Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

"To Χρήμα ως Κέρδος" (Μέρος 9ο)

Το Δημόσιο Χρέος
«Ο μεγάλος ρόλος, που το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχό του φορολογικό σύστημα, παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών, ώθησε πλήθος συγγραφείς,..να κάνουν το λάθος να αναζητούν σ’ αυτό τη βασική αιτία της αθλιότητας των σύγχρονων λαών» *

Έτσι συμβαίνει και σήμερα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι από τους "ευαίσθητους" ανθρωπιστές οικονομολόγους, που σαν άλλοι "συγγραφείς", κάνουν το λάθος(;) να προβάλουν το δημόσιο χρέος, ως την αιτία της καπιταλιστικής κρίσης. Όσο σημαντικό κι αν είναι, αυτό καθαυτό, το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, δεν παύει να είναι απότοκο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
H οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι κρίση υπερπαραγωγής, δηλαδή, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Είναι η κρίση που γεννιέται περιοδικά, από και μέσα στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δυσχεραίνοντας όλο και περισσότερο το επόμενο ξεπέρασμά της..

«…Το αποικιακό σύστημα ανακήρυξε το κυνήγι του κέρδους ύστατο και μοναδικό σκοπό της ανθρωπότητας. Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του, τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και την Βενετία, διαδόθηκε σ' όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανουφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους, του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο…

…Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους - αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό η δημοκρατικό κράτος - βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους . Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από την στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.

...Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς να είναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από την βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση...το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρίες… με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία...

...Γι' αυτό η διόγκωση του δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών, που η πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694).
Η Τράπεζα της Αγγλίας άρχισε τη δράση της δανείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματά της με τόκο 8%. Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη βουλή, από το ίδιο το κεφάλαιο να κόβει νόμισμα, δανείζοντάς το ακόμα μια φορά στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων ... Δεν πέρασε πολύς καιρός και το πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε η ίδια, έγινε το νόμισμα, με το όποιο η Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του κράτους τους τόκους του δημοσίου χρέους. Και σα να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με το ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα με τ' άλλο, έμενε, ακόμα και τη στιγμή που εισέπραττε, αιώνιος πιστωτής του έθνους ως την τελευταία πεντάρα που είχε δώσει… Τον ίδιο καιρό που έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες, άρχισαν να κρεμούν παραχαράκτες τραπεζογραμματίων…"*

Δεν χρειάζεται να πούμε, ότι το δικαίωμα να κόβει νόμισμα που δόθηκε τότε, το 1694, στην Τράπεζα της Αγγλίας, σήμερα είναι γενικευμένη πρακτική στο τραπεζικό σύστημα.

...Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, που συχνά για τούτον ή κείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις κρυφές πηγές της πρωταρχικής συσσώρευσης... Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεολυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων... Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, που προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων εκτάκτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, - που άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης.
Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή ... »
*

Την καλύτερη επιβεβαίωση των πάρα πάνω, την δίνει σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Με
τον καταμερισμό της εργασίας, με το κομμένο νόμισμα, και το μεταλλικό χρήμα, με το κράτος, το χωρισμό των εργατών από την ιδιοχτησία των όρων πραγματοποίησης της εργασίας, με
το αποικιακό σύστημα και την ανακήρυξη του κέρδους ως τον ύστατο και μοναδικό σκοπό της ανθρωπότητας, την συγκέντρωση της παραγωγής και το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλαδή των κρατικών χρεών και το αντίστοιχο φορολογικό σύστημα, χάραξε η σύγχρονη εποχή, η εποχή της κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου.

“Η Εποχή των Τεράτων”

Συνεχίζεται..


*Καρλ Μαρξ “το ΚΕΦΑΛΑΙΟ”, I τόμ., εκδ. "Σύγχρονη Σκέψη", Αθήνα 1975, σελ. 778 -781.

