...Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο / στο άνοιγμα του τσαντιριού, 
αγνάντια στη θάλασσα, / σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας, / 
με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε. / Κοιτάνε πέρα την 
αντιφεγγιά της Αθήνας, / κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη, / σφίγγοντας 
μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους, / σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα 
σκάγια των άστρων, / σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή 
σιωπή, / εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ' τ' αστροπελέκι.
Ριζοσπάστης,   "Δια του ΤΥΠΟΥ"

 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου