Η καταδίκη, με αυτόν τον τρόπο...θυμίζει την ''καταδίκη του λούτσου που αποφασίστηκε να τον πετάξουν στο ποτάμι''.

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2010

....κάθε μέρα ξοδεύονται από τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ), τόννοι χαρτιού, τυπογραφικής μελάνης, και ανάλογη ηλεκτρική ενέργεια, χωρίς να υπολογίζονται οι εργατοώρες, απλώνοντας σαν κουρτίνα την ακατάσχετη όσο και ανυπόφορη φλυαρία της αστικής και μικροαστικής διανόησης, με μόνο σκοπό να κρύψουν το αίσχος, αλλά κυρίως, ότι σε τελευταία ανάλυση συστήνει το ιστορικό αδιέξοδο και τέλος της καπιταλιστικής εποχής: τη μισθωτή δουλεία. Δηλαδή την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ο 21ος αιώνας, θα είναι ο αιώνας των κοινωνικών αλλαγών σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν χωράει αμφιβολία γιαυτό Έχουν ωριμάσει πλέον οι υλικοί όροι και οι κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για τον σκοπό αυτό. Αλλά, κοινωνική αλλαγή, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τον οργανωμένο αγώνα της εργατικής τάξης. Και για να γίνει αυτό, όλα δείχνουν ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και δράσης των εργαζόμενων, ώστε, οι εργαζόμενοι, να ταυτιστούν με το πραγματικό τους συμφέρον, δηλ., με το συμφέρον της τάξης τους. Που σημαίνει συνειδητοποίηση της θέσης τους, πολιτική συνειδητοποίηση των προβλημάτων τους, πολιτική τέλος καταδίκη και κατάργηση των αιτίων που τα γεννούν. Και επειδή όλα φαίνεται να βρίσκονται σε μια καινούργια αφετηρία, οι εργαζόμενοι πρέπει να εμπιστευθούν τον εαυτό τους και μόνο, τη δική τους οργάνωση, τη δική τους τάξη. Η απελευθέρωση τους από το ζυγό του κεφαλαίου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι μόνοι τους, είναι ''δική τους υπόθεση'', και είναι ανάγκη να κατανοήσουν βαθιά, γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία, με την γενική ισχύ που έχουν σήμερα τα ΜΜΕ, ότι τελικά θα νικήσουν, όχι με την βοήθεια της διανόησης, αλλά παρά την αντίστασή της.

Και είναι έτσι, ''γιατί η σύνθεση της διανόησης διαγράφεται τόσο καθαρά όσο και η σύνθεση της κοινωνίας που ασχολείται με την παραγωγή υλικών αγαθών, και είναι αναντίρρητο, στην κοινωνία που βασιλεύει και κυβερνάει ο καπιταλιστής στη διανόηση δίνουν τον τόνο οι καριερίστες μισθοφόροι της αστικής τάξης'', οι ευρωπαπατζίδες, οι καπάτσοι δημοπράτες του λαϊκού πλούτου, οι ελευθεραγορίτες.

Η αστική διανόηση έχοντας συνείδηση της ταξικής της θέσης, στρατευμένη στην υπηρεσία της τάξης της, είναι μια διανόηση ήσυχη και ικανοποιημένη, ξένη προς κάθε παραλογισμό και που ξέρει καλά τι θέλει και τι κάνει. (Αναπαραγωγή υποταγμένων διανοούμενων και εργατών, για την αρπαγή του παραγόμενου πλούτου, συκοφαντικές εκστρατείες ενάντια στους αγώνες των εργαζομένων, αποθέωση της ''ελεύθερης'' αγοράς, δηλ., του ληστρικού καπιταλιστικού συστήματος, ''ιδεολογική'' στήριξη στην εμπορευματοποίηση της κοινωνικής ζωής. Ιδεολογικοποίηση της χειραγώγησης και εμπορευματοποίησης της πολιτιστικής δραστηριότητας και της τέχνης, με σκοπό από τη μια, τον εξωραϊσμό της ιδιωτικής ζωής του καπιταλιστή, την άμβλυνση των εσωτερικών αντιθέσεων του εκμεταλλευτικού συστήματος, και από την άλλη, αποκόμιση κέρδους. Και με μια ακατάσχετη ωραιολόγα μπουρδολογία, στα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης πχ ''Η τέχνη από μόνη της είναι μια εικόνα, ένα όραμα, ένα σύννεφο! Η τέχνη ούτε απομυθοποιήται, ούτε μπορεί κανείς να τη βάλει σε μέτρο. Είναι ένα σύννεφο, ένας άνεμος, ο οποίος περνά και σε γοητεύει...('''Έψιλον''(Ε) 26.10.08 σελ. 23)  ή, διαλέξεις του τύπου ''Η ηθική της γραμμής στη βυζαντινή αγιογραφία'' κλπ., πολιτικοποιούν τον εφησυχασμό και την ατομικότητα, αποπροσανατολίζοντας το λαό από τα πραγματικά του προβλήματα και κυρίως από την ταξική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.