16 σχόλια:

  1. Οι "ανθρωπιστές οικονομολόγοι" δεν προβάλουν το χρέος ως αιτία της καπιταλιστικής κρίσης αλλά ως το πεδίο της έντασης των παραγωγικών σχέσεων και επομένως ως το πεδίο επι του οποίου εκδηλώνεται κυκλικά η κρίση (εξ αιτίας της συσσώρευσης)
    Απλά είναι πιο "ευαίσθητοι" διότι προκύπτουν νέα δεδομένα-που δεν είναι της ώρας- που ήταν ανύπαρκτα προ δύο αιώνων.
    Δεν μπορεί να προσδιδεις πρόθεση στον ερευνητή επιστήμονα από την στιγμή που δέχεσαι την επιστήμονική αυθεντία. Απλά πράγματα!
    (εκτός και αν ξόφλησε στις 5 αυγούστου του 1895:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το εμπόρευμα μπορεί να νοηθεί μέσα στην αυθεντική του ουσία, μονάχα
    σαν καθολική κατηγορία του ολικού κοινωνικού είναι (και όχι επιμέρπους σχέσεων)
    Μόνο μέσα σε αυτά τα πλαίσια η πραγμοποίηση που απορεεί από την εμπορευματική σχέση (circulation)αποκτά μια αποφασιστiκή σημασία, τόσο για την αντικειμενική εξέλιξη της κοινωνίας όσο και για την στάση των ανθρώπων απεναντί της, για την υποταγή της συνείδησής τους στις μορφές τις οποίες εκφράζεται αυτή η πραγμοποίηση.
    Αυτή η υποταγή εντείνεται ακόμη περισσότερο από το γεγονώς ότι όσο αυξάνονται η ορθολογικοποίηση και η μηχανοποίηση της διαδικασίας της εργασίας(αξιες που με θέρμη υποστήριζαν οι αδαείς ριζοσπάστες του 19ου) τόσο η δραστηριότητα του εργαζόμενου χανει τον χαρακτήρα της δραστηριότητας, για να μετατραπεί σε μια στάση π α ρ α τ ή ρ η σ η ς.

    βλ. και Ϊστορία και Ταξική συνείδηση του Λούκατς και "Κοινωνία του θεάματος" του Ντεμπορ από σελ 37 εως 46 -το εμπόρευμα σαν θέαμα-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε Πλένειν γεια σου,
    χαίρομαι που ξαναέχουμε την ευκαιρία ανταλλαγής απόψεων.
    Σχετικά με το δεύτερο σχόλιό σου, θα αναφερθώ όσο γίνεται πιο εκλαϊκευτικά στη συνέχεια των αναρτήσεών μου.

    Στο πρώτο σου σχόλιό, γράφεις:
    "Οι "ανθρωπιστές οικονομολόγοι" δεν προβάλουν το χρέος ως αιτία της καπιταλιστικής κρίσης αλλά ως το πεδίο της έντασης των παραγωγικών σχέσεων και επομένως ως το πεδίο επί του οποίου εκδηλώνεται κυκλικά η κρίση (εξ αιτίας της συσσώρευσης)"

    Όχι μόνο προβάλουν, ως "κρίση χρέους", οι οικονομολόγοι και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, την γενική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά μ’ αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

    Από τη μια, βρίσκουν την ευκαιρία να φορτώσουν την κρίση του ληστρικού τους συστήματος στις πλάτες των εργαζομένων,(καταστροφή εργασιακών σχέσεων, μείωση μισθών, συντάξεων κλπ.) και από την άλλη επιχειρούν να αποκρύψουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, τις σύμφυτες του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής.

    Κι αυτό γιατί; Γιατί χαρακτηρίζοντας την κρίση του εκμεταλλευτικού συστήματος, ως “κρίση χρέους”, στην ουσία επιδιώκουν την μετατόπιση του “πεδίου” της ταξικής πάλης. Έτσι ώστε, αυτή η ταξική πάλη, να περιοριστεί σε διεκδικήσεις θεσμικών αλλαγών και “βελτιώσεων” της αστικής δημοκρατίας. Έτσι ώστε, να μην απειληθει με ανατροπή, το ίδιο το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα.

