Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

"Ο καπιταλισμός είναι ένα γηραλαίο τέρας που επιβιώνει σκοτώνοντας"


"...Έτσι γίνεται φανερό ότι η αστική τάξη είναι ανίκανη να παραμείνει άλλο κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμο τους όρους ύπαρξης της τάξης της...Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία.
Ο ουσιαστικός όρος για την ύπαρξη και την κυριαρχία της αστικής τάξης είναι η συσσώρευση του πλούτου στα χέρια ιδιωτών, ο σχηματισμός και η αύξηση του κεφαλαίου. Η μισθωτή εργασία στηρίζεται αποκλειστικά στο συναγωνισμό ανάμεσα στους ίδιους τους εργάτες. Η πρόοδος της βιομηχανίας, που η αστική τάξη είναι ο άβουλος και παθητικός της φορέας, βάζει στη θέση της απομόνωσης των εργατών μέσα από το συναγωνισμό την επαναστατική τους συνένωση μέσα από την οργάνωση. Έτσι, με την ανάπτυξη της μεγάλης βιομηχανίας αφαιρείται κάτω από τα πόδια της αστικής τάξης, το ίδιο το έδαφος, που πάνω στη βάση του παράγει και ιδιοποιείται τα προϊόντα. Πριν απ' όλα, η αστική τάξη παράγει τους ίδιους τους νεκροθάφτες της. Η πτώση της και η νίκη του προλεταριάτου είναι το ίδιο αναπόφευκτα."*

Αλήθεια, το πάρα πάνω απόσπασμα, από το Μανιφέστο των Μαρξ - Ένγκελς, το τόσο επίκαιρο, βρίσκει την έκφρασή του στη ζωή, στα λόγια του επιστρατευμένου απεργού Θανάση Κλιγκόπουλου. "Εμείς είμαστε φτωχοί, αλλά έχουμε ψυχή. ΨΥΧΗ!! ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ" Τι άλλο να πεις;

Τι άλλο να προσθέσεις;
Είναι, όμως, τόσο προκλητική η στάση των ΜΜΕ, ενάντια στους αγώνες των εργαζομένων, που κάνουν για την υπεράσπιση της ίδιας τους της ζωής, που δεν είναι δυνατόν να περάσει ασχολίαστη. Προσέξτε το video. Στα 2.28 λεπτά, που διαρκεί η "συνομιλία", εμφανίζονται τρείς "επιγραφές" (άσπρα γράμματα σε κόκκινη λωρίδα) στο κάτω μέρος της οθόνης.

  1. Δεν μπορούν να παραδώσουν ροδάκινα στις βιομηχανίες"
  2. "Θηλιά" στην οικονομία η απεργία στις μεταφορές"
  3. "Διαπραγματεύσεις, με την Ελλάδα σε ομηρία"
και στο κάτω μέρος του παράθυρου απ' όπου εμφανίζεται ο απεργός, το όνομά του και "ιδιοκτήτης βυτιοφόρου". Όχι επιστρατευμένος απεργός. Ιδιοκτήτης!! Αυτός ο τρόπος δημοσιογραφίας, λέγεται "πλύση εγκεφάλου".
Και προσέξτε τώρα την "αντικειμενική" συμπεριφορά και το κυρίαρχο ύφος των κυρίων δημοσιογράφων, απέναντι στον επιστρατευμένο απεργό Θ. Κλιγκόπουλο.
"Το ίδιο είναι;" Να σας αντιμετωπίσουν δηλ. ως φυσική καταστροφή;" Δείτε το αυτάρεσκο ύφος του δημοσιογράφου. Σα να λέει, τον στρίμωξα τώρα!!
"Καταλαβαίνω από την αντίδρασή σας, ότι δεν σας έχει κάμψει καθόλου η επίταξη που ανακοίνωσε η κυβέρνηση" λέει ο άλλος. Προσέξτε, "επίταξη"!!, όχι επιστράτευση "Ανακοίνωση"!! και όχι κήρυξη κατάστασης πολιορκίας στον κλάδο, και συγχρόνως το "ενδιαφέρον" του δημοσιογράφου, για το πόσο ακόμα θα αντιστέκονται oι απεργοί.
"Δεν είναι συζήτηση αυτή κ. Κλιγκόπουλε" λέει, όταν δεν τους βγαίνει το αποτέλεσμα που θέλουν.
Η κάμψη και η παράδοση δηλ., των εργαζομένων στις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου.

"Ηρεμήστε για να κάνουμε πολιτισμένο διάλογο" Να και απολίτιστοι οι απεργοί, για
τα ενεργούμενα της αστικής τάξης, όταν αυτοί δεν υποτάσσονται. Και όταν ο επιστρατευμένος απεργός, φανερώνει την λεβεντιά αυτού του λαού, βγάζοντας την ψυχή του και λέγοντας "να επιτάξει τους κλέφτες, και να δουλέψω τσάμπα", για να βγει η χώρα από την δύσκολη θέση, εννοείται. Του λέει ο κύριος δημοσιογράφος. "Τώρα πετάτε συνθήματα, δεν κάνουμε συζήτηση".

Για να πάρει την απάντηση από τον Θανάση Κλιγκόπουλο, που είναι και η απάντηση όλων των εργαζόμενων της Ελλάδας.

"Εμείς, είμαστε φτωχοί αλλά έχουμε ψυχή. ΨΥΧΗ!!

ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ"

*ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ, ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του Κομμουνιστικού Κόμματος, Σελ., 40. Εκδ., Σ.Ε.

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

"Αmarcord" σημαίνει θυμάμαι

Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Εκείνη την εποχή, σε μια συνοικία της Αθήνας, «διατηρούσα» ένα κατάστημα. Ένα βιβλιοπωλείο. Δεν θυμάμαι ακριβώς ημερομηνία, πάντως λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα στην Κύπρο, ήρθε στο μαγαζί ένας γείτονας μαζί με κάποιον που τον έβλεπα για πρώτη φορά. Μου είπε με καμάρι: «Φίλε μου, να σου συστήσω τον μπατζανάκη μου». O μπατζανάκης, ηταν ένας νέος άνθρωπος, καλοφτιαγμένος, με ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση. Σου έδινε όμως την εντύπωση ότι βρισκόταν κάπου αλλού. Ανταλλάξαμε χειραψία. Μου ζήτησε και τούδωσα μερικά στυλό διαρκείας και υλικό αλληλογραφίας (κόλλες και φάκελα). Με πλήρωσε. Γεια και γεια.
Την Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974, ξέσπασε το πραξικόπημα στην Κύπρο. Μια - δύο μέρες μετά το πραξικόπημα μπήκε φουριόζος στο μαγαζί ο γείτονας, φανερά ανήσυχος και οργισμένος συνάμα. Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω και μου λέει: «Θυμάσαι προχθές που ήρθα με τον μπατζανάκη μου;» Ναι, του λέω. «Ε, λοιπόν αυτός ο ανόητος ήταν αξιωματικός του στρατού». Ήταν; Αναρωτήθηκα. «Πήγε στην Κύπρο μαζί με άλλους αξιωματικούς, για να φέρουν το κεφάλι του Μακάριου στον Ιωαννίδη. Ο ηλίθιος, άφησε μικρά παιδιά ορφανά, για να μεταφέρουν από την Ελλάδα στην Κύπρο, τις αθλιότητες της χούντας». Και τώρα τι γίνεται; Τον ρώτησα αμήχανος. «Τώρα ο θεός να μας φυλάξει και μας και την Κύπρο». Είπε κι έφυγε όπως είχε έρθει.
Σάββατο 20 Ιουλίου 1974. Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η χούντα κάνει επιστράτευση. Την ίδια μέρα το απόγευμα παρουσιάζομαι σε ένα στρατόπεδο στα περίχωρα της Αθήνας. Όσοι από τους επιστρατευμένους βιάστηκαν να παρουσιαστούν είχαν τακτοποιηθεί σε θάλαμο. Οι «καθυστερημένοι» μαζί κι εγώ, βολευτήκαμε σε αντίσκηνα.
Είχαν περάσει λίγες μέρες, και ενώ η κατάσταση πήγαινε για την Κύπρο από το κακό στο χειρότερο – μπορεί να ήταν μετά την δεύτερη τουρκική επίθεση, του Αυγούστου – συνέβη το περιστατικό που θέλω να περιγράψω. Από τις πρώτες μέρες μας στο στρατόπεδο, ένας ταγματάρχης έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για τους επιστρατευμένους. Τόβλεπες και τόνοιωθες. Στη πρωινή αναφορά από τους πρώτους. Μιλούσε μαζί μας, γιαυτό και για κείνο, με το σας και με το σεις. Έλυνε κάθε μας πρόβλημα πριν προλάβει σχεδόν να παρουσιαστεί. Έλεγε, «το πρόγραμμα σήμερα έχει ασκήσεις. Τι λέτε, θα το ακολουθήσουμε;» Η άλλη φορά «Οι κύριοι τάδε, να μείνουν μετά την αναφορά γιατί έχει προκύψει κάποιο πρόβλημα και πρέπει να συνεννοηθούμε πως θα το αντιμετωπίσουμε κλπ..».
Στο γραφείο που έκανα την υπηρεσία μου, ήταν ακόμη δυο στρατιώτες που υπηρετούσαν την κανονική θητεία τους, και δυο άτομα πολιτικό προσωπικό. Ο Γιώργος Κ., ο ένας εκ των δυο στρατιωτών του γραφείου, είχε σπουδάσει στη Γερμανία και γυρνώντας παρουσιάστηκε, προκειμένου να εκπληρώσει την προς την πατρίδα υποχρέωσή του. Ήταν εξ αναβολής. Με τον Γιώργο Κ. είχαμε αποκτήσει πλέον αλληλοεκτίμηση, συζητώντας γύρω από τις δραματικές εξελίξεις, προσπαθώντας να τις προβλέψουμε αλλά και γενικότερα για την πολιτική, συμφωνώντας τότε σχεδόν σε όλα. Παρατηρούσα ότι ο Γιώργος Κ. είχε μια ιδιαίτερη, μια σχέση οικειότητας με τον Ταγματάρχη. Τον ρώτησα σχετικά τονίζοντάς του, ότι η συμπεριφορά του Ταγματάρχη συγκινεί τους επιστρατευμένους. Ο Γιώργος Κ., μου είπε, ότι ο Ταγματάρχης από ανάγκη κατέληξε να γίνει στρατιωτικός. Παιδί πολύτεκνης εργατικής οικογένειας, προκειμένου να βοηθήσει την οικογένειά και τα αδέλφια του να σπουδάσουν ακολούθησε την στρατιωτική καριέρα. Αλλά θα του μεταφέρω, την εκτίμηση των επιστρατευμένων. Θέλω να δω πως θα το αντιμετωπίσει, τι θα μου πει. Την επόμενη μέρα ο Γιώργος Κ. μου μετέφερε όσα του είχε πει ο Ταγματάρχης. «Μα τι μου λες τώρα, Γιώργο. Ότι κάνω το νοιώθω ως υποχρέωσή μου. Καλά δεν βλέπεις τι γίνεται στην πύλη, όταν έρχονται οι γυναίκες τους με τα μικρά παιδιά τους. Δεν έχεις δει ότι τα παιδιά δεν ξεκολλάνε από την αγκαλιά τους, όταν τελειώνει η επίσκεψη και πρέπει να φύγουν; Τους αναστατώσαμε τη ζωή, χωρίς να ξέρει κανείς πότε και πως θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Θα τους κάνω και τον ανώτερο από πάνω; Όχι, εγώ τους βλέπω σαν δικούς μου ανθρώπους, που βρίσκονται σε δύσκολη θέση, και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, για να περάσουν όσο γίνεται πιο ανώδυνα τον χρόνο που θα είμαστε μαζί».
Εκείνο το πρωί, ο Ταγματάρχης δεν ήτανε στην αναφορά. Ήταν ένας χουντικός λοχαγός, ο οποίος, όποτε είχε υπηρεσία και ήταν υποχρεωμένος να μείνει στο στρατόπεδο, κοιμόταν κρατώντας ένα περίστροφο πάνω στο στήθος του, από φόβο, μη τυχόν και δεχτεί επίθεση από τους επιστρατευμένους!! Είχε σχεδόν τελειώσει η αναφορά, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε ο Ταγματάρχης. «Κύριοι, λέει όπως συνήθιζε, πριν από λίγο μας ήρθε μια διαταγή, που μας ζητάει, επειδή τα πράγματα στην Κύπρο πάνε πολύ άσχημα, να διερευνήσουμε την διάθεσή σας και να κρατήσουμε τα ονόματα, όσων από εσάς εθελοντικά δηλώσουν ότι δέχονται να σταλούν όπου τους ζητήσει η πατρίδα. Μη με ρωτήσετε που. Μπορεί στον Έβρο; Μπορεί στην Κύπρο; Δεν ξέρω να σας πω. Όπου χρειαστεί. Έγινα κατανοητός; Λοιπόν οι εθελοντές ένα πλάγιο βήμα προς τ’ αριστερά». Είμαστε περίπου 50 με 60 άτομα, όλοι οι επιστρατευμένοι, χωρισμένοι σε δυο διμοιρίες.
Η «πρόταση», είναι αλήθεια, μας αιφνιδίασε. Ο Ταγματάρχης σα να το περίμενε, ξαναλέει: «Οι εθελοντές ένα πλάγιο βήμα αριστερά». Χωρίς να κοιτάξει ο ένας τον άλλον, χωρίς καμία συνεννόηση (δεν ακούστηκε ούτε ψίθυρος), και οι δυο διμοιρίες σαν ομάδες επιδείξεων, μετατοπίζονται ένα πλάγιο βήμα προς τ’ αριστερά και κτυπούν τα πόδια, για να τονίσουν με την στάση προσοχής, την ετοιμότητά τους. Αυτό ήταν. Ο Ταγματάρχης σαστίζει για μια στιγμή. Μετά σκύβει το κεφάλι, γυρίζει κάπως προς τα πλάγια χωρίς να μας κοιτά, με αχνή φωνή, σπασμένη από την συγκίνηση - μόνο όσοι ήταν στις πρώτες σειρές, τον άκουσαν - λέει: «πηγαίνετε στις δουλειές σας». Και φεύγει.
Το περιστατικό μαθεύτηκε και σε κείνους που δεν ήταν παρόντες στην πρωινή αναφορά.
Τόμαθε και ο Γιώργος Κ. Μου ζήτησε να του το περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια. Συγκινήθηκε.
Από εκείνο το πρωινό ο Ταγματάρχης όχι μόνο έπαψε ν’ άρχετε στην πρωινή αναφορά, αλλά είχε εξαφανιστεί. Καταλάβαμε ότι μας απέφευγε. Ζήτησα από τον Γιώργο Κ. να μάθει τι συμβαίνει με τον Ταγματάρχη, και ποιός είναι ο λόγος της εξαφάνισής του. Οπότε την επομένη μου λέει ο Γιώργος Κ. Ο Ταγματάρχης νοιώθει τρομερά εκτεθειμένος και δεν μπορεί να σας αντικρύσει, δεν μπορεί να συγχωρήσει στον εαυτό του, πως πέρασε από το μυαλό του, να στήσει όλο αυτό το θέατρο, για να δοκιμάσει το ηθικό και το φιλότιμο των επιστρατευμένων. «Νιώθω περήφανος από την στάση των επιστρατευμένων, αλλά δεν βρίσκω κανένα λόγο που να δικαιολογεί την συμπεριφορά μου» Ο Γιώργος Κ. του είπε ότι, αν νοιώθεις τόσο άσχημα δεν έχεις παρά να τους ζητήσεις συγνώμη. «Όχι, δεν γίνεται τίποτα, είναι θέμα δικό μου, είπε ο Ταγματάρχης, θα το κουβαλάω σ’ όλη μου τη ζωή» Από εκείνο το πρωινό δεν τον ξαναείδαμε.
Για μας τους συναδέλφους εν επιστρατεύσει ο λόγος της εξαφάνισης του Ταγματάρχη, ήταν απλά και μόνο, μια επιπλέον απόδειξη της γνήσιας λαϊκότητας του.


Υ.Γ. Ο Γιώργος Κ. διορίστηκε Νομάρχης στη δεύτερη πρωθυπουργική θητεία του Α. Παπανδρέου.


Ποίηση : Λεωνίδας Μαλένης
Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία : Γρ. Μπιθικώτσης

Χρυσοπράσινο φύλλο
Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Γη της λεμονιάς, της ελιάς / Γη της αγκαλιάς της χαράς
Γη του πεύκου, του κυπαρισσιού / των παλικαριών και της αγάπης

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο

Γη του ξεραμένου λιβαδιού / Γη της πικραμένης Παναγιάς
Γη του λίβα, τ' άδικου χαμού / τ' άγριου καιρού, των ηφαιστείων

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο

Γη των κοριτσιών που γελούν / Γη των αγοριών που μεθούν
Γη του μύρου, του χαιρετισμού / Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Μνήμη Ιούλη 1974


Ένα τραγούδι που ζωγραφίζει
με νερένιες
εικόνες
το προσκύνημα στην αγάπη.
Στη μεγάλη αγάπη, όπως για μας είναι
"η γη του μύρου, του χαιρετισμού" η
"Κύπρος της αγάπης και του ονείρου"



Ποίηση : Οδυσσέα Ελύτη
Μουσική : Μίκη Θεοδωράκη
Ερμηνεία : Σούλα Μπιρμπίλη

"Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα"

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα / βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι
το χέρι σου έφευγε με το νερό / να στρώσει νυφικό το πέλαγος
το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό.

Άγγελοι μ' έντεκα σπαθιά / πλέανε πλάι στ' όνομα σου
σκίζοντας τ' αφρισμένα κύματα / στους κόρφους σου έκρυβες μια χάρη
που ήταν το ίδιο το φεγγάρι.

Φεγγάρι εδώ, φεγγάρι εκεί / αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα
για το δικό σου το χατήρι / ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι.

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010


" Την είπα κι αυτήν Ελλάδα..."




...απόσπασμα από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη
Ο ΜΙΚΡΌΣ ΝΑΥΤΊΛΟΣ
ΜΎΡΙΣΑΙ ΤΟ
ΆΡΙΣΤΟΝ ΙΙ

Μουσική επένδυση: Μίκη Θεοδωράκη

ΚΑΤΟΊΚΙΣΑ ΜΙΑ ΧΏΡΑ / που' βγαινε από την / άλλη, την πραγματική
Όπως τ' όνειρο από τα / γεγονότα της ζωής μου.
Την είπα κι αυτήν / Ελλάδα και τη / χάραξα πάνω στο / χαρτί για να τηνε βλέπω.
Τόσο λίγη / έμοιαζε τόσο / άπιαστη
Περνώντας ο / καιρός όλο και / την δοκίμαζα
με κάτι ξαφνικούς / σεισμούς, κάτι παλιές / καθαρόαιμες θύελλες
Άλλαζα θέση στα / πράγματα να / τ' απαλλάξω από / κάθε αξία.
Μελετούσα / τ' Ακοίμιστα και / την ερημική
ν' αξιωθώ να / φκιάνω /λόφους καστανούς
Μοναστηράκια /κρήνες
Ως κι ένα περιβόλι / ολόκληρο έβγαλα / γιομάτο / εσπεριδοειδή
που μύριζαν / Ηράκλειτο κι /Αρχίλοχο.
Μα 'ταν η / ευωδιά τόση / που φοβήθηκα.
Κι έπιασα σιγά / σιγά να δένω λόγια / σαν διαμαντικά
να την καλύψω / τη χώρα που / αγαπούσα.
Μη και κανείς / ιδεί το κάλλος
Η κι υποψιαστεί / πως ίσως δεν / υπάρχει.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Ο οπορτουνισμός ήταν και είναι ο κυριότερος εχθρός του σοσιαλισμού μέσα στο εργατικό κίνημα

"..Γιαυτό αναγνώρισα ανοιχτά τον εαυτό μου μαθητή εκείνου του μεγάλου στοχαστή..
Με την μυστικιστική της μορφή η διαλεχτική έγινε γερμανική μόδα, γιατί φαινόταν σα να εξυμνεί αυτό που υπάρχει. Με τη λογική της μορφή είναι για τους αστούς και για τους δογματικούς ιδεολόγους τους σκάνδαλο και φρίκη, γιατί στη θετική αντίληψη αυτού που υπάρχει περικλείνει ταυτόχρονα και την αντίληψη της άρνησης του, του αναγκαίου αφανισμού του, γιατί αντιλαμβάνεται κάθε συντελεσμένη μορφή μέσα στη ροή της κίνησης, επομένως την αντιλαμβάνεται και από την παροδική της πλευρά, γιατί τίποτε δεν μπορεί να της επιβληθεί και γιατί στην ουσία της είναι κριτική και επαναστατική.

Στον πραχτικό αστό, η γεμάτη αντιφάσεις κίνηση της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας γίνεται αισθητή με τον πιο χτυπητό τρόπο στις εναλλαγές του περιοδικού κύκλου που διαγράφει η σύγχρονη βιομηχανία και που το αποκορύφωμά τους είναι η γενική κρίση. Η κρίση ξανάρχεται, αν και βρίσκεται ακόμα στα προστάδιά της και χάρη στην ολόπλευρη έκτασή της καθώς και χάρη στην έκταση της αποτελεσματικότητάς της θα μάθει διαλεχτική ακόμα και στους τυχεράκηδες της νέας αγίας, πρωσσο-γερμανικής αυτοκρατορίας"
(Κ. Μαρξ, επίλογος στη δεύτερη έκδοση του "Κεφαλαίου" Ι τόμος, σελ. 26 )



Οι απόπειρες πολλών "αριστερών αναλυτών" και όχι μόνο, να "εμβαθύνουν" στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, πασχίζοντας να μας πείσουν ότι γενικά τα πολιτικά κόμματα έχουν χρεοκοπήσει, ότι κατάντησαν άχρηστα και "αστικοποιήθηκαν" δηλ., αφομοιώθηκαν από το αστικό πολιτικό σύστημα, οι απόπειρες αυτές αποτελούν τέτοιες ηράκλειες στήλες ανοησίας, που μπροστά τους δεν μπορείς παρά να μείνεις άφωνος.
Στην ουσία, όλη αυτή η προσπάθεια στόχο έχει να κρύψει κάτω από του Ταμτάκου το χαλί που στρώνουν (κομματικοποιημένος συνδικαλισμός, συνδικαλιστές λαμόγια, διάχυσης της ευθύνης χρεοκοπίας της χώρας σ' όλη την κοινωνία, - μόνο αυτό αρκεί για την αυτογελιοποίησή τους - κατασυκοφάντηση ή υποτίμηση των διάφορων μορφών αγώνα, "εμπεριστατωμένη" άποψη ότι η κοινωνία είναι διαιρεμένη σε αριστερά και αριστερά, ποτέ σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, δηλ., σε μια κοινωνία όπου η κύρια αντίθεση που την διαιρεί - για τους "αριστερούς αναλυτές" - δεν είναι η μισθωτή εργασία, που γέννησε και καθορίζει τον καπιταλισμό, αλλά η αντανάκλαση της διαιρεμένης αριστεράς, που μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε ένας μη "φωνακλάς" πολιτικός να την ενώσει στη βάση της ρηξικέλευθης πρότασης για "μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία". Όπως αυτή που "υποσχέθηκε" η συνθήκη του Μάαστριχ, και που με τόση θέρμη ψήφισαν, κυρίως η μειοψηφία που αποσπάστηκε τελευταία από τον Συνασπισμό, με επικεφαλής τον μη "φωνακλά" πολιτικό), την σημασία και την ανάγκη ύπαρξης του κόμματος της εργατικής τάξης, αλλά κυρίως της άρνησης της κομματικής πειθαρχίας. Άρνηση, που για κείνους που καταλαβαίνουν, και πιο πολύ απ' όλους ο οργανωμένος οπορτουνισμός, ότι αυτό ισοδυναμεί με τον ολοκληρωτικό αφοπλισμό της εργατικής προς όφελος της αστικής τάξης.
Περικυκλώνουν την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους με την μικροαστική ιδεολογία, τους διαποτίζουν, τους διαφθείρουν μ' αυτή, προκαλούν συνεχώς μέσα στους εργαζόμενους διασπάσεις, υποτροπές των μικροαστικών ελαττωμάτων: έλλειψης χαρακτήρα, διασποράς, ατομικισμού, περάσματος από τον ενθουσιασμό στην κατάπτωση, και σε κάθε περιοδική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, συμπαραστεκόμενοι στο κλυδωνιζόμενο οικονομικό σύστημα,
καταγγέλλουν τη "διεφθαρμένη" εργατική τάξη και το κόμμα της, ως υπεύθυνους για τη χρεωκοπία της χώρας, τουλάχιστον όσο και οι αστοί πολιτικοί. Ποτέ όμως το καπιταλιστικό σύστημα. "Πληρώνουμε σήμερα ότι δεν κάναμε (η γενίκευση) τόσα χρόνια" λένε στους εργαζόμενους και τους καλούν σε άτακτη υποχώρηση από τους όρους και τις ανάγκες του ταξικού αγώνα.
Είναι ιστορία. Από το 1914 όταν ο οπορτουνισμός εξελίχθηκε σε σοσιαλ-σoβινισμό πέρασε οριστικά και αμετάκλητα με το μέρος της αστικής τάξης. Και η έμπειρη αστική τάξη τον εξέλιξε σ' αυτό που βασανίζει, αποδυναμώνει και φρενάρει την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, σήμερα. Και αν αυτή η σχέση "εφοπλιστή και πράκτορα του" στις "ειδυλλιακές" περιόδους της καπιταλιστικής "ανθοφορίας" μπορεί να "θολώνει", έρχεται πάντα η περίοδος της κρίσης, όπως αυτή που ζούμε και τους ξεβρακώνει. Την "εργατική αριστοκρατία" και τους πολιτικούς εκφραστές της, τους αστούς και μικροαστούς διανοούμενους υποστηρικτές τους.
Και σίγουρα θα είχε δίκιο εκείνος που θα έλεγε ότι, είναι η ίδια η κρίση ένας μεγάλος δάσκαλος και για την εργατική τάξη και για το κόμμα της.

