί τις θυγατρικές του ομίλου στην Ελλάδα.

Οι μονοπωλιακοί όμιλοι είχαν, έχουν και θα έχουν σταθερό στόχο να αυξάνουν τόσο το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζόμενων στην παραγωγή όσο και τις μορφές έμμεσης εκμετάλλευσης με αλλαγές στη φορολογική, στην πιστωτική, στην εισοδηματική πολιτική. 

 

Δρόμος που να υπηρετεί ταυτόχρονα το 

κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, υπάρχει μόνο 

στα παραμύθια της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ευνοϊκές κρατικές ρυθμίσεις για τον ιδιώτη επενδυτή σημαίνει νέα βάρη για το λαό. Ο δρόμος της αντεπίθεσης για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση απ' την ΕΕ είναι ο μόνος δρόμος για το λαό.

*Η υποκρισία της ΔΑΚΕ,  **"Η Άποψή Μας"    

Από τη στήλη "Από μέρα  σε...μέρα" του Ριζοσπάστη.