    “…Εφ’ όσον η πολιτική οικονομία παραμένει αστική, εφόσον δηλαδή αντιλαμβάνεται το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς όχι σαν ιστορικά παροδική βαθμίδα εξέλιξης, αλλά αντίθετα σαν απόλυτη και τελική μορφή της κοινωνικής παραγωγής... δεν έχει σημασία ...για το αν είναι αληθινό αυτό ή εκείνο το θεώρημα, μα για το αν είναι ωφέλιμο ή επιζήμιο για το κεφάλαιο, αν ταιριάζει ή όχι στο κεφάλαιο... “ ( Καρλ Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», τόμος πρώτος, σελ. 20-21, εκδ., “Σύγχρονη Σκέψη”, Αθήνα 1975).

    Η "ένταση" της καπιταλιστικής συσσώρευσης, που είναι η πραγματική αιτία της κρίσης, έχει σαν συνέπεια, σε τελευταία ανάλυση, την "έκρηξη" του δημόσιου χρέους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γειά σου κρουσμα,
    αν δεχτούμε την επιστημονική αλήθεια δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν επιστήμονες (πολιτικοί επιστήμονες ή οικονομολόγοι)που εκπροσωπούν συνεπώς κάποια τάξη και τα συμφέροντά της.
    Αν κάποιοι τέτοιοι υπάρχουν είναι τσαρλατάνοι και όχι οικονομολόγοι.
    Από την άλλη ας μην παίζουμε με τις λέξεις.
    Μιλάς για το επικοινωνιακό ζήτημα(των αστικών ΜΜΕ) ή για το ουσιώδες (των "αστών επιστημόνων")?

    Ή μήπως δεν έχεις διαβάσει κανέναν από τους "αστούς επιστήμονες" να μιλάει για κρίση του συστήματος?
    Θες να αρχίσω τις παραπομπές από δεκάδες οικονομολόγους του 20ου αλλά και απόλυτα σύγχρονους οι οποίοι μιλούν σαφώς για το καπιταλιστικό σύστημα ως ένα σύστημα βασισμένο ακριβώς στην κρίση-δηλαδή τη συνεχή αντίθεση των κεφαλαιοκρατών και των σκλάβων εργατών τους με σκοπό την συσσώρευση πλούτου, αλλά και στην πιστωτική τακτική σε επίπεδο κυρίαρχων κρατών?
    Όταν λένε "κρίση χρέους" φυσικά και δεν εννοούν ότι το χρέος είναι η αιτία της κρίσης.
    Η κρίση χρέους αναφέρεται βασικά στις κρατικές χρεοκοπίες (sovereign default)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό που πάνε να παρουσιάσουν οι αστοί, δεν είναι το αν η κρίση είναι κρίση που οφείλεται στο χρέος ή κρίση που οφείλεται στην συσσώρευση.
    Αυτό που πάνε να παρουσιάσουν οι αστοί είναι την κυριαρχία της ο ι κ ο ν ο μ ί α ς στην βάση του συνόλου της ζωής.
    Απάτη! Κι αυτό γιατί παρουσιάζουν ως κυρίαρχο αυτό που προαιώνια ελέγχουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι ο ίδιος ο Μαρξ ανέμενε πολλά από την επιστημονική πρόβλεψη της εποχής του σε σημείο τέτοιο ώστε να δημιουργηθούν οι βάσεις των ψευδαισθήσεων του οικονομισμού (στις οποίες ο Μαρξ τελικά μπορεί να μην υπέκυψε αλλά οι επίγονοι του πάτησαν για καλά την μπανανόφλουδα που άφησε)
    Σε μια πολύ γνωστή επιστολή του στις 7 Δεκ. 1867, την έγραψε ώς δήθεν αντίπαλος, συμπληρωματικά σε μια κριτική του κεφαλαίου και την κυκλοφόρησε ο Ενγκελς, έγραφε κρίνοντας τον εαυτό του "...Η υποκειμενική τάση του συγγραφέα (υπαγορευμένη πιθανόν από την πολιτική του θέση και το παρελθόν του) δηλαδή ο τρόπος δια του οποίου συλλαμβάνει και παρουσιάζει ο ίδιος στους άλλους το έσχατο αποτέλεσμα της σύγχρονης κοινωνικής διαδικασίας ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική του ανάλυση"
    βλ.Γκυ Ντεμπορ "Η κοινωνία του θεάματος"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η αδυναμία στη θεωρία του Μαρξ είναι φυσικά η αδυναμία του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου της εποχής του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να πω ότι η ανθολόγηση που έχεις κάνει αξίζει συγχαρητήρια.Θα διαδώσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φίλε Πλένειν γεια σου,