Η μικροαστική διανόηση, η δημοκρατική ή, οι "αριστεροί", όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, που παλεύουν για ''σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο'', που τοποθετούν τον ''άνθρωπο και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη'' όχι μόνο δεν αρνούνται αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή τον τόνο στη διανόηση τον δίνουν τα κέντρα προπαγάνδας της αστικής τάξης, αλλά αντίθετα το υπογραμμίζουν έντονα, πασχίζοντας να αποδείξουν ότι αυτό είναι ανήθικο, πασχίζοντας να το καταδικάσουν, να το συντρίψουν με τις προσπάθειές τους, να το ντροπιάσουν και να το εκμηδενίσουν ξεχύνοντας ένα ατελείωτο χείμαρρο φράσεων για παιδεία, δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, διαφάνεια και ότι φιλοπρόοδο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Να φαντάζεσαι ότι αυτή η χειμαρρώδης φρασεολογία, είναι ικανή να κάνει την αστική διανόηση να ντραπεί για τον αστικό της χαρακτήρα, είναι στον ίδιο βαθμό γελοίο, όσο και οι επιδιώξεις των μικροαστικών κομμάτων και των οικονομολόγων τους, να φοβερίσουν την αστική τάξη, με το ότι τραβάει προς την καταστροφή του λαού, την ανεργία, την εξαθλίωση και την πείνα. Η καταδίκη, με αυτόν τον τρόπο, της αστικής τάξης και των ιδεολογικών της εκπροσώπων, από την δημοκρατική μικροαστική διανόηση, και στην καλύτερη των προθέσεων, είναι υποκριτική και θυμίζει την ''καταδίκη του λούτσου που αποφασίστηκε να τον πετάξουν στο ποτάμι''.

Το μέρος εκείνο της διανόησης που αναγνωρίζει τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης καί θέλει να πιστεύει ότι στέκεται στο πλευρό της, πρέπει να το αποδείξει στη πράξη επικαιροποιώντας το ιστορικό χρέος της εργατικής τάξης. Τότε μόνο μπορεί να υπολογίζει σε γόνιμη δράση, όταν βάλει τέλος στις αυταπάτες που καλλιεργούν τα κέντρα προπαγάνδας της αστικής τάξης, και αναδείξει την πραγματική και όχι την επιθυμητή εξέλιξη, τις πραγματικές και όχι τις ενδεχόμενες κοινωνικές-οικονομικές σχέσεις παρουσιάζοντας, ξανά από την αρχή, μια ολοκληρωμένη εικόνα της σημερινής πραγματικότητας, σαν καθορισμένου συστήματος σχέσεων παραγωγής, ώστε δείχνοντας τον αναγκαίο χαρακτήρα της εκμετάλλευσης και της απαλλοτρίωσης των εργαζομένων μέσα σ' αυτό το σύστημα, να δείξει τη διέξοδο εκείνη απ' αυτό το καθεστώς, την οποία υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη. Επίμονα, με σιγουριά, αισιοδοξία, και αποφασιστικότητα, απέναντι στις ειρωνείες και τα ψέμματα, στους αφορισμούς και στα ιδεολογήματα της αστικής τάξης και των εκπροσώπων της. Να τονίζει ότι τα συνθήματα για την συγκράτηση του κατώτερου μισθού στο επίπεδο μιας ανθρώπινης διαβίωσης η ''την κρίση να την πληρώσει η πλουτοκρατία '' κλπ., δεν είναι τίποτε άλλο από προσπάθειες και αγώνες για την συγκράτηση της δοσμένης αξίας της εργασίας και ότι η εργατική τάξη ''δεν πρέπει να υπερβάλλει την αποτελεσματικότητα αυτών των καθημερινών αγώνων. Να θυμίζει και να αποδείχνει στους εργαζόμενους ότι παλεύουν ενάντια στα αποτελέσματα και όχι στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων'. Γιατί σήμερα καθώς η κατάσταση εξελίσσεται όλο και χειρότερα για τους εργαζόμενους, για το λαό, είναι ανάγκη να κατανοήσει η εργατική τάξη τη δύναμή της και να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι ''μαζί με όλες τις αθλιότητες που τις επιβάλλει το σημερινό σύστημα, συγχρόνως έχει (υπέρ)αναπτύξει τους υλικούς όρους και τις κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για τον οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας''

Ένα πρώτο μέτρο προς την κατεύθυνση αυτή θα ήταν.....