Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ Η ΑΣΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ*

'Κοινωνική διαβούλευση
η ''στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα''

'' Ένα μέρος της αστικής τάξης θέλει να διορθώσει τα κοινωνικά κακά, για να εξασφαλίσει την ύπαρξη της αστικής τάξης
Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν: οικονομολόγοι, φιλάνθρωποι, άνθρωποι που ασχολούνται με την βελτίωση της κατάστασης των εργαζόμενων τάξεων, ανθρωπιστές, οργανωτές αγαθοεργιών, προστάτες των ζώων, ιδρυτές συλλόγων
υπέρ της μετριοπάθειας, οι πιο παρδαλοί ψευτομεταρρυθμιστές. Και αυτό τον αστικό σοσιαλισμό έφτασαν να τον επεξεργαστούν σε ολόκληρα συστήματα.
Ας αναφέρουμε για παράδειγμα τη Φιλοσοφία της αθλιότητας του Προυντόν.
Οι σοσιαλιστές αστοί θέλουν τις συνθήκες ζωής της σύγχρονης κοινωνίας χωρίς τους αγώνες και τους κινδύνους που απορρέουν αναγκαστικά από αυτήν. Θέλουν τη σημερινή κοινωνία, αλλά αφού της αφαιρεθούν τα στοιχεία που την επαναστατικοποιούν και τη διαλύουν. Θέλουν την αστική τάξη χωρίς το προλεταριάτο Η αστική τάξη, φυσικά, φαντάζεται τον κόσμο όπου κυριαρχεί σαν τον καλύτερο κόσμο. Ο αστικός σοσιαλισμός επεξεργάζεται αυτή την παρήγορη εικόνα σ' ένα μισό η ολοκληρωμένο σύστημα. Όταν παροτρύνει το προλεταριάτο να πραγματοποιήσει τα συστήματά του και να μπει στη νέα Ιερουσαλήμ, τότε κατά βάθος το καλεί απλώς να σταματήσει στη σημερινή κοινωνία, να αποβάλει, όμως, τις εχθρικές αντιλήψεις που έχει γι' αυτήν.
Μια δεύτερη, λιγότερο συστηματική, αλλά πιο πρακτική μορφή αυτού του σοσιαλισμού, δοκίμασε να αποτρέψει την εργατική τάξη από κάθε επαναστατικό κίνημα, αποδείχνοντας ότι δεν μπορεί να την ωφελήσει αυτή η εκείνη η πολιτική αλλαγή, αλλά μονάχα μια αλλαγή των υλικών συνθηκών ζωής, των οικονομικών σχέσεων. Όμως ο σοσιαλισμός αυτός, με την αλλαγή των υλικών συνθηκών ζωής δεν εννοεί καθόλου την κατάργηση των αστικών σχέσεων παραγωγής,που μπορεί να γίνει μονάχα με επαναστατικό τρόπο, αλλά διοικητικές βελτιώσεις που πραγματοποιούνται πάνω στο έδαφος αυτών των σχέσεων παραγωγής και επομένως δεν θα αλλάξει τίποτα στη σχέση του κεφαλαίου και της μισθωτής εργασίας, αλλά στην καλύτερη περίπτωση θα μειώσει για την αστική τάξη τα έξοδα της κυριαρχίας της και θα απλοποιήσει τον κρατικό προϋπολογισμό
Την πιο ταιριαστή του έκφραση ο αστικός σοσιαλισμός την αποκτάει τότε μονάχα, όταν καταντάει ένα απλό ρητορικό σχήμα.

Πράσινη ανάπτυξη

Πράσινη οικονομία! Προς όφελος της εργαζόμενης τάξης. Καταστροφή της κοινωνικής ασφάλισης! Προς όφελος της
εργαζόμενης τάξης. Ελεύθερο ωράριο, κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης, άμεση μείωση μισθών και συντάξεων και αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης των εργαζομένων! Προς όφελος των εργαζομένων.** Αυτή είναι η τελευταία λέξη του αστικού σοσιαλισμού, η μόνη που την εννοεί σοβαρά.
Ο σοσιαλισμός της αστικής τάξης είναι ακριβώς ο ισχυρισμός ότι οι αστοί είναι αστοί προς όφελος της εργαζόμενης τάξης.''

Όρνιθες, αρπακτικά και τρωκτικά

Τελικά αν στηριχτούμε στις εκτιμήσεις των θεμελιωτών του ιστορικού υλισμού, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ότι το νέο-όλο Πάνκαλο κόμμα, δεν είναι και τόσο νέο. Που σημαίνει ότι θάπρεπε να είναι γενικά γνωστός ο χαρακτήρας και ο ιστορικός ρόλος που έχουν παίξει αυτά τα κόμματα στην πάλη των τάξεων.

Αλλά ας δεχθούμε ότι την πρώτη φορά, η εμφάνιση του Πάνκαλου κόμματος στην αρχή της μεταπολιτευτικής περιόδου, βρήκε τον λαό, και εξ αιτίας των τότε πολιτικών συνθηκών, απληροφόρητο. Δεν γνώριζε ο λαός την ιστορικότητα του νέου κόμματος. Εντάξει. Τη δεύτερη φορά όμως; Τι έγινε; Ο λαός

όχι μόνο είχε νοιώσει στο πετσί του, όπως έλεγαν οι παλιοί, την ιστορικότητα και τα ''ηθικά προτερήματα '' του παλιού πλέον νέου-όλου κόμματος, αλλά το είχε στείλει στη λάντζα του αστικού πολιτικού συστήματος. Τι έγινε; Τι άλλαξε; Πώς ένας λαός με ιστορία μεγάλων αγώνων και θυσιών, φτάνει στο σημείο να αφήνει την τύχη του στα χέρια, πότε της Σκύλλας και πότε της Χάρυβδης, δηλ.,του αναγνωρισμένου πλέον δικομματισμού; Είναι το μεγάλο ερώτημα. Είναι το ζήτημα. Ένα καθοριστικό ζήτημα, το οποίο βεβαίως, οι οικονομολόγοι και οι κάθε λογής απολογητές του αστισμού, το θεωρούν λυμένο, προβάλλοντας τη λογική του ευρωμονόδρομου, τη λογική του '' εντάξει μορέ'', ''δεν αλλάζει τίποτα'', ''όλοι ίδιοι είναι'' κλπ.
Έγκυρη απάντηση θα δοθεί, μπορεί να δοθεί και θα δοθεί στην πράξη, από τις οργανωμένες δυνάμεις της εργατικής τάξης, από την μαζική δράση των εργαζομένων. Δεν γίνεται αλλιώς. Κοντός ψαλμός...

* ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ Μανιφέστο ( Εκδ., ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, σελ. 61-62)
** Στο αυθεντικό κείμενο: Ελεύθερο εμπόριο! προς όφελος της εργαζόμενης τάξης. Προστατευτικοί δασμοί! Προς όφελος της εργαζόμενης τάξης. Φυλακές κελιά! Προς όφελος της εργαζόμενης τάξης.