    «Το 1830 άρχισε μια για πάντα η αποφασιστική κρίση... Η αστική τάξη κατάχτησε στη Γαλλία και στην Αγγλία, την πολιτική εξουσία. Από τότε η ταξική πάλη αποχτούσε πραχτικά και θεωρητικά όλο και πιο πολύ έκδηλες και απειλητικές μορφές. Σήμανε η νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής αστικής πολιτικής οικονομίας....

    Τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήραν οι πληρωμένοι διαπληκτισμοί των καλαμαράδων, τη θέση της αμερόληπτης επιστημονικής έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της απολογητικής...
    Από τον καιρό του σερ Ρόμπερτ Πηλ η νομοθεσία του ελεύθερου εμπορίου αφαίρεσε και το τελευταίο κεντρί από τη χυδαία πολιτική οικονομία ...

    Η επανάσταση του 1848 στην ηπειρωτική Ευρώπη είχε τον αντίχτυπο της στην Αγγλία. Άνθρωποι που είχαν ακόμα την αξίωση να θεωρούνται επιστήμονες και που ήθελαν να είναι κάτι πάρα πάνω από απλοί σοφιστές και συκοφάντες στην υπηρεσία των κυρίαρχων τάξεων, προσπαθούσαν να εναρμονίσουν την πολιτική οικονομία του κεφαλαίου με τις διεκδικήσεις του προλεταριάτου που τώρα πια δεν μπορούσαν να τις αγνοούν. Πρόκειται για την χρεωκοπία της "αστικής" πολιτικής οικονομίας». (“Το Κεφάλαιο”, σελ.21)

    Δες πόσο ταιριάζουν τα πάρα πάνω, με το κείμενο που υπέγραψαν χθες, άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων καθώς και άνθρωποι της ακαδημαϊκής - επιστημονικής κοινότητας.

    http://e-globbing.blogspot.com/2011/06/blog-post.html

    Λες “Μιλάς για το επικοινωνιακό ζήτημα (των αστικών ΜΜΕ) ή για το ουσιώδες (των "αστών επιστημόνων”.

    Θα το έλεγα αλλιώς. Ότι το ουσιώδες ζήτημα για τους οικονομολόγους της χρεωκοπημένης “αστικής” πολιτικής οικονομίας είναι ακριβώς το επικοινωνιακό. Δηλαδή το πώς θα δημιουργήσουν σύγχυση, απογοήτευση και αποπροσανατολισμό στο λαό.

    “Δεν είναι λίγοι εκείνοι από τους "ευαίσθητους" ανθρωπιστές οικονομολόγους..” απ’ αυτό δεν βγαίνει, ότι δεν έχει μιλήσει κανείς οικονομολόγος για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης.

    Αλλά φίλε Πλένειν είτε έτσι, όπως λες, είτε αλλιώς, με την προβολή της κρίσης ως “κρίσης χρέους”, σκοπό έχουν να αποκρύψουν τις πραγματικές της αιτίες.

    “Η αδυναμία στη θεωρία του Μαρξ είναι φυσικά η αδυναμία του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου της εποχής του”.

    To γεγονός είναι ότι ο Μαρξ,εξόπλισε το προλεταριάτο με την επαναστατική του θεωρία, δείχνοντάς του τον δρόμο και την έξοδο από το καθεστώς της εκμετάλλευσης.

    Σε χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ναι, συμφωνούμε. Μπαίνω να δω το κείμενο που οι άθλιοι υπέγραψαν.
    (μα σου λέω τα ίδια, είπα: ή επιστήμονες ή τσαρλατάνοι, δεν υπάρχουν "οικονομολόγοι της αστικής τάξης" δεν καταλαβαίνεις ότι το "αστοί επιστήμονες" είναι αντίφαση όρου και απλή ρητορεία από τη στιγμή που δέχεσαι την επιστήμη ώς την αντικειμενική αλήθεια?
    Επίσης μην κλέβεις, ο Μάρξ εξόπλισε το προλεταριάτο με την κριτική του θεωρία, αλλά ουδέποτε "έδειξε" κανένα δρόμο παραπάνω από όσο έδειξαν δεκάδες πολιτικοί επιστήμονες του καιρού του με την στάση τους. Η αναφορές του στο "μετα" είναι απόλυτα αποσπασματικές, ειδικότερα δε σε σύγκριση με την μεγαλειώδη και μνημειακού μεγέθους κριτική που άσκησε στην κοινωνία της εποχής του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όταν μιλάμε, στη προκειμένη περίπτωση, για αστούς οικονομολόγους, δεν κάνουμε ανάλυση της έννοιας "επιστήμη", αλλά για το ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, και η επιστήμη, συνεπώς και οι επιστήμονες, γίνονται αντικείμενα αγοροπωλησίας.

    Ναι, ίσως καλύτερη διατύπωση θα ήταν "φώτισε" το δρόμο.
    "...όλη η θεωρία του Μαρξ, δηλαδή η επιστήμη που θεμελίωσε (ο ιστορικός υλισμός) και η φιλοσοφία της οποίας άνοιξε το δρόμο (ο διαλεκτικός υλισμός) έχουν κέντρο και καρδιά την πάλη των τάξεων... Ο Μαρξ έδωσε σαν επιστημονική θεωρία στο εργατικό κίνημα, ότι είχε πάρει α' αυτό σαν πολιτική εμπειρία.." (Λουί Αλτουσέρ, ΘΕΣΕΙΣ εκδ. Θεμέλιο, σελ. 63 και 68)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αντίφαση όρων είναι όταν ο ένας όρος αντικρούει τον άλλο πχ. ο προσδιορισμός "αστός"σημαίνει εδώ ταγμένος σε συγκεκριμένα συμφέροντα αντικρούει τον σημαινόμενο του όρο "επιστήμονας" που σημαίνει τον αντικειμενικό ερευνητή φαινομένων και συμπτωμάτων.
    Συνηθίζεται πολύ στην σοφιστική ρητορική για λόγους εξαπάτησης και εντυπωσιασμού.
    Όσο για τον Αλτουσέρ ,θα μπορούσε κάποιος να του αντιτάξει ότι
    "...αν ο Κερένσκυ είχε καταφέρει να στείλει τον Λένιν πίσω στην Ζυρίχη, ο Μάρξ θα εξακολουθούσε να τιμάται και σήμερα ως ένας λαμπρός μελετητής της πολιτικής οικονομίας που προέβλεψε τον τρόπο με τον οποίο με τον οποίο οι πλούσιοι θα χρησιμοποιούσαν την εκβιομηχάνιση για να εξαθλιώσουν ακόμη περισσότερο τους φτωχούς, αλλά η Μαρξιστική φιλοσοφία της ιστορίας θα θεωρούνταν, όπως και εκείνη του Χέρμπερτ Σπένσερ, ως ένα από τα αξιοπερίεργα του δεκάτου ενάτου αιώνα. Ο κόσμος της αριστεράς δεν θα είχε σπαταλήσει τόσο χρόνο με αυτό τον μαρξιστικό σχολαστικισμό ούτε θα ήταν έτοιμος να προδικάσει-παρακούοντας τον Μαρξ- ότι η εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής είναι ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη. Οι αριστεροί θα είχαν αξιολογήσει υποδείξεις για την πρόληψη της εξαθλίωσης του προλεταριάτου σε κάθε χώρα ξεχωριστά με το πραγματιστικό εμπειρικό πνεύμα που συνιστούσε ο Ντιούι, και η αντίθεση μεταξύ των αυθεντικά αριστερών επαναστατών και των ξενέρωτων φιλελεύθερων ρεφορμιστών δεν θα είχε εδραιωθεί ποτέ"
    Ρ.Ρόρτυ "Η αριστερή σκέψη στην Αμερική" εκδ. Πόλις σ.56/1

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. "Οι ηγέτες της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης ήταν άπληστα εγωιστικά καθάρματα, όχι άνθρωποι που οδηγούνταν από μια λανθασμένη φιλοσοφική θεώρηση. Ο Ρέιγκαν και η Θάτσερ ήταν λιγότερο άπληστοι και λιγότερο καθάρματα, αλλά εξίσου άσχετοι με τη φιλοσοφική σκέψη".
    Ένα μικρό δείγμα της "επιστημονικής" φιλοσοφικής σκέψης του Ρίτσαρντ Ρόρτυ από συνέντευξή του. http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=748&Itemid=29
    Φίλε Πλένειν δεν σε καταλαβαίνω. Παίρνεις στα σοβαρά, τα αφοριστικά λόγια τέτοιων πληρωμένων κοντυλοφόρων; Να το έχεις καθαρό. Το επιστημονικό κύρος αυτών των "επιστημόνων" είναι ευθέως ανάλογο με την δουλικότητά τους και την οικονομική εξάρτησή τους από την κυρίαρχη τάξη των πλουτοκρατών.
    "ο Μαρξ θα εξακολουθούσε να τιμάται και σήμερα ως ένας λαμπρός μελετητής της πολιτικής οικονομίας που προέβλεψε τον τρόπο με τον οποίο οι πλούσιοι θα χρησιμοποιούσαν την εκβιομηχάνιση για να εξαθλιώσουν ακόμη περισσότερο τους φτωχούς"
    άλλο ένα λαμπρό απόσπασμα που φανερώνει την επιστημονική αυθεντία και την ανεξαρτησία της σκέψης του Ρ. Ρόρτυ.
    Δηλαδή μας λέει ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι είναι η θέληση των βιομηχάνων, που οδηγεί στην "περισσότερη" εξαθλίωση των εργαζομένων, και όχι οι νόμοι που καθορίζουν το καπιταλιστικό σύστημα.
    Να που οδηγούν τέτοιες θεωρήσεις.
    «…Ο κόσμος είναι πιο προχωρημένος πλέον και έτοιμος να βαδίσει προς μια παγκόσμια (δια)κυβέρνηση. Η υπερεθνική ύπατη εξουσία από μια τάξη εκλεκτών διανοουμένων και από τις διεθνείς τράπεζες, είναι σίγουρα προτιμότερη από τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό που εφαρμόζονταν τους προηγούμενους αιώνες»
    David Rokefeller, απευθυνόμενος στη συνάντηση της Τριμερούς Αρμοστείας, 1991.

    Οι πλουτοκρατία θέλει να κυβερνήσει και τις νομοτέλειες. Είναι τέτοια η ματαιοδοξία που γεννά το έχει τους, και η συμπαράσταση που έχουν από επιστήμονες φιλόσοφους, τύπου Ρ. Ρόρτυ, που απογειώνει την φαντασιοπληξία τους.

    Πάμε για άλλα. Σε χαιρετώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ηρέμησε φίλε προλετάριε κρούσμα.
    Βλέπω ότι εθίγεις και έχασες την ψυχραιμία σου!
    Ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα σε έκανε να βγάλεις το συμπέρασμα πως ο Ρόρτυ είναι δουλικός "πληρωμένος κοντυλοφόρος", όπως ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα, σε έναν εξίσου αδαή στον κόσμο της πληροφορίας, θα έδινε το αποτέλεσμα ότι ο Αλτουσέρ ήταν ένας τρελός δολοφόνος και η σταλινική γελοιωδία των 60's στην Γαλλία. Θα μπορούσε λοιπόν και αυτός να απορήσει πως παίρνεις "ένα τέτοιο νούμερο στα σοβαρα"
    Θα ήταν λάθος, και μαζί με τον Ρόρτυ* και τον Αλτουσέρ θα γελούσε πολύς κόσμος ακόμη.
    Από ότι φαίνεται η δυνατότητα σου για διάλογο είναι περιορισμένη, και εγώ δεν έχω διάθεση να ασχοληθώ με τα σύνδρομα του κάθε θιγόμενου θαυμαστή του Μαρξ,-λεγόμενων εν τω συνόλω και μαρξιστών- του οποίου τις έρευνες και τις κριτικές εκτιμώ και όπως και αυτός ούτε εγώ είμαι μαρξιστής. (Η απάτη δεν είναι καθόλου δυσάρεστη. Δυσάρεστο είναι το ξεσκέπασμα της, αλλά μην το φοβάσαι δεν πονάει και κόβεις και δρόμο)



    *Παρεπιπτόντως ο Ρορτυ καταλαμβάνει πρωτοκλασάτη θέση στην σειρά των επιφανέστερων πολέμιων της ολιγαρχίας στον 20ο αιώνα, το δε απόσπασμα που παραθέτεις απλά δείχνει την κρυστάλλινη καθαρότητα της σκέψης του (άλλο αν δεν το σήκωσε το σταλινικό τερατάκι που γουργουρίζει στο στομάχι σου).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κρίνω τα λόγια του. Εσύ μπορεί να θεωρείς ότι το συμπέρασμά μου είναι επιπόλαιο. Για μένα το «ο Μαρξ θα εξακολουθούσε να τιμάται…» αλλά κυρίως «οι ηγέτες της ναζιστικής Γερμανίας και της Σ.Ε. …» , που λέει ο Ρ. Ρόρτυ, μου δίνει να καταλάβω ότι πρόκειται για την Τσατσά Μαργί της πλουτοκρατίας. Ο άλλααντίάλλων. Να εννοείς με τα λεγόμενά σου ότι ο β’ παγκόσμιος πόλεμος ήταν αποτέλεσμα των ιδιοτροπιών δυο ανθρώπων που «έτυχε» να βρεθούν τη δοσμένη ιστορική στιγμή στην ηγεσία των χωρών τους, και όχι η κορύφωση της ανειρήνευτης, όσο και ανελέητης ταξικής πάλης σε παγκόσμιο επίπεδο, να ταυτίζεις το θύμα με τον θύτη, δείχνει όχι μόνο τον βαθμό της ευφυΐας, αλλά προ πάντων, την «ανεξάρτητη» πολιτικά σκέψη σου. Τέτοιες εκτιμήσεις δεν κάνει ούτε ο Πρετεντέρης. Σοβαρέψου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Οκ. Σοβαρεύομαι.
    Πάμε παρακάτω γιατί κολλήσαμε.


    Μ'αρέσει που θεωρείς τον Στάλιν θύμα (και εκπρόσωπο της εργατικής τάξης), τον Ρόρτυ "Τσατσα Μαργι" της πλουτοκρατίας και "Πρετεντέρη" κι εμένα ασόβαρο (?)
    Πολύ καλές βάσεις για κουβέντα. Μπράβο!
    Αλλά δε μασάω, θα μείνω έχει ψωμί (από ψυχαναλυτικής απόψεως πάντα).

    Συντροφικούς χαιρετισμούς
    Χτες κατέβηκες στο σύνταγμα?

    ps.σχετικά με το αν είναι ή όχι "κρίση χρέους" ή κρίση χρέους ρίξτε μια μάτια σε αυτό
    http://youtu.be/Pgb71Hxi8hE

    ΑπάντησηΔιαγραφή