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

"Αυγεριναί τού ηλίου ακτίνες, τι προβαίνετε; Τάχα αγαπάει να βλέπει έργα ληστών το μάτι των ουρανίων;"*

Πάγκαλοι και Σια και λοιποί καρτούν-τες, το καλύτερο
για σας,
αντί να συκοφαντήτε και να απειλήτε τους
εργαζόμενους, να βρήτε μέρος για
να κρυφτήτε.

Στους ναυτεργάτες μας, που τους έτυχε να σηκώσουν
ψηλά και να κρατήσουν πρώτοι, στη σημερινή συγκυρία,
τη σημαία του αγώνα, της τιμής και της αξιοπρέπειας
του Ελληνικού λαού.

"θέλει αρετή και τόλμην η ελευθερία"**



"Όπως και νάναι τούτη η γη, θάμαι στη πρώτη τη γραμμή"


Όπως και να ναι ο κόσμος, όσα κι αν έχει στραβά,
έστω κι αν μείνω πια μόνος, πάντα θα φεύγω μπροστά.

Όσα γραφτά κι αν θα κάψουν, στο φως δεν βάζουν φωτιά.
Όσες αλήθειες κι αν θάψουν, λεύτερη μένει η καρδιά.

Όπως και να ναι ο κόσμος, δε θα σταθώ πουθενά.
Δεν καρτεράει ο χρόνος, πίσω ποτέ δε γυρνά.

Όπως και να ναι ο κόσμος, θα τραγουδώ τη ζωή.
Για να μερέψει ο πόνος πρέπει να κλείσει η πληγή.

Όπως και να ναι τούτη η γη, θα μαι στην πρώτη τη γραμμή,
όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί.


* Από το ποίημα του Ανδρέα Κάλβου "Τα ηφαίστια"
** Από το ποίημα του Ανδρέα Κάλβου "Εις Σάμον"

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

" Η εργατική τάξη χωρίς οργάνωση δεν είναι τίποτα"

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ- ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 8 ΙΟΥΛΗ
ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ, ΩΡΑ 11π.μ.


Εργαζόμενες Εργαζόμενοι-Νέοι και Νέες

Ο πόλεμος του κεφαλαίου εναντία στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με δύναμη κρούσης την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, συνεχίζεται αμείωτος και ανελέητος και θα συνεχίζεται όσο δεν αποφασίζουμε να περάσουμε στην αντεπίθεση. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές.

Ή θα πτωχεύσει ο λαός, ή η πλουτοκρατία. Φτάνει πια! Να πληρώσει η πλουτοκρατία.

Εργαζόμενες, εργαζόμενοι – νέοι και νέες

Έχουμε δύναμη, μπορούμε να τους εμποδίσουμε, να τους σταματήσουμε, φτάνει να αποφασίσουμε να οργανωθούμε, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας στο συλλογικό ταξικό αγώνα.

ΠΑΡΕ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ-ΣΤΕΙΛΕ ΜHΝYΜΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ - ΣΕ ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ

ΔΥΝΑΜΩΣΕ ΤΟ ΠΑΜΕ
ΦΤΙΑΞΕ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ - ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΟΥ. ΟΡΓΑΝΩΣΟΥ ΣΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΣΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ

ΔΥΝΑΜΩΣΕ ΤΟ ΠΑΜΕ –ΚΑΝΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ

ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 8 ΙΟΥΛΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ.

Κάλεσμα του ΠΑΜΕ ΕΔΩ

"Οι Αλαφουζαίοι εφοπλιστές και οι μορφωμένοι καθωσπρεπίστας δημοσιογράφοι τους"

"Εφόσον οι άρχοντες της γης και του κεφαλαίου χρησιμοποιούν
πάντοτε τα πολιτικά τους
προνόμια για να υπερασπίσουν και να
διαιωνίσουν τα οικονομικά τους μονοπώλια και να υποδουλώσουν
την εργασία, η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας γίνεται το κύριο
καθήκον της εργατικής τάξης"*.. "Ωστόσο η επανάσταση είναι η
ανώτατη πολιτική πράξη και όσοι τη θέλουν πρέπει επίσης να θέλουν
τα μέσα για την επίτευξή της, δηλαδή την πολιτική δράση, που
προετοιμάζει το έδαφος για την επανάσταση και την κοροϊδία -
των Αλαφουζαίων εφοπλιστών και των μορφωμένων καθωσπρεπίστας
"οικονομολόγων" δημοσιογράφων τους ( η παράφραση του Blog)-
την επαύριο της μάχης"**
(Φρ. Ένγκελς)

Περήφανοι για τις αξίες και τα ιδανικά μας***


Εδώ και μερικές μέρες, σε διάφορα αστικά ΜΜΕ, διακινείται προβοκατόρικα η «πληροφορία» ότι στον «Ριζοσπάστη» και στον «902» επίκεινται μειώσεις μισθών...

Πάει πολύ, ΜΜΕ όπως η «Καθημερινή» και ο «ΣΚΑΪ» του εφοπλιστή Αλαφούζου, να βγαίνουν σαν υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζομένων, όταν έχουν διατάξει όλο το δυναμικό τους στην προπαγάνδα της κυβέρνησης και των αστών υπέρ των αντιλαϊκών μέτρων και ενάντια σε κάθε εργατικό αγώνα, που στόχο έχει ακριβώς να αντιπαλέψει την πολιτική που κατεδαφίζει δικαιώματα και κατακτήσεις.

Δε μπορούν, οι έχοντες ως σκοπό ζωής τον τρόπο ζωής των καλοταϊσμένων από την εκμετάλλευση του λαού κηφήνων του παρασιτικού συστήματος, να ανεχθούν πως σ' αυτή την κοινωνία υπάρχει το ΚΚΕ, όπου τα μέλη του, τα στελέχη του, συμμετέχουν στο Κόμμα συνειδητά, έχουν κάνει επιλογή ζωής. Αξίες τους είναι η ανιδιοτέλεια, η αυτοθυσία, η αδιαλλαξία στον ταξικό αντίπαλο, η κομμουνιστική ηθική...

Οι αξίες και τα ιδανικά μας απορρέουν από τον μοναδικά αληθινό σκοπό της ζωής, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την αγωνιστική δράση για την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση...

Η αυταπάρνηση, η αυτοθυσία και η ανιδιοτελής προσφορά στην εργατική τάξη και στο Κόμμα της, είναι τίτλος τιμής για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια, από όποιο πόστο και αν υπηρετεί το ΚΚΕ, την επαναστατική στρατηγική του. Το ίδιο ισχύει και για τα μέλη του ΚΚΕ που είναι χρεωμένα στον «Ριζοσπάστη» και στον «902»...

Προχωράμε, ατσαλωνόμαστε, πεισμώνουμε από την άτιμη επίθεση, σίγουροι ότι η εργατική τάξη είναι αυτή που τελικά θα καθορίσει τις εξελίξεις προς όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Γι' αυτήν την προοπτική θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. ('Ολο το άρθρο ΕΔΩ)


***Του Θανάση ΛΕΚΑΤΗ
Από τον Ριζοσπάστη, Κυριακή 4 Ιούλη 2010,
**Μαρξ-Ένγκελς, "ΓΙΑ ΤΟ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟ", εκδ. Σ.Ε. σελ. 67
* Από το ίδιο σελ